Karin Sitalsing gaat op zoek naar het verhaal van haar voorouders, genaamd ‘Boeroes’

De groep Nederlanders uit Gelderland en Utrecht ging onder leiding van dominee Arend van den Brandhof naar het tropische land. Sitalsing: "Er werd ze voorgehouden dat ze daar een stuk land zouden krijgen, een mooi stenen huis, ze zouden vee en gereedschap krijgen, maar dat was er allemaal niet. Het ging heel erg mis." De voorouders van de auteur waren boeroes, haar oma staat op de kaft van haar boek geportretteerd. Toen de boeroes aankwamen op 20 juni in 1845, zagen ze dat er geen stenen huizen stonden en de grond was zo drassig dat er geen landbouw op mogelijk was. "Sommigen probeerden hun laatste geld aan te bieden aan de kapitein om ze terug te brengen." Het was voor de boeroes een vlucht weg van hongersnoden en armoede in Europa, het plan was om een nieuw bestaan op te bouwen. Maar er werd flink bezuinigd. Dat had te maken met de slavernij: "Ze waren bang dat witte mensen die zwaar lichamelijk werk gingen doen, dat die hun eigen autoriteit zouden ondermijnen. "

Bestaan van een boeroe

Binnen een halfjaar was de groep van vierhonderd gehalveerd aan ziektes die uitbraken waar ze niet tegen bestand waren. De andere helft is naar de overkant van de rivier getrokken, naar het dorpje Groningen (Saramacca). "De grond was daar iets beter, maar boeren lukte nog steeds niet," aldus Sitalsing. De bevolking werd gezonder en daardoor ook mondiger, er volgden boze brieven en uiteindelijk schoot een gouverneur hen te hulp. De boeroes pachtten land van hem in de buurt van Paramaribo en bouwden een bestaan op. Ondanks de uitdagingen die ze tegenkwamen tijdens hun tocht, hebben ze een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van de Surinaamse landbouw en economie.

Positie nazaten

De boeroe-families breidden zich uit, tegenwoordig zijn ze niet meer goed te herkennen in de samenleving. De bevolkingsgroep is nu vaak alleen nog aan naam te herkennen, de uiterlijke kenmerken van de witte boeren zijn met de tijd minder aanwezig geworden. De moeder van Karin was een witte boeroe en trouwde met haar vader, een hindoestaan geboren in Suriname. "Tot wanneer ben je boeroe?" stelt ze zich de vraag. De generatie van witte boeroes is aan het uitsterven stelt ze, maar de bevolkingsgroep groeit juist, volgens haar oom.

Herdenking

Eenmalig heeft heel Suriname vrij op verzoek van Stichting Sranan Boeroe. Voor Sitalsing is het bijzonder dat de herdenking nationaal georganiseerd wordt. De nakomelingen vormen vanwege hun kleine aantal een vergeten groep in zowel Nederland als Suriname. Sitalsing drinkt misschien een borrel met haar broer om stil te staan bij hun geschiedenis, aangezien in Nederland geen vrije dag aan de herdenking is gewijd.