Het gaat niet weg!

Deze Spelen; er was iets mee aan de hand. Sommige dingen werden te groot, andere dingen te klein gemaakt.

De dag waarop Yuri werd weggestuurd, moest ik meteen reageren op NPO Radio 1. Ik twijfelde even, maar koos partij voor Yuri. Maar waarom? Waarom voelde ik me ineens zo verwant met Yuri? Ik ben heel anders. Ik heb geen verslaving gehad en zou me nooit voor een grote wedstrijd laten verleiden om tot diep in de nacht de stad in te gaan. Oke, ik heb het toch voor hem opgenomen en misschien was het gewoon het moment waarop ik voor de zwakkere op wilde komen. Maar misschien speelde er nog iets. Iets van weerstand over de manier waarop het NOC*NSF de spelen benaderde.

Met het wegsturen van Yuri deed ik mijn roze bril af. Ineens had ik ook oog voor die andere kant waar ik nu steeds meer mee worstel. Wat is TeamNL? Staat ‘team' niet voor samen? Waarom dan de losersvlucht? Ineens is het gezellige Holland Heineken Huis geen ontmoetingsplek voor familie, vrienden en sponsoren om succes te vieren en verdriet samen te verwerken. Het is een leeg gedrocht, waar vooral veel niet mag en - als je wint - vooral veel moet.

In Rio voelde winnen soms kil en afstandelijk. Het vieren geregisseerd. Juist de plekken die buiten het podium vielen, dáár zat bij mij een hoop emotie. Ik voel trots bij de vierde plekken van de handbal- en de volleybaldames en ik vind Churandy [Martina] met z'n 5e plek een winnaar. Ik voel weerstand als ik woorden als prestatieklimaat, hygiëne protocol en medailleklassement hoor. Met als absoluut dieptepunt dat Nederlandse sporters geen teenslippers mochten dragen. Het was zelfs verboden.

Deze Spelen… er was iets mee aan de hand.