And the winners are…

Hij beledigt, hij schopt tegen iedereen aan, hij is kritisch, hij overdrijft, maar… hij heeft in zijn manier van redeneren heel vaak gelijk.

Hij doorbreekt grenzen door zich van een taal te bedienen die ongekend is om dat op de televisie te plegen. Woorden als neuken, pijpen, schijten, zeiken, pissen, kloten, hoeren en lekker likken zijn gemeengoed in zijn verbale offensief.

Hij kiest daarvoor en werkt, samen met zijn programmagenoot René van der Gijp, als boegbeeld aan de 'nieuwe televisietaal' in Nederland.

Triestmakende braafheid

Hoewel ik het zelf nooit zou doen, gun ik die twee de vrijheid het wel te doen; als je baanbrekend werk verzet, moet je goed en overtuigend over grenzen treden en dat doen ze dan ook. Soms op bijna choquerende manier, vaak speels, uitdagend, soms kinderachtig en vooral goed getimed.

Met hun voetbalprogramma, dat door een zomers getint babbelprogramma over (zoals ze zelf zeiden) 'helemaal niets' en 'een serie B-sporten' ging hebben ze in een reeks van 90 uitzendingen de Nederlandse televisiekijker wakker geschud en wakker gehouden.

Een aanwinst (en dat meen ik) voor de redelijk ingeslapen Nederlandse televisiewereld, waar triest makende braafheid zegeviert en omroepbazen alleen geïnteresseerd zijn in kijkcijfers en ervoor zorgen dat de juiste quota aan allochtonen, autochtonen, mensen met kleurtjes en LHBT-afkomst hun babbeltafels bezetten. Zoiets als de ideale televisiereclame van de laatste maanden; zo braaf, zo in de pas lopend, zo lachwekkend eigenlijk.

Je mag het niet met de woordkeuze binnen de gedachten van die mannen eens zijn, ze breken er wel een nette wereld mee open en gaan er, tamelijk triomfantelijk, mee om.

Nageeye

Ik zeg dat ik Derksen vaak kan volgen (ondanks zijn bij tijden merkwaardige verbale uitvallen in mijn richting) en dat meen ik. Behalve het feit dat we beiden erg in 'the blues' zijn en, apart van elkaar, gedurende vele jaren muziekprogramma’s hebben gemaakt die vrij parallel qua muziekkeuze lagen, kan ik hem in zijn kritieken op de sportgemeenschap behoorlijk goed volgen.

Afgelopen week meldde hij dat hij de reactie van de Nederlandse marathonloper Abdi Nageeye die de Belg Bashir Abdi opmerkelijk genoeg naar de bronzen medaille leidde, totaal onsportief vond tegenover de vierde aankomende, de Keniaan Lawrence Chirono.

Gek maar waar, dat was ook mijn eerste gedachte toen ik de actie in beeld kreeg.

Wat ik toen niet wist, was het feit dat de Nederlander en de Belg 'landgenoten' waren, samen trainden en door dat samenzijn heel dikke vrienden waren geworden.

Het was dus zo dat de ene vriend partij koos voor de andere vriend en daarmee de derde loper, de Keniaan dus, te grazen wilde nemen.

Daar heb ik even over na zitten denken nadat mijn eerste gedachte dus dezelfde was als die van Derksen.

Derksen wees de actie van onze landgenoot steenhard af: onsportief ten opzichte van de Keniaan, maar ik liet die zienswijze langzaam los toen ik het echt grote plaatje zag en hoorde. Twee mannen uit één (Somalië) land zijn dikke, dikke maten; ze spreken dezelfde taal, ze zijn beiden hun land ontvlucht, de een is in België en de ander in Nederland terecht gekomen, ze hebben de afgelopen jaren/maanden excessief met elkaar getraind, ze kennen elkaar van binnen en van buiten, begrijpen elkaar en voelen elkaar aan. Ze zijn boezemvrienden geworden.

Ze zien in dat er drie mannen om twee medailles gaan sprinten en de twee vrienden lossen het op deze manier op, geïnitieerd door Nageeye overigens; de meest verse van de twee.

Hij, Nageeye, zwaaide met zijn rechterarm dat de Belg aan die kant met hem op moest trekken, zodat hij geen aantrekker voor de Keniaan kon zijn. Je hoefde geen marathonloper te zijn die handbewegingen en de te voeren tactiek direct te snappen. Ook voetballers moeten zulks inzien, nietwaar?

Na enig nadenken wijzigde ik mijn eerste gedachte: ik begrijp de actie van Nageeye; het was een ware vriendendienst die sterker was dan de wil en de kunst de finale sprint zonder voorkeur af te werken.

Vriendschap

Derksen houdt, hoogstwaarschijnlijk, zijn gedachtenlijn vast. Ik kies voor de vriendschapslijn van de Nederlander en de Belg en begrijp die lijn ook. Derksen heeft, uiteraard, het recht zijn gedachten en gevoelens vast te houden, zoals ik die ook heb.

U hebt, als televisiekijker naar de Olympische Spelen, waarschijnlijk uw voorkeuren en lievelingspresentatoren en verslaggevers gevolgd.

