'De dingen die wij meemaken, die wens je niemand toe'

Dwight van van de Vijver werkt nu zeventien jaar bij de politie en wil twee zaken bespreken. In de eerste zaak werden hij en een collega opgeroepen om naar een huis te gaan waar iets aan de hand was. Het zou gaan om huiselijk geweld.

Het bleek uiteindelijk om een mannelijk slachtoffer te gaan. Opmerkelijk aldus Van van de Vijver: "Vaak zien we toch dat het andersom is, maar toen we aankwamen deed die meneer de achterdeur open en stond met tranen in zijn ogen. Hij zei: 'mijn vrouw heeft me aangevallen met een mes.' Ik vroeg waar de kinderen waren, want ik zag allemaal kinderspeelgoed. Hij vertelde dat ze nu veilig bij de buren waren, maar dat ze zich eerst hadden opgesloten in de badkamer."

Het perfecte plaatje

Van van de Vijver en zijn collega besloten op te splitsen. Waar zijn collega met de man ging praten, ging Van van de Vijver met de vrouw naar de gang. Daar hingen foto's van het gezin. "Prachtig gezin, het zag er allemaal heel mooi uit op de foto's. Maar de vrouw die ik sprak, die daar op de trap zat, was ernstig vermagerd en zag er niet goed uit. Ik voelde al dat er meer aan de hand moest zijn."

En dat was inderdaad zo, vertelt Van van de Vijver. Het bleek dat de vrouw lange tijd daarvoor psychoses had gehad. Dat dreigde nu weer te gebeuren.

"Wat mij het meest aangreep was dat er kinderen in het spel waren en dat er tien jaar geleden nog niets aan de hand was, ze hadden het perfecte huwelijk. Eigenlijk het perfecte plaatje. Het kan dus eigenlijk iedereen overkomen. Dat als je wat meemaakt en in een psychose terecht komt, je vervolgens niet weet hoe je er uit komt. Dat vond ik wel heel erg heftig."

Aan het einde van de dag ging Van van de Vijver naar huis, naar zijn vrouw en kinderen hopend dat het voor altijd gezellig blijft. "Je wil er niet aan denken, maar kijk als je die foto's ziet hangen daar in de gang dan zie je gewoon een gelukkig stel, drie mooie kinderen. Dan gebeuren er wat dingen en raakt iemand in een psychose. Ze had er nooit eerder last van gehad, dus je kan het ook helemaal niet voorspellen. Dat kan iedereen overkomen. Het zou mij ook kunnen overkomen."

Een zaak die je persoonlijk raakt

De tweede zaak had te maken met het onnatuurlijk overlijden van een jongetje van tien. "Hij had op TV gekeken naar de Passion en hij had allemaal vragen over hoe dat werkt als je aan een kruis hangt. Hij is toen zelf gaan experimenteren en heeft zichzelf per ongeluk verhangen. Dat is echt heel heftig en zeker voor de collega's die daar ter plaatsen zijn geweest."

De ouders van het jongetje hadden toen gevraagd of de politie iets kon doen, omdat het jongetje heel erg fan was geweest van de politie. Hij speelde altijd op straat in een politie uniform. "Iedereen kende hem ook zo. Hij was altijd nep bekeuringen aan het uitdelen. Iedereen hield van dat jochie in de buurt. Hij was echt een klein agentje. Die ouders waren hele lieve mensen en dit was hun enige kind."

Tijdens het vertellen van het verhaal krijgt Van van de Vijver het even moeilijk. "Ik vind het lastig om dit zo te vertellen. Het is gewoon heel moeilijk, omdat wij naar die uitvaart zijn gegaan. Het enige wat we konden doen, was samen met de collega's die er bij betrokken waren naar de uitvaart gaan. Om een laatste groet en een laatste eer te tonen."

De uitvaart is Van van de Vijver niet in de koude kleren gaan zitten. Er waren foto's van het jongetje in zijn politie uniformpje, er was een open kist. "Mijn middelste kind is heel jong, hij is een kleuter, maar loopt ook vaak in een politie uniformpje. Als hij dat nu aantrekt, denk ik alleen maar aan dat jongetje. Dat is heel erg lastig."

"Ik schrok er zelf ook wel van dat het gebeurde. Toen mijn zoontje dat aan had, kwam hij beneden, heel blij. Dan merk ik zelf aan mijn ademhaling dat er iets is. Ik ben best wel een nuchtere gast, maar ik schrok daar wel van. Gelukkig kon ik het thuis wel kwijt."

Praten over de impact van je werk

Als zijn zoontje zijn eerste kinderfeestje heeft en Van van de Vijver wordt ingehaald door een ambulance bespringt hem gelijk de angst dat de ambulance onderweg is naar dat kinderfeestje. "Ik begin dan te zweten en dan denk ik, waarom denk ik dit? Maar het zit gewoon in je hoofd en je krijgt het er niet uit. Het is wel heftig om te beseffen dat dit komt door je werk. Door de dingen die wij meemaken. Dat wens je eigenlijk niemand toe."

Er is binnen de politie wel ruimte om aan dit soort gevoelens te werken. "Er zijn binnen onze organisatie echt wel mensen die er voor je zijn. Er is een opvangteam en we kunnen echt wel begeleiding krijgen, maar het begint ook bij jezelf. Wil je er over praten? Dat gaat in heel veel gevallen goed, maar je hebt soms best wel te maken met een machocultuur."

"In het begin, toen ik net begon bij de politie, vroegen ze waar iedereen bij was: 'Heb je nog wat nodig?'. Dan zei ik altijd nee, want dat werd gevraagd in een ruimte met allemaal anderen er bij. Maar na een poosje werd dat anders, toen kreeg je een mailtje en werd je ook nog gebeld. De drempel werd lager om er toch ja tegen te zeggen."

Meer van De Nieuws BV?

Volg ons op Instagram, Facebook en Twitter.