Raw laat je voelen hoe het is om mens te eten

Een bijdrage van de redactie van Brainwash Radio / Brainwash.

Het begint onschuldig. Justine is met haar ouders onderweg naar de universiteit waar ze diergeneeskunde gaat studeren. Ze stoppen bij een wegrestaurant, ze eten een hapje, Justine blijkt vegetariër te zijn. Op campus blijken haar eetgewoonten een probleem te zijn. Als deel van de ontgroening wordt van de feuten verwacht dat ze rauwe niertjes eten. Als Justine dat weigert en een ouderejaars boos op haar wordt, komt haar zus Alexia, die aan dezelfde universiteit studeert, tussenbeide.

Wat doe je nou stom? Wil ze weten. Kom op, hap, slik, weg.

Alexia doet het even voor. Justine heeft geen keuze, ze neemt het grijze stukje vlees in de mond, kauwt er even op en slikt het dan door. Zo begint het — vanaf dit moment heeft Justine een onstilbare honger, niet alleen naar eten in het algemeen, maar vooral naar vlees. Haar hunkering naar iets (maar wat?) dat vult neemt ook andere vormen aan. Als deel van de ontgroening moet Justine naar een feestje waar ze geacht wordt in een kamertje met een andere student te zoenen. Tijdens de vrijpartij raakt Justine zo opgewonden dat ze een hap uit de lip van de jongen neemt.

Tekst loopt door onder de video.

Dit is haar ontmaagding, wat betreft het eten van mensenvlees. Nu de andere ontmaagding nog, die voor ons meer herkenbaar is. Tegen haar kamergenoot biecht ze in het voorbijgaan op dat ze nog maagd is. Deze jongen denkt: nou, sterkte dan, Justine, want ik ben homo. En meisje, ik heb niet voor niets twintig jaar lang in de kast gezeten… Het blijkt ijdele hoop. Na een woest feest wordt Justine naast hem wakker. Hij ademt niet, hij zit onder het bloed. En een deel van zijn bovenbeen is weg. Grote happen vlees. Opgegeten door het hongerige meisje.

Tijdens het kijken naar Raw vroeg ik mij af wat mensen er nu eigenlijk zo erg aan vinden. Het is gruwelijk, ja, maar er zijn al ergere dingen op het grote doek afgebeeld. De film legt in eerste instantie een gevaarlijk taboe bloot: kannibalisme. Dat staat ook weer voor iets anders: meisjesseksualiteit die overgaat in roofdiergedrag. Maar de angst en weerzin snijden veel dieper. Deze film dwingt ons te kijken naar lichamen, vanbinnen en vanbuiten. Naar het lichaam als iets wat buiten onszelf bestaat, los van wie we graag zouden willen zijn. Gek genoeg heeft dit voor Justine juist te maken met het vormen van haar identiteit. Ze weet wie - en wat - ze is slechts wanneer ze haar lichaam en dat van anderen onder ogen ziet.

Zo betreedt ze het gebied van het reële. Waar taal en symboliek weinig betekenen. Waar slechts het lichaam bestaat. Het stoffelijke. Misschien is dat waar we echt van walgen als we Raw zien: de dirty little secret dat het lichaam er überhaupt is.

Gawie Keyser is schrijver en filmjournalist voor onder meer De Groene Amsterdammer en Brainwash Radio van Human. Daarnaast geeft hij in filminstituten door heel Nederland master-classes over film en leven.

Meer filosofische overdenkingen bij de actualiteit? Ga naar Brainwash, het dagelijks platform voor verrassende ideëen van Human en The School of Life. Brainwash Radio is er elke laatste maandag van de maand op NPO Radio 1.