Ik ben moe

We zijn geen democratie meer, maar een phorocratie. Het volk beslist nog wel, maar kiest alleen wie de beste show weg kan geven, wie het meest overtuigend verkiezingsleugens uitstrooit of wie uitblinkt in het demoniseren van zijn politieke tegenstanders. Ik word er zo intens moe van.

Afgelopen weekend was Wilders in Spijkenisse, kennelijk het kloppend hart van de Nederlandse onderbuik. Wilders' cordon van private bewakers, politieagenten en persmuskieten overtroffen het aantal toegestroomde bewonderaars ruimschoots. "Er is veel Marokkaans tuig dat de straten van Nederland onveilig maakt," zei onze populistische voorman. Of toch niet. Andere journalisten meldden: "Niet alle Marokkanen zijn tuig. Alleen sommigen. En die pakken we keihard aan." Onze waarheid en waardigheid zijn al lang gesneuveld, in maart 2014, toen ‘minder, minder, minder’ niet meer ging over belastingen, maar over andersgekleurde landgenoten.

Ook maandag haalde Wilders de kranten. Zoals hij dat feilloos elke dag weet te doen. Als motten op een walmende kaars trekt hij ons naar zich toe. We huiveren vanwege zijn uitspraken, maar bewonderen hem in stilte dat hij durft te zeggen wat normaal gesproken onder de borreltafel verborgen blijft. Zondag zei hij een zeldzaam toegestaan interview met RTL af omdat de zender het in zijn hoofd gehaald had de broer van de ongekroonde koning van het vrije woord te interviewen. "Wat een ongelooflijk laaghartig tuig is RTL Nieuws om mijn familie bij de campagne te betrekken. Walgelijk," twitterde de Blonde Leider. En hij heeft nog gelijk ook. Ik zie RTL of NOS nog niet zo snel de moeder van Rutte interviewen.

Kranten en verkiezingen, ze smullen van elkaar, ze laten elkaar opzwellen, ze kunnen niet zonder elkaar. En soms vinden ze het verkiezingscircus zo leuk dat ze zich niet kunnen bedwingen en partij kiezen voor de ene of de andere politicus. Zo ontsnapte net voor het weekend een stinkend windje de burelen van de Telegraaf. Zij beschuldigde de Nieuwe Leider van Neerlands gutmenschen, Jesse Klaver, van een opgepoetst levensverhaal. Heel karakteristiek staat er boven het artikel in De Telegraaf ‘van onze redactie’. Niemand durft de onzin voor zijn rekening te nemen, zich verbergend achter een façade van journalistieke neutraliteit.

Alsof Klaver, de Obama van de Lage Landen, de eerste en enige politicus is die zich van zelf-framing bedient. Minister Edith Schippers deed het dit weekend ook, in de Preek van de Leek. Thierry Baudet deed het eerder in De Tafel van Tijs. Beiden staan niet bekend als vrome, kerkgaande christenen, maar beiden putten zich – heel toevallig in verkiezingstijden – uit in ronkende zinnen waarin zij de superioriteit van de christelijke traditie bezingen, of tenminste suggereren dat de echte christen zich toch het meest veilig mag voelen in de lange, met euro-tekens getatoeëerde armen van het internationale liberalisme. Christenen schreven dit weekend een manifest dat ze er niet van gediend zijn om als stemvee te worden ingezet. En terecht.

Vormen. Vormen. We zien alleen vormen. Holle frasen zonder verdere betekenis. En intussen is elk inhoudelijk debat al lang gestorven, uitgezet naar het land van herkomst, weg georganiseerd met een bij de huisarts te verkrijgen pilletje van Drion, ook te gebruiken voor een doe-het-zelf-abortus. Ik snak naar inhoud. Mijn koninkrijk voor een politicus die geen zier geeft om de vorm. Die saai is en stotterend spreekt. Een soort hybride van Sybrand Buma en Kees van der Staaij. Maar dan het liefst met iets meer zelfspot.

We moeten nog een kleine maand tot de verkiezingen ons, tenminste tijdelijk, bevrijden van de phorocratie. Het volk denkt aan de macht te zijn, maar ze danst naar de onzichtbare klanken van de rattenvanger, die ons ontegenzeggelijk in de afgrond doet storten.

Frank G. Bosman is commentator bij Dit is de Dag