Op de (voor mij) tamelijk rampzalige extra uitzendingen op de dinsdag na de Spelen, zal ik niet terugkomen omdat ik weinig verstand heb van huldigingsuitzendingen. Ik verafschuw ze en heb nooit geslaagde uitvoeringen gezien of meegemaakt. Ook niet toen ik daar zelf deel van uitmaakte. Het voelde als het verplicht dragen van een veel te krappe jas… Zo ontdaan van spontaniteit, zo "gespeeld", zo wars van sportief gevoel, zo gemaakt plechtig. En waarom?

Neen, daar was ik niet blij om, maar wel over de bijdragen van drie mensen tijdens de Olympische weken die volgens mij ruim boven het maaiveld uitstaken dat de NOS ons voorschotelde. Ik moet eerlijk zijn: kijken naar de lange Eurosport zittingen met idioot gekozen tussenfilmpjes van eerder door deze zender uitgezonden sportmomenten (wie bedenkt dat in hemelsnaam?) was een ware pijniging. En presenteren blijkt ook in die gelederen een 'vak' te zijn dat niet iedereen met zich droeg in die studio.

Complimenten

Als ik dan toch frivool mag en kan doen noem ik de prestaties van vier landgenoten die Olympisch gezien ruim boven het maaiveld uitstaken.

Ten eerste verslaggeefster Eline de Zeeuw. Voortreffelijke reportages. Aan de nette kant, maar consequent goed en prettig om aan te horen. Verreweg de beste van de NOS radio. Ver-re-weg. Voor moeilijke sporten inzetbaar… ze kwam er steeds goed uit. Een zegen voor Langs de Lijn, waar op enig moment de oubolligheid de kop ging opsteken. Zij stond daar ver boven. Goed uitlegwerk bij onderwerpen over turnen en Biles. Goede stem, fijne invalshoeken. Pareltjes van bijdragen.

Dan presentatrice Ghislaine Plag. Dé trouvaille van de Spelen. Rustig, goed geïnformeerd, niet opdringerig, hoefde niet 'leuk' te doen want ze was al goed. Declasseerde vrijwel al haar mannelijke collega’s en nam Annette van Trigt in haar kielzog mee. Haar bijdragen verdienden een goede medaille; uitstekende timing, prettige stem, geen hyper-uithalen. Wat is het prettig naar de radio te luisteren als zulke mensen je aan de hand nemen. Prima.

Estavana Polman

En, nog maar eens een opvallende vrouw, maar dan eentje in de categorie 'aanschuifdames' was het optreden van handbalster Estavana Polman een tien plus. Gezegend met een snelle bek, een leuk uiterlijk, kennis van zaken en een zeer opmerkelijke snelheid van antwoorden, stond ze voorop.

Jammer dat ze er niet vanaf het begin bij was, maar wat was ze leuk en goed. Had geen schroom, had lak aan grote namen rond zich en zei gewoon wat er in haar opkwam. Ze switchte van NOS naar commerciëlen en bleef geheel zichzelf bij SBS en de kruidige vertellingen aan die tafel. Sterker nog: ze dimde de oe-la-la opmerkingen door haar spontane aanwezigheid. Grote aanwinst voor het analistenkader, maar ik ben bang dat ze gelukkig wordt in Denemarken met haar Raf. Het zij haar zeer gegund.

En dan een speciale vermelding voor 'le chou-chou le plus grand' van de Nederlandse sporttelevisie in de zomer van 2021: Greg Sedoc. Overal en altijd aanwezig, steeds goed gekleed, steeds aimabel, steeds met die onvoorstelbare positieve instelling, steeds met zijn niet te weerleggen vorm van grote liefde voor de atletiek.

Totdat het je ineens en voor heel even te veel werd.

Hij heeft alles: de 'looks', de taal, hij is innemend, maar kon op het laatst ook geen gas meer terugnemen en werd het levende reclamebord voor de atletieksport. En dat was juist een paar centimeter te veel.

Aan de andere kant: probeer maar eens ingetogen en geheel objectief te blijven onder die waanzinnige douche van atletiekmedailles

Iemand moet hem hebben kunnen vertellen waar de voetrem zat. Met iets meer ingetogenheid was hij nog beter geweest dan hij al was. De laatste twee dagen werd hij moe en voorspelbaar over-positief. Toch… koester zo’n man.

Koester dit viertal.

Derksen vaak gelijk

En blijf ook naar Derksen luisteren. Hij lult soms geweldig uit zijn nek, maar hij heeft heel vaak gelijk. En die platitudes…ach lach ze van U af. Maak ze niet belangrijker dan ze zijn. Het is voetbalkantinepraat voor de buis.

Waarbij de aantekening dat de dames De Zeeuw en Plag zich nooit van die taal zullen bedienen, dat mevrouw Polman weleens een uitglijder naar de Derksenhoek maakt en dat Sedoc een ingebouwde netheidszeef in zijn taalgebruik heeft ingebracht. Hij stroomt vaak over bij groot succes, maar gebruikt daarbij betamelijke woorden, zodat niets aan hem afkeurenswaardig is en blijft en dat is soms ook wel weer een klein dingetje. Stroom ooit eens een klein beetje over je eigen kade, Greg…