Huisarts spreekt van 'prioriteitsprobleem' in de zorg

Al lange tijd maakt huisarts Danka Stuijver zich zorgen over het systeem. Ze moet mensen de deur wijzen die wel zorg nodig hebben, of ze ziet mensen veel langer wachten dan nodig is. Een voorbeeld dat haar is bijgebleven is die van een oudere vrouw met hevige buikpijn. "Ik verwees haar door naar de spoedeisende hulp, want het voelde niet goed. Aan het eind van mijn dienst, dus acht uur later, zag ik haar daar nog steeds liggen", vertelt Stuijver.

De vrouw had dus niet de hulp gekregen die ze wel nodig had. Toen Stuijver aan de SEH-arts vroeg waarom dit zo was, kreeg ze een onverwacht antwoord. "Hij vertelde mij op een berustende toon: 'Wat denk je nou? Die mevrouw, dat is een hete aardappel, niemand wil of kan haar opnemen.' Zo iemand raak je aan de straatstenen niet kwijt vanwege de tekorten in de thuiszorg en verpleeghuizen."

Prioriteit

Het is een schrijnend voorbeeld van wat Stuijver noemt 'een prioriteitsprobleem'. "We hebben in de zorg een capaciteitsprobleem, maar vooral ook een prioriteitsprobleem", zegt ze. En zo zijn er meer voorbeelden.

In haar praktijk behandelde ze een man van 88 met terminale longkanker. "Van de longarts kregen wij een briefje met de behandeling die deze meneer nog kreeg. Die behandeling kost een ton, waarmee hij nog een jaar langer zou kunnen leven", vertelt ze. Natuurlijk kreeg hij deze behandeling. Maar toen later een meisje van net veertien met een steeds verder ontwikkelende eetstoornis behandeling nodig had, was dit niet meteen mogelijk. "Toen moest ik aan haar en haar ouders vertellen dat ze pas een jaar later aan de beurt zou zijn voor behandeling", vertelt ze.

Stuijver stelt dat de keuze regelmatig voor je wordt gemaakt als huisarts. "Een voorbeeld is dat ik een kind voor me heb met (verdenking van) autisme met een volledig overspannen gezin", vertelt ze. Ze doet er dan alles aan om het gezin zo snel mogelijk te helpen. "Dan bel ik me de hele dag helemaal suf om daar zorg voor te regelen. Aan het eind van de dag voel ik me dan rot, want ik heb heel hard gewerkt maar níet de zorg kunnen regelen die nodig is. Het voelt alsof je tekortschiet, terwijl je weet dat je het niet altijd kunt oplossen."

Draaideurpatiënten

De ene keer is het makkelijker om de juiste zorg voor een patiënt te realiseren, dan de andere keer. "Sommige problemen zijn duidelijk en kun je met één druk op de knop regelen, maar daar zie je ook vaak overbehandeling", vertelt ze. "Dan vraag ik me af of het nog zorgverlening is of serviceverlening."

"Mensen met lichte problemen, ik noem ze klapdeurpatiënten, hebben problemen die je efficiënt kan plannen", zegt Stuijver. "Daartegenover heb je de draaideurpatiënten, die wat complexere problemen hebben. Als we willen dat de focus naar die patiënten gaat, zullen we de zorg anders in moeten richten", stelt ze. Danka Stuijver schreef over haar bevindingen in het boek 'Dit kost ons de zorg'.