Sport

WK-column: Een duivels dilemma

foto: AFPfoto: AFP
  1. Nieuwschevron right
  2. WK-column: Een duivels dilemma

[NOS] Voetbal is in essentie een simpel spelletje. Twee elftallen in het veld, die de bal bij elkaar in het doel proberen te krijgen. En degene met de meeste goals wint. Simpel toch? De afgelopen dagen kwam ik erachter dat er ook wedstrijden zijn, die je liever niet wint. Zoals in het geval van België.

De Rode Duivels begonnen aan de laatste groepswedstrijd tegen Engeland in de wetenschap dat beide ploegen al geplaatst waren voor de achtste finales. Het enige dat er écht nog toe deed, was de klassering in de poule. Wie werd 1ste, wie werd 2de. Nu wil het geval dat juist de tweede plaats tal van voordelen bood. Het schema bepaalde namelijk dat die nummer 2 in het vervolg van het toernooi de meeste wedstrijden speelt in Moskou, en niet kriskras door Rusland. Bovendien ontloopt de nummer 2 een aantal toplanden. Brazilië, Uruguay, Portugal, om er een paar te noemen.

Dus was het verstandig geweest als België voor de tweede plaats in de poule zou gaan, en in ieder geval niet zou winnen van Engeland. Bondscoach Martínez had er in aanloop naar het duel geen geheim van gemaakt: winnen had dit keer geen prioriteit. Maar hoe doe je dat als voetballer, die gewend is om altijd voor de winst te gaan? En al helemaal als je normaal tot de B-keus van de bondscoach behoort, en uitgerekend in dit duel de kans krijgt om je in de kijker te spelen?

Als toeschouwer speelde die vraag continu door mijn hoofd. Bij iedere mislukte pass, bij ieder schot ver naast, hoog over, vroeg ik mij af: is dit mislukt, of is het gelukt? Toen twee Belgen een gele kaart ontvingen na een overtreding, dacht ik: deden ze dat bewust of onbewust? Immers: als de ploegen gelijkstonden in punten en doelsaldo, zou het fair play-klassement de doorslag geven.

Het zijn absurde vragen als je uitgaat van het sportbeginsel dat de beste moet winnen. En het is een onmogelijke opdracht aan een voetballer in het veld. Met recht een Duivels dilemma. Dus toen Adnan Januzaj de bal voor zijn voet kreeg en prachtig uithaalde voor de 1-0 buitelden zijn medespelers jubelend over hem heen.

De enige die zich onttrok aan het feestgedruis was bondscoach Martínez. De slimmerik had meteen door wat de consequenties waren. Eerst Japan, dan Brazilië. Gracias, meneer Januzaj. Ik was stilletjes wel blij dat het gevoel het had gewonnen van de ratio. Dat op het veld uiteindelijk toch de ware liefhebbers stonden, die een buitenkansje om te scoren niet wilden missen.

België-Engeland leverde weliswaar tegenstrijdige belangen op, het publiek had wel een applausje over voor de twee teams. Anders was dat dinsdag in Moskou, waar Denemarken en Frankrijk elkaar troffen. Beiden hadden aan een gelijkspel genoeg om de volgende ronde te bereiken. En zo ontstond in het volgepakte Luzhniki-stadion een 90 minuten durende voetbalparodie, resulterend in een 0-0 gelijkspel. Een schertsvertoning voor 80.000 fans, die veel geld over hadden voor een reis naar Rusland en een ticket voor een wedstrijd. Een luid fluitconcert viel de ploegen ten deel.

Ajacied Lasse Schöne sprak met een glimlach op de mond dat "het niet altijd even mooi was". Viktor Fischer was stelliger: "Ik vond het ontzettend lelijk, als ik eerlijk ben". En sterspeler Christian Eriksen prevelde iets wat leek op een excuus na de salonremise. Tegelijkertijd haastten ze zich te benadrukken dat ze vooral blij zijn met het bereiken van de achtste finales. Is dat spelers kwalijk te nemen op een evenement waar de belangen zo groot zijn? Menig bondscoach zal een 0-0 zoals dinsdag in Luzhniki schouderophalend afdoen als professioneel en zakelijk een resultaat behalen.

Dat botst dan met hetgeen de voetbal-romantici graag zien. Avontuurlijk ingestelde ploegen als Peru en Marokko. Die aan het einde van de groepsrit met lege handen staan. Bert van Marwijk vertelde na de uitschakeling van Australië dat hij veel complimenten had ontvangen over het spel van de Aussies. Maar dat hij daarmee geen wedstrijden wint. Het resultaat was een enkele reis down under.

Wat is wijsheid? Ik weet het niet. Ze zeggen dat de winnaar uiteindelijk altijd gelijk geeft. Dus mocht Brazilië straks in Moskou met de wereldbeker in de handen staan, nadat het in de kwartfinales heeft afgerekend met de Rode Duivels, dan zou het zomaar kunnen dat ze in België denken: weet je nog, toen tegen Engeland? Hadden we maar…

Leuke column? Hieronder vind je meer columns vanuit Rusland!

Ster advertentie
Ster advertentie