Paul de Leeuw: 'Mensen zeggen dat ik maar wat doe, dat is niet waar’

'Ik gedij goed bij chaos'

Sinds vorige week is hij op tv met zijn nieuwe programma Busje komt zo. Daarin rijdt hij in een grote touringcar door het land en laat hij de kijkers bepalen waar hij langs gaat. Dat gaat op z'n De Leeuws, gepaard met een hoop gezelligheid en onrust. "Ik gedij goed bij chaos, maar ik kan er ook structuur in aanbrengen."

Soms lijkt het alsof hij maar wat doet, maar hij gaat naar eigen zeggen nooit onvoorbereid op pad. "Ik weet wát we gaan doen, maar niet hóé we het ga doen."

Zo gaat hij langs bij een 13-jarig meisje die haar laatste chemokuur heeft en geen haren meer. "Ik had een pruikje op toen ik naar de voordeur liep, maar schrok toen ze opendeed." Het verhaal van het meisje moest wat haarzelf en haar moeder betreft geen zielig portret worden. "Ze wilde uitdrukkelijk niet zielig gevonden worden, maar krachtig. Dus toen ik dat deed, dacht ik dat het wel kon."

Later in het programma valt De Leeuw weer stil wanneer het meisje een foto laat zien van zichzelf toen ze nog niet ziek en kaal was. "Ik schrok van de schoonheid en onbevangenheid waarmee ze de camera inkijk. Dat is nu anders."

Kwetsbare gesprekken

De Leeuw belt vóór de uitzending de gasten waar hij kwetsbare en open gesprekken mee heeft. "Televisie is vaak een soort monster, terwijl ik toch met haar mee mag naar haar laatste chemokuur." Het meisje is na deze kuur als het goed is 'schoon' en De Leeuw en zij gaan samen naar het Máxima Centrum.

"Het raakte me diep wat ik daar allemaal zag”, vertelt De Leeuw. “Mijn man zei: dat moet je eruit halen, dat gaat te veel om jou. Maar het overkomt mij en dat meisje zei daarna ook zo mooi dat ze baalde dat ze niet op vakantie kon omdat ze om de week een kuur had."

Racistische grappen

Ook denkt De Leeuw tegenwoordig meer na over de grappen die hij maakt. "Gedurende de dag schieten er zo’n vijftig racistische grappen door mijn hoofd. Over vrouwen, homo’s of dikke mensen. Ik zeg ze niet meer, maar ze zitten nog wel in mijn hoofd." Als hij een de grap wél maakt, dan gaat het langs zijn denkbeeldige meetlat. "Ik ben toch ook een soort voorbeeld en soms zit je op de grens."

Zo maakt hij ook grappen over zijn eigen gewicht en dat van anderen. Voor Busje komt zo ging hij langs een strandtent en ontmoette hij een vrouw met overgewicht. "Toen ze zei dat ze haar bikini niet had meegenomen zei ik: nou, we hoeven ook niet alles te zien. Dat zei ik omdat ik zelf óók dik ben. Maar nu ik het zo weer uitspreek denk ik: dit kan toch niet."