'Als Helena niet schrijft wordt ze diep ongelukkig'
- Nieuws
- 'Als Helena niet schrijft wordt ze diep ongelukkig'
Joost Oomen en Helena Hoogenkamp leven niet alleen samen, ze zijn ook beiden romanschrijver. Joost Oomen deed dat vorig met 'Het Perenlied', een vrolijk boek over liefde. Helena Hoogenkamp volgde twee weken geleden met 'Het aanbidden van Louis Claus', een licht boek over rouw. In Kunststof vertellen over hun vak en relatie.
Twee schrijvers op één kussen
Twee schrijvers op één kussen, hoe ziet dat eruit? Helena: "Ik heb het nodig om te weten dat er niemand binnen komt als ik schrijf, dat ik alleen kan zijn. Ik schrijf veel over zwaardere, heftigere dingen. Daar moet ik dan helemaal in gaan, gedachten volgen die ik zelf ook ongemakkelijk en onprettig vind en waar ik eigenlijk wel van weg wil blijven. Om dan te blijven zitten en die gedachten te volgen, daar heb ik wel energie voor nodig."
Joost: "Ik vind het fijn om heel veel verschillende inspiratiebronnen bij de hand te hebben als ik schrijf. Heel veel boeken, er zijn heel veel boeken in ons huis. Als ik een beetje opstartproblemen heb, net niet de juiste toon kan vinden, dan pak ik wat uit de boekenkast. Onze boekenkasten zijn wel strikt gescheiden. Ik heb ook wel de neiging om, als ik iets geschreven heb, het meteen aan Helena voor te leggen, en ook echt meteen."
Schrijven ligt voor Helena echt in de kern van haar bestaan
"Ik hou met hart en ziel van schrijven, maar het is voor mij, als ik er mee bezig ga, wel een uitstapje", legt Joost het verschil tussen hen uit wat betreft schrijven. "Terwijl het voor Helena echt in de kern van haar bestaan ligt. Ze is er altijd mee bezig, het is gewoon haar natuur om te gaan zitten schrijven en als ze niet schrijft wordt ze ook diep ongelukkig. Voor mij is het veel meer iets dat ook is ingebed in een cultureel veld. Ik hou heel erg van schrijven, maar ik hou ook heel veel van literatuur, van optreden, van biografieën lezen van dichters. Mijn schrijven verhoudt zich ook heel erg daar toe."
'Zijn schrijven is een soort marsmuziek'
"Ik vind Het Perenlied een prachtig boek", zegt Helena over het boek van Joost. "Het is ook echt bijna een lied. Het is heel vrolijk, heel ritmisch. Het is een utopie. Het is echt een boek waardoor je denkt, zo zou ik ook willen dat het was. Ik zou misschien ook wel zo willen schrijven, dat is voor mij ook wel een reden om niet te dicht op Joost te gaan zitten als ik schrijf. Zijn schrijven is haast een soort marsmuziek, je wilt mee marcheren.
Joost wil dingen maken waarmee je kunt laten zien hoe liefde, hoe vrolijkheid eruit zou kunnen zien. Ik zeg dan wel tegen hem: maar moeten we niet ook schrijven over de moeizame strijd daar naartoe? Ik vind dat Joost heel goed is in het beschrijven van een eindresultaat waarvan je kunt dromen."
'We zoeken naar andere manieren om iets te zeggen'
Joost: "Helena heeft geweldige zintuigen, niet alleen als schrijver, ook als mens. Ik ben een beetje kippig, zo kleurenblind als de pest, en ik ruik vrij weinig. En Helena heeft enorm scherpe zintuigen, alles komt knalhard bij haar binnen. Daarom schrijft ze ook zo goed. Ze kan héél precies een ervaring opschrijven, omdat ze het ook héél precies meemaakt. En dat intrigeert me ook mateloos als partner. Het is heel leuk om met iemand samen te wonen die echt goed kan voelen, kan proeven…
We zijn allebei heel erg op zoek, en hechten veel waarde aan originaliteit. Nieuwe dingen uitvinden in dat waar we zoveel van houden: literatuur. Ik hoop dat dat uit onze beide boeken spreekt." Helena: "Ja. We zoeken naar andere manieren om iets te zeggen."
Gerelateerd
