Een nest in de stad

Als je eenmaal binnen bent ademt haar huis natuur. De badkamer is gestukt met leem. Leem waar mijn vriendin op kunstige wijze de kleur indigo doorheen heeft geroerd voordat ze het met behulp van een gevluchte Iraniër tegen de muren kleide. Het leem komt uit een grot in Duitsland. Alle stoffen materialen in haar huis, zoals dekbedden handdoeken maar ook gordijnen en de kussens van de bank zijn gemaakt van ongebleekt of natuurlijk geverfd katoen. Of van wol. Van de Jak of van Iberische schapen. Gevilt en wel. Haarborstels en afwasborstels zijn gemaakt van hout en varkenshaar of oost Indisch vlas. Haar matras schijnt gevuld te zijn met paardenhaar. De overeenkomst van al deze spullen is dat ze moeilijk schoon te houden zijn. Mijn moeder leerde mij schoonmaken met hygiëne hoog in het vaandel. Mijn vriendin vindt dat onzin. En dan is er sloophout, natuurlijk. Ze eet van stokoude borden waar ooit prachtige afbeeldingen op geglazuurd waren, maar die zitten nu gepoederd en vermalen in onze buiken. Plastic en aanverwante artikelen laat ze links liggen.

Aan deze vriendin en haar natuurhuis moet ik denken als ik sta te wachten bij een brug die openstaat. In Amsterdam. Geduldig droom ik weg en staar naar het water in de vaart waar een meerkoet druk bezig is. Ik zie hoe ze tussen wat los drijvende bladeren van een waterplant manoeuvreert. Druk om zich heen pikkend. Opeens schiet ze er vandoor met iets dat op zo'n blad lijkt maar wat bij nader inzien een lege chips zak blijkt te zijn. Ze sleept het moeizaam achter zich aan. De zilveren binnenkant spiegelt in het water. Ik volg haar met mijn ogen naar de overkant van de vaart en zie dan dat ze met veel moeite de zak in haar nest vouwt. Tevreden klautert ze erin en schikt druk doende wat uitstekend materiaal met haar snavel. De brug gaat dicht en ik loop naar de overkant om haar nestje eens goed te bestuderen Ik zie een rose drinkrietje. Een paar plastic zakjes. Het restant van een aansteker. Een frietbakje. Niks geen blaadjes of riet of iets wat uit de natuur komt.

Dit dier heeft de keuze en kiest voor plastic en aluminium. Ik vind dat opmerkelijk. Even opmerkelijk als mijn vriendin die al deze materialen met net zoveel energie buiten háár nest houdt.

Deze column is geschreven door Ottolien Boeschoten voor Vroege Vogels.