Maakt MeToo eind aan stereotype van sterke en stoere man?

"Het was een heel eenzaam gevoel", zegt Van Huisstede. "Ik dacht vijf jaar geleden: ik ben de enige die hiermee worstelt." Hij vertelt dat hij niet in het hokje van de stereotype man past – sterk zijn, stoer doen en leidinggeven is niks voor hem. Liever draagt hij wel eens een jurk. "Daar kreeg ik best wel veel reacties op: 'dan ben je zeker gay of transgender ofzo.' Mensen zeiden: je bent een beetje raar, bijzonder, anders. En ik hoopte dat dat niet waar was."

Vijf jaar geleden deed hij een oproepje. Of mensen zijn gevoelens herkenden. "En toen reageerden er heel veel mannen." Hij nodigde ze bij hem thuis uit en ontdekte al snel: iedereen staat anders in de wedstrijd – van diegene die net vader is geworden en heel zorgzaam is tot iemand die in transitie is. Voor ieders verhaal moet ruimte zijn, vindt hij.

Spannend

Hij maakt een vergelijking met de feministische golf. Vrouwen kunnen nu veel meer dan vroeger en op eenzelfde manier moeten ook zachte mannen hun plekje claimen, vindt hij. "Leidinggevend zijn, sterk zijn en dominant wordt als succesvol gezien. In tegenstelling tot zorgzaam zijn, zacht open en kwetsbaar. Dus is ook spannend om als man toe te geven dat je het niet weet."

Van Huisstede besloot er de theatervoorstelling 'Boys won't be boys' over te maken. In totaal heeft hij 55 mensen om je heen verzameld: van muzikanten, tot dansers en van mime-spelers tot acteurs. In een normale voorstelling staan er zeven mensen op het podium, steeds in wisselende samenstelling. Zaterdag is er een grootse gala-avond in de Stadsschouwburg Utrecht.

Toxische mannelijkheid

"Stiekem is dit project ook een antwoord op toxische mannelijkheid of MeToo. We weten heel goed wat we niet willen dat mannen doen. Of wat de extreme versie van mannelijkheid is, dat je te ver gaat. Maar de vraag blijf hangen: wat dan wel? Dat willen we in de voorstelling laten zien."

Dat eenzame gevoel dat hij vijf jaar geleden nog had, gaat steeds meer naar de achtergrond. "Ik voel mij veiliger in de wereld. Nu voel ik: die hele groep staat om mij heen en we doen het samen. Dat voelt stabieler en ik durf het makkelijker. Ook om te huilen of om die kwetsbaarheid op te zoeken."