Cécile Koekkoek: 'Als feministe ben je per definitie de vijand van mannen'
- Nieuws
- Cécile Koekkoek: 'Als feministe ben je per definitie de vijand van mannen'
[VPRO] Het zal u niet ontgaan zijn dat deze week het nieuwe boek van Saskia Noort verschijnt. Huidpijn is de titel, en het is haar meest persoonlijke boek ooit. Dat vertelt ze in de vele interviews die ze heeft gegeven ter promotie van het boek. In Huidpijn wordt een bekende televisiepresentatrice door haar vriend verlaten. Noort beschrijft onder andere een talkshowuitzending, waarin de man-vrouwverhoudingen op scherp komen te staan.
Voor het boekomslag heeft ze een Don’t fuck with me-foto laten maken, zo vertelt ze aan het AD. Oftewel: een sterke, krachtige foto. En gelijk heeft ze, want toen ik vorige week de catalogus van uitgeverij Atlas Contact doorbladerde, viel me meteen op dat de mannelijke auteurs nors en donker waren gefotografeerd, en de vrouwelijke auteurs breed lachend, en met een diep decolleté.
In alle interviews benadrukt Noort dan ook dat de verschillen tussen mannen en vrouwen nog steeds heel groot zijn. Om daar aan toe te voegen: “Maar Huidpijn is géén statement tegen seksisme” – waarmee ze zichzelf meteen probeerde vrij te pleiten van het stempel feministe. Want stel je voor: als feministe ben je per definitie de vijand van mannen.
Noort is vrijgezel en zou best nog graag een vriend willen, zo vertelde ze in dezelfde interviews. Ik herkende de worsteling van Saskia Noort. Onlangs nog woonde ik een lezing bij van de oprichtster van IndieFlix, een soort Netflix maar dan voor onafhankelijke filmmakers. “Héérlijk he, zo’n energieke meid”, zeiden de mannen in mijn gezelschap tegen elkaar. Het betrof hier een vrouw van rond de vijftig met een indrukwekkende staat van dienst, een tomeloze ambitie en een aanstekelijke manier van presenteren. Ze zit ook op Tinder, grapten de mannen, en toen ik vroeg of het iets minder seksistisch mocht, keken ze me niet-begrijpend aan en vervolgden hun gesprek.
Ze wilden de energieke meid graag verder helpen in het bedrijfsleven, met centjes in dit geval. Toen ik nogmaals zei dat ze zich moesten gedragen, werd ik afgescheept met het meewarige “we bedoelen het toch goed?”, en vervolgens deed ik mijn best niet te worden afgeserveerd als hysterische en gefrustreerde vrouw, een ingewikkelde ambivalentie waar ik voortdurend mee worstel.
Niet voor niets weigert Noort in talkshows om als enige vrouw tussen de mannen te gaan zitten. Ze wíl wel van zich laten horen, maar durft niet, wordt toch alleen maar beoordeeld op haar uiterlijk. Én: ze is te beleefd en te voorzichtig, twee eigenschappen die ik hoog heb zitten, maar waar je op de buis dus echt niet mee wegkomt. En dat ligt niet aan de tv-redacties, die willen juist vrouwen aan tafel, maar vrouwen zelf durven niet.
Kortom: we hebben nog een lange weg te gaan. Ondertussen zet Noort de strijd voort door in haar columns de krachtige vrouwelijke stem te laten horen. Ik doe mee – en oh ja, ik ben géén militant feministe.
De column is hier terug te luisteren:
