Millennials moeten eens in de spiegel kijken

Voor het eerst hebben kinderen het niet beter dan hun ouders. De studenten van nu hebben zich al in de schulden gestoken voordat ze überhaupt aan het werk kunnen. Een eigen huis is voor velen een utopie. Starters op de huizenmarkt hebben het moeilijk. Wij zijn de nieuwe verloren generatie, zo lijkt het.

Je kon er dan ook donder op zeggen dat een column van Diederik Samsom in De Volkskrant tot #ophef zou leiden. De voormalig PvdA-leider kwam namelijk met het verhaal dat het helemaal zo slecht niet gaat. Volgens hem wordt die achteruitgang keurig gecompenseerd door collectieve vooruitgang. Denk aan investeringen in onderwijs, zorg en veiligheid.

Salonsocialist

Na zo’n stuk kun je er vergif op innemen dat die generatie van mij als pruilende peuters gaat staan stampvoeten op social media. Samsom werd weggezet als een wereldvreemde afbraakpoliticus. Een salonsocialist die verantwoordelijk was voor bezuinigingen, het leenstelsel en noem maar op. Hoe haalt hij het in zijn hoofd om te zeggen dat het allemaal wel mee valt.

Natuurlijk kun je niemand zijn zelfmedelijden ontzeggen. Er valt ook genoeg te klagen. De afnemende zekerheden, het leenstelsel, het eigen risico, de verhuurdersheffing en de HEMA-cao zijn zeker voorbeelden van een nieuwe werkelijkheid. Een werkelijkheid die zeker niet in alle gevallen rooskleurig is. En, eerlijk is eerlijk, het Rutte II van Samsom heeft daar in sommige gevallen zeker aan bijgedragen.

Toch zou een beetje relativeringsvermogen niet misstaan. Zo slecht gaat het nou ook weer niet. Sterker nog: Samsom heeft gelijk. Wie kijkt naar het collectieve plaatje ziet een land waar mensen ouder worden, langer gezond zijn, minder in armoede leven en bijzonder gelukkiger zijn. Tegelijkertijd wordt met het klimaatakkoord zelfs een serieuze poging gedaan om bij te dragen aan een leefbaarder wereld. Mondiaal gezien is die generatie van mij juist bezig met de grootste vooruitgang ooit.

Langs de zijlijn

Mij valt op dat ik en mijn leeftijdsgenoten vooral goed zijn in het mekkeren langs de zijlijn. Hoewel ‘de millennial’ zich op zijn maatschappelijke betrokkenheid voor laat staan, is daar in de praktijk slechts weinig van te merken. Als mijn generatie daadwerkelijk zo kwaad is op Samsom en zijn positivisme, dan zou het geen kwaad kunnen om eens kritisch in de spiegel te kijken.

Aan de ene kant eisen we duurzaamheidsmaatregelen en een circulaire economie, tegelijkertijd vliegen we verder en vaker dan ooit. Onze protesten komen vaak niet verder een schreeuw in onze eigen echokamers of een “dit kan echt niet” binnen onze eigen filterbubbel. We willen een mooiere, meer inclusieve maatschappij, maar plaatsen onszelf daarbuiten.

We doen minder vrijwilligerswerk en zijn minder vaak lid van verenigingen, dan voorgaande generaties. En onze betrokkenheid bij verkiezingen, vakbonden en politieke partijen laat al helemaal te wensen over. Vervolgens zijn we verbaasd en verbolgen als we erachter komen dat de wereld die wij voor ogen hebben niet uit zichzelf werkelijkheid wordt.

Wij, die mekkeren over ‘de boze blanke man’ en de ‘babyboomers’, zijn geen haar beter dan onze voorgangers. Sterker nog, we zijn er waarschijnlijk erger aan toe. Onze grootste klacht is dat het niet automatisch beter met ons gaat, dan dat het met onze ouders ging. In plaats van ons te organiseren en een nieuwe werkelijkheid af te dwingen komen we niet verder dan klagen dat vroeger alles beter was. Ik houd mijn hart vast voor hoe we ons gedragen als wij in de zestig zijn.

David van der Wilde is politiek redacteur voor De Nieuws BV