Herman Koch schrijft zijn belangrijkste boek tot nu toe
- Nieuws
- Herman Koch schrijft zijn belangrijkste boek tot nu toe
In zijn nieuwe roman Finse Dagen neemt Herman Koch zijn eigen geschiedenis onder de loep, onderzoekt hoe herinneringen werken en schrijft over rouw en volwassen worden. In Kunststof vertelt de schrijver over zijn nieuwe roman.
Video niet beschikbaar
Herman Koch was negentien toen hij naar Finland vertrok om in de afgelegen bossen te werken. Zijn moeder was net overleden en hij vluchtte voor zijn vader en diens nieuwe vriendin. Veertig jaar later is Koch terug in Finland om deze vlucht te onderzoek.
Ik was me er ook wel van bewust, ook toentertijd in mijn omgeving, dat er naar mij gekeken werd
Naar eigen zeggen is het Kochs belangrijkste boek en opvallend, een meer autobiografische richting dan we van hem gewend zijn. "Op een gegeven moment ben je daar gewoon aan toe", reageert Koch. "Ik ben toch wel iemand die het soort boeken schrijft waarvan aan het begin niet precies weet wat voor boek het gaat worden en daar eigenlijk achter komt tijdens het schrijven." Hij begint en het verhaal dient zich aan.
Uit het boek Finse Dagen, een typische Koch quote: "Wanneer mensen vragen hoe oud ik was toen ik mijn moeder verloor, antwoord ik altijd 'zeventien'. Ik zeg nooit 'ik zou een maand later achttien worden'. Zeventien klinkt gewoon zieliger."
"Ik was me er ook wel van bewust, ook toentertijd in mijn omgeving, dat er naar mij gekeken werd", reageert de schrijver. "Ik was ook een van de eerst op de middelbare school die dat aan de hand had – het verlies van een ouder."
Van mij uit gezien vond ik het nooit verdrietig.
Ruth Bergman, een goede vriendin van Koch, zei over het boek: "Ik ken alle feiten uit zijn leven wel, maar ik had het nog niet eerder zo beschreven gezien. Het raakte me. Herman had zelf niet eens in de gaten hoe verdrietig het verhaal is. Hoe eenzaam hij zich gevoeld moet hebben."
Koch begrijpt dat het verhaal van buitenaf zielig overkomt: "Van mij uit gezien vond ik het nooit verdrietig. Nu niet en toen ook niet. Maar je kunt als lezer van buitenaf denken, goh die arme jongen, pas 19 jaar. En snap ik wel. Het verhaal als geheel is verdrietig. Ik heb er alleen zelf iets anders van willen maken dan een verdrietig verhaal."
Eenzaamheid
In Finse dagen gaat het ook veel over alleen zijn, de behoefte aan eenzaamheid. "Ik hou er wel van om alleen te zijn. Ik ben er ook nooit bang voor geweest, zowel als kind niet, als nu niet. Ik heb het nooit gevoeld als eenzaamheid."
Gerelateerd
