WK-column: Een kus, een knuffel, een applaus voor de treurende Mexicaanse tiener
- Nieuws
- WK-column: Een kus, een knuffel, een applaus voor de treurende Mexicaanse tiener
[NOS] In een overvolle bus met uitzinnige Brazilianen reed ik terug naar het centrum van Samara. In het gangpad stonden ze te dansen, terwijl ze het ritme aangaven met hun vuisten die beukten tegen het dak van de bus. De liefde voor Brasil werd bezongen en er werden vocale sneren uitgedeeld aan Messi en Argentinië. Want, zo verzekerden ze mij, álle Latijns-Amerikaanse landen zijn onze vrienden. Behalve Argentinië. Dus galmde door de bus ook eervol ‘Mexico! Mexico!’, tot genoegen van een paar teruggetrokken Mexicanen op de achterbank.
In het stadion was ik ook al getuige van zo’n tafereel. In het trappenhuis stond een tiener, met een sombrero op het hoofd en het groene shirt van Mexico aan. Dikke tranen rolden over zijn wangen. Dit was zijn eerste WK-voetbal. Een geweldig avontuur in het verre Rusland. Eigenlijk had hij helemaal geen geld voor deze verre trip, maar moeder in Mexico was financieel bijgesprongen. En hij wilde zó graag dat deze reis van zijn leven nog wat werd verlengd. Voor zichzelf, maar natuurlijk vooral voor de nationale ploeg.
Kapot was hij van de nederlaag en de vroegtijdige exit van zijn Mexico op het WK. En trots was hij ook, op de Mexicaanse matadoren die hun leeuwenhart toonden en onverschrokken de aanval bleven zoeken. Drie Braziliaanse fans zagen hoe de jongen worstelde met zijn emoties en zijn tranen de vrije loop liet.
De mannen met het gele shirt gingen bij de treurende tiener staan. Sloegen een arm om zijn schouder en begonnen op hem in te praten om hem op te beuren. Wij zijn één Amerika, zeiden ze. Wij zijn ook trots op Mexico. Ze gaven de complimenten aan de ploeg, voorspelden het voetballand een mooie toekomst. En ze snapten het verdriet van de jongen volkomen.
De tiener werd door het drietal omhelsd, hij kreeg een aai over zijn hoofd, een kus op zijn wang. De Brazilianen zetten een paar passen naar achteren waardoor ze in een kringetje om de jongen heen stonden. Ze lieten een respectvol applaus horen voor Mexico en voor de fan. De mondhoeken van de jongen trokken langzaam op. Heel even parkeerde hij zijn verdriet en wist hij zich omringd door voetballiefde.
Ik had op de tribunes meer mensen zien huilen. Volwassen mannen, die apathisch voor zich uit staarden naar het inmiddels lege veld, zich afvragend waar het toch was misgegaan. Maar ook vrouwen en kleine kinderen, bij wie de op de wangen geverfde Mexicaanse vlaggetjes tot onbestemde, impressionistische kunstwerkjes waren vervaagd.
Maar de scene met de drie Brazilianen en de treurende tiener ontroerde mij het meest. Het ultieme bewijs dat voetbal kan verbroederen. Tenzij je uit het land van Messi komt natuurlijk. Want dan wrijven de Brazilianen het verdriet er nog eens lekker in.
Leuke column? Hieronder vind je meer columns vanuit Rusland!
