'Pas in het hospice konden wij zeggen 'ik hou van je'. Theaterregisseur Eric de Vroedt over zijn moeder

'Ik mis haar, maar ik had ook last van haar'

"Mijn moeder was altijd aan het woord", begint Eric. "Ze was heel intelligent, had goede analyses en was geïnteresseerd in zo’n beetje alles. Het was heel fijn om met haar te praten. Ik mis haar, maar ik had ook last van haar. Want er was in onze gesprekken nauwelijks plek voor mijn emoties. In mijn jeugd vroeg ze nooit naar mijn verliefdheden, angsten, zelfs depressies. Over grote dingen als scheiding en dood werd niet gesproken, tot op het laatst. Dat ging ze altijd uit de weg."

Geschiedenis van de kolonisatie

De voorstelling gaat niet alleen over de geschiedenis van de moeder van Eric, maar is ook een geschiedenis van de kolonisatie, de terugkeer van veel Indiërs en hoe ze hier behandeld werden. Het geeft een prachtig tijdsbeeld. Veel van hen gedroegen zich voorbeeldig in Nederland en wilde vooral niet opvallen.

"We hadden een heel kleurrijk gezin. Veel lachen, zingen en dansen. Vooral de liedjes van de West Side Story waren favoriet. Maar er was ook veel dwang, je moest het goed doen, je breed en kunstzinnig ontwikkelen, een succes worden in Nederland. Dat dwingende, dat niet kunnen ontspannen, daar heb ik veel last van gehad. Ik moest altijd veel van mijn moeder, en uiteindelijk ook van mezelf. Nu schijn ik nogal op haar te lijken, haha!"

Een verhaal van ouders en kinderen

Hoe naar de pandemie ook was, voor Eric de Vroedt was het een zegen dat hij rustig, met tijd, focus en ruimte aan zijn grote familieverhaal met alle ingewikkelde familieverhoudingen kon schrijven. Het was deels een vorm van rouwverwerking, maar het is een herkenbaar en universeel verhaal van ouders en kinderen geworden.

"Op het einde van haar leven, nu een jaar geleden, was ik nog altijd dagelijks met theater bezig. Mijn moeder stimuleerde dat, was heel trots, maar ik had niet naar haar moeten luisteren. Ik had naar haar toe moeten gaan. Daar schaam ik me voor. Uiteindelijk hebben we, toen ze al in het hospice lag en haar laatste weken tegemoet ging, tegen elkaar gezegd dat we van elkaar hielden. En toen zij ze snel, en ga nu maar naar de tram!"