Ook de tweede stad van Oekraïne heeft het zwaar te verduren

"Er zijn veel mensen vertrokken, maar er zijn ook nog veel mensen in de stad aanwezig", zegt Joris de Jongh. Hij is op dit moment namens hulporganisatie Artsen zonder Grenzen in Charkov. "Aan de ene kant sluiten mensen zich op in metrostations of thuis, maar aan de andere kant zien we ook mensen de straat opgaan, die zeggen dat ze niet maandenlang verborgen kunnen blijven.

Maar de situatie in de stad is zwaar. Volgens De Jongh is het lastig om zelfstandig te leven in Charkov. Bijna alle mensen zijn afhankelijk van humanitaire hulp, die De Jongh met Artsen zonder Grenzen probeert te geven.

Metrostations

Veel hulp biedt De Jongh in metrostations. Al sinds het begin van de oorlog schuilen mensen daar. "Mensen wonen en leven daar", vertelt hij daarover. "Het is een hele ondergrondse community, die daar twee maanden geleden is ontstaan."

De situatie verschilt een beetje van station tot station, zegt hij. "In het ene station zitten 200 tot 300 mensen, in de andere zelfs 900."

Zorgelijke situatie

"In z'n algemeenheid zitten de mensen in metrostations, omdat ze vrees hebben en zich op straat niet veilig voelen. Ze slapen daar, eten daar en wassen zich daar. Je ziet er een hele zorgelijke situatie. Maar ook voel je een solidariteit tussen de mensen die daar samenleving. Het klinkt gek, maar hangt ook een prettige sfeer. De mensen zeggen dat ze het beste ervan moeten maken."

De meeste mensen zijn niet meer 'boven' geweest, sinds het moment dat de oorlog uitbrak. Dat is niet bepaald een goede situatie, ziet De Jongh. "Het is veilig van oorlogsgeweld, maar alleen zijn de omstandigheden qua sanitair of lucht totaal niet geschikt om daar langer dan een dag te zitten. Daarnaast zie je ook dat mensen geen dag- of nachtritme meer hebben."

Helpen

De Jongh beseft dat hij de situatie daar niet meteen kan veranderen. "Wij kunnen medicatie leveren voor chronisch zieken, maar ook een luisterend oor bieden. Het is ook van meerwaarde dat we kunnen laten zien dat deze mensen niet vergeten zijn. We kunnen de mensen wel een stukje waardigheid geven door naar ze te luisteren."

"Daarnaast hebben we ook een psychosociaal team, omdat die mensen bang en gestrest zijn. We kunnen enigszins wat middelen geven om ze een stressvrije omgeving te geven voor zichzelf", besluit De Jongh.