Mart Smeets: Is Tiger back?

Voor degenen die het gemist mogen hebben: Tiger Woods (geboren in 1975 uit een Amerikaanse vader en een Thaise moeder die ook nog 25% Nederlands bloed in haar aderen wist) was een golfend wonderkind dat als teenager al heel goed was en bovendien opviel als “zwarte” Amerikaan in een sport die over het algemeen door blanken wordt gedicteerd: qua organisatie, sponsoren en spelers.

Hoewel hij wellicht voor de vorm nog even naar Stanford University ging en er niet afstudeerde (net als tennisspeler John McEnroe overigens) en in 1995 “dan maar” professional werd, was zijn komst in de toprangen een ware sensatie.

Hij won in 1997 al een Masters en regeerde tot 2009 op schroeiende wijze de mondiale golfsport. Waar hij kwam, won hij. Geen baan was hem te moeilijk en hij paarde techniek aan kracht en een schijnbaar speelse, gecontroleerde wil alles te willen winnen.

Zijn conduite staat nu: 14 Masters titels, 79 grote toernooien gewonnen en een binnengeslagen bankrekening van tussen de 600 en 800 miljoen dollar (na belastingafdracht, waar is niet bekend).

Diep gevallen

Echter, het was niet alleen maar zonneschijn in zijn leven. Zonder in kleffe en sensationele vertellingen te geraken, bleek ook dit wonderkind wat schroefjes los te hebben zitten in zijn persoonlijkheidsstructuur.

Na een oogstrelend huwelijk, verliet hij na zes jaar zijn vrouw en kinderen toen duidelijk werd dat een zeer hoog libido hem naar de duistere krochten van de sjiekste bordelen en massageruimtes ter wereld bracht. Tiger bleek een ongelofelijke honger in verboden seks te hebben en ging met zijn billen bloot voor de Amerikaanse samenleving toen zijn bewegingen alle geopenbaard werden.

Hij biechtte alles op, reed nog weleens een dure auto tegen een paal en kon nauwelijks verklaren waarom hij ettelijke pillen moest nemen om op de been te blijven en… hij verloor de greep op zichzelf, op zijn sport, op zijn lichaam vooral en langzaamaan verdween hij uit zicht.

Hij was jaren de onbetwiste nummer één speler ter wereld, tot hij zich, op enig moment op de 1005^e positie wist: dieper was nooit een groot kampioen gevallen.

En ja, hij werd een sportend mens waar je medelijden mee kreeg, hoewel je voortdurend wist dat hij zichzelf niet in de hand had. Hij had operaties nodig om zijn kapotte rug ietwat heel te houden, verloor “feeling” voor zijn sport en werd een kantlijn-prof. Eentje van grote naam en faam, maar ook eentje waarvan iedere sportvolger in landen waar golf meetelt in het sociale sportleven, wist dat hij wellicht nog wel dieper zou vallen of echt zou afglijden naar de bodem van de put.

Terug in de top

Totdat deze week, tijdens de eerste ronde van het HERO-kampioenschap op de Bahamas, Tiger Woods weer eens in de top van het klassement meespeelde. Hij beeïndigde zijn eerste ronde met de fraaie -3-onderscore na een ronde van 69 slagen.

Amerika jubelde, want die score opende op vrijdag alle, maar dan ook alle nieuwsuitzendingen. Juichend, overdreven, maar begrijpelijk.

Tiger was back.

Hoewel hijzelf meteen de rem intrapte en zijn score in perspectief plaatste en aandrong op voorzichtigheid, was het de hongerige sport-journalistieke Amerikaanse wereld die overliep.

Beroemde presentatoren en analisten struikelden over hun opgeklopte woorden en volzinnen, in studio’s werd applaus gehoord, er werd gejuicht door commentatoren bij een gelukte “putt” en zijn vijf “birdies” werden als een topprestatie gezien en bewierookt.

De donkere jaren waren ineens voorbij, happy days were here again; Tiger was back.

Van afstand zeg ik (als volger van de Amerikaanse sport en zelf non-golfer): wees voorzichtig met dat juichen. Gun hem zijn moment van korte glorie rond deze score, maar bedenk dat er nog meer rondjes gelopen moeten worden daar op de Bahamas en tijdens de toernooien waar hij in de nabije en ook verre toekomst zal gaan spelen.

De jubel in de USA was begrijpelijk, maar niet helemaal reëel.

Woods heeft een tamelijk frêle gestel, zijn rug is zijn achillespees, hij lijkt behoorlijk “injury proned” en ook hier maakt een zwaluw nog geen lente.

En ja, ik heb ook met iets van een tevreden glimlach naar de beelden vanuit de Bahamas zitten kijken. Het was alsof de sportvolgers van over de hele wereld op dit bijna sacrale moment zaten te wachten. We wilden, tenminste voor een keer nog, die Lee Towers-Kirk Gibson armbeweging van “Yes!!!!” zien. Dat gebaar van intense tevredenheid over het simpele gegeven een klein wit balletje in een gat in de grond te hebben geslagen. Die achteruitgeslagen arm die in een strakke hoek van negentig graden staat en die kracht, jubel en tevredenheid in enen belichaamt.

Zo simpel is het eigenlijk.