Oorlogskinderen van toen, ontmoeten oorlogskinderen van nu

Groenteman: "Ik was het meest onder de indruk van War Child. Niet van Afrika zelf maar echt hoe War Child in dat land, op die manier projecten met oorlogskinderen doet."

D'Ancona gaf aan dat ze niet meteen heel enthousiast was om naar Oeganda te gaan. D'Ancona: "Ik was bang voor de confrontatie en om kinderen in ellende aan te treffen. Dat ik dan na een week weer terug zou gaan naar een comfortabel land en die kinderen daar moest achterlaten."

Het beeld dat d'Ancona in haar hoofd had bleek niet te kloppen: "Het beeld dat ik had was de schandalige situatie van de Griekse kampen. Het was daar totaal anders dan die modder en die tenten en die 'opeengeproptheid' van die Griekse kampen."

D'Ancona: "Ik was zo overdonderd. Als je kinderen in die rot situatie ook maar iets aandacht, spel of school biedt dan zie je dat ze openbloeien. Ze willen lachen. Het is mooi om bij kinderen die alles in zich hebben om een rotleven tegemoet te gaan, de deuren te openen."

Groenteman en d'Ancona geven aan dat het ontzettend belangrijk is dat War Child deze kinderen hun verhaal laat vertellen. Groenteman vertelt over haar eigen situatie na de Tweede Wereldoorlog: "Er werd destijds overal over gezwegen. Het is een wond die ettert en als je die wond niet behandelt, gaat dat je leven lang prikken en steken. Met die kinderen ben je nog op tijd om weer vertrouwen terug te winnen, zodat ze voelen dat het leven ook vreugde en toekomst kan hebben."

Groenteman: "Er werd nooit meer over gepraat. Pas veel later in mijn leven werd het zwijgen doorbroken." D'Ancona geeft aan dat dit herkenbaar is voor haar: "Niet alleen zwijgen de volwassenen om je heen, maar je durfde het ook niet te vragen, omdat je bang was verdriet op te wekken."

D'ancona: "Er zijn wereldwijd 142 miljoen kinderen die in een oorlogssituatie verkeren. Als we geen belangstelling of hulp bieden aan de kinderen, waar zijn we dan mee bezig?"

Meer van De Nieuws BV?

Volg ons op Instagram, Facebook en Twitter.