'Ik vind het heel bevrijdend dat het leven helemaal geen zin heeft'
- Nieuws
- 'Ik vind het heel bevrijdend dat het leven helemaal geen zin heeft'
Schrijver Sander Kollaard debuteerde pas op zijn 51e en vertelt in Kunststof: "In heel veel dingen was ik tamelijk laat. Ik kwam laat in de groei, op de universiteit kwam ik laat enigszins op gang en nu met het schrijven ben ik laat begonnen. Maar het gaat wel heel hard." Acht jaar later winnaar van De Libris Literatuur Prijs met zijn roman Uit het leven van een hond bevestigt dat.
Het juryrapport over de roman van Kollaard: "De Libris Literatuur Prijs 2020 is voor een tour de force, geschreven door een trefzekere stilist die een diepzinnige en ontroerende roman schreef over de lichtheid die het leven draaglijk maakt. Kollaard schreef een bijzonder boek over een onopmerkelijke man."
Van zoen naar verhuisdoos in een jaar
Toen Kollaard naar Zweden verhuisde voor de liefde is het echte schrijven begonnen. "Ik werd verliefd op een Zweedse vrouw. Het ging heel snel, binnen een jaar was ze zwanger en verhuisden we naar Zweden." Daar in Zweden, met een kind, twee stiefkinderen en een hond, nam hij elke vrijdag om een paar uur te schrijven. "Ergens op een kantoor, weg van al het gedoe. Toen ben ik op die vrijdagen tamelijk gedisciplineerd gaan schrijven. Voor het eerst met echte aandacht en concentratie. En toen het ook interessant in de zin dat ik het zelf interessant begon te vinden."
Een van de dingen waar literatuur heel goed in is, is dat schrijvers meer dan andere mensen stilstaan bij de dingen die eigenlijk heel gewoon zijn. Waar je vaak aan voorbij gaat. Het is alsof je ogen worden opgefrist, alsof het wordt afgestoft en je iets heel bekends weer opnieuw ziet."
Slow Turning
De zus van Kollaard, Miriam, vertelt over haar broer: "Ik denk dat Sander heel dicht bij zijn kern zit op dit moment in zijn leven. Hoe hij leeft en wat hij doet is heel authentiek. Misschien kom je daartoe ook juist als je op het Zweedse platteland woont, waar je minder afgeleid wordt door impulsen."
"Ik heb vaak een liedje van John Hiatt in mijn hoofd", reageert Kollaard, "daar zingt hij 'It's a slow turning from the inside out'. Zo ervaar ik mijn leven wel een beetje; langzaam maar zeker plooi ik de echte Sander naar buiten. Dat heeft ze wel goed gezien, zo voel ik het ook wel."
Ik vraag me vaak af of dat idee van een ik niet gewoon echt een illusie is
De illusie van de ik
"Al betwijfel ik of er zoiets is al een kern", komt de schrijver later terug op de conclusie van zijn zus. "We leven in de veronderstelling dat er een soort continuïteit is. Dat er ergens een kern is die blijft, die vast is, waardoor we herkenbaar blijven. Ik vraag me echt af of dat wel zo is. Of dat niet een illusie is die geschapen wordt door het feit dat identiteit praktisch gesproken een verhaal is dat je over jezelf vertelt.
Ik vraag me vaak af of dat idee van een ik niet gewoon echt een illusie is. Ik vind dat ontzettend bevrijdend. Net zoals ik het heel bevrijdend vind dat het leven helemaal geen zin heeft. Dan kun je zelf bedenken wat je ervan wil maken. Dan kun je elk verhaal vertellen."
Gerelateerd
