Wil Jeremy Corbyn wel premier worden?

Wat de Troonrede bij ons is, is de Leaders Speech van een politiek leider op een Brits partijcongres. Korter dan een uur zijn ze niet. De klappauzes worden van te voren ingecalculeerd. Het moeten retorische hoogstandjes zijn, waaraan later nog wordt teruggedacht. De recensies na afloop worden gevreesd. Falen wordt afgestraft en luidt meestal het einde van de politieke carrière in.

Vier dagen duurt zo'n congres, maar de speech is niet te missen. Daar moet je bij zijn geweest.

Een dag van te voren worden al enkele inhoudelijke flarden aan de pers gegeven. Als opwarmertje.

Ook al ben ik een ervaren congresganger, op de ranglijst op een Brits partijcongres sta je onderaan de ladder en is het meestal een Tour de Force een stoel in de zaal te bemachtigen. Tijdig in de zaal zijn, doen alsof je al jaren contributie betaalt, of met stropdas binnensluipen in de stoet met internationale gasten wil ook vaak helpen.

Het licht gaat uit, de band start. You'll never walk alone, je hoort het ook in voetbalstadions. Het is van Gerry and the Pacemakers, die komen uit Liverpool.

Een verkeerde muziekkeuze kan je trouwens publicitair de kop kosten. Zo hadden de Conservatieven vorig jaar What you came for gedraaid. Een versie die ooit door Rihanna werd gezongen. Er was geen toestemming gevraagd aan. Heisa.

Labour dus. De derde weg van Tony Blair, het cirkelen rond het politieke midden, is ver weg. Dit is links zoals links bedoeld is. Om mij heen ook veel links zoals links er vooral vroeger uitzag. De werkende klasse, die zich er niet voor schaamt tot de werkende klasse te horen. Voor wie het Binnenhof frequenteert is een vergelijking nauwelijks te maken. Arbeiders, daarover praten wij niet, het grootkapitaal wordt niet gezien als de vijand en wie het woord nationaliseren in de mond neemt, wordt geacht de mond te spoelen. Het Instituut voor Sociale Geschiedenis bestaat! Het zit namelijk hier in Liverpool in de zaal.

Eerder had ik al Tosh McDonnald, machinist en voorzitter van Spoorwegbond horen zeggen dat hij vroeger altijd zijn wekker een uur eerder liet afgaan. Dan kon hij namelijk nog een "uur extra Margaret Thatcher haten", de toen gevreesde vakbond vijandige Conservatieve premier.

Jeremy Corbyn. Hij wil de werkende klasse meer macht geven, de kinderopvang goedkoper maken, de klimaatverandering drastisch aanpakken, de vrije markt te lijf gaan en ziet de Palestijnen als een volk in de knel.

Het wordt overtuigend gebracht, het slaat aan, maar het klinkt deels ook van vroeger. De progressieve pers recenseert het positief, de rechtse pers brandt het af. Zo zijn de rollen verdeeld.

En Brexit dan? Van oudsher moet Corbyn eigenlijk niks van Brussel weten. Brussel is teveel de vrije markt. Maar de Brexit-discussie biedt wel een kans premier te worden en de woning in Downing Street te betrekken.

Bij toeval, zo gaat het verhaal, op het laatste nippertje, vlak voor sluiting je kandidaat te stellen voor leiderschap in 2015, kwam Corbyn als langstzittend kamerlid plots bovendrijven. Hij vult een gat in de politieke leegte. Richting de zeventig, non-conformist, ooit Caracas Corby genoemd en 'rare lefty' genoemd, is zomaar premier 'in waiting'.

Een dag voor zijn speech zag ik hem nog op een party in de la Revolucion, de Cuba-bar in de Albert Docks in Liverpool. Voorspellen is een hachelijke zaak, zeker in het Verenigd Koninkrijk. Toch heb ik het gevoel dat Jeremy Corbyn heel gewoon links wil blijven en geen premier op nummer 10 in Downing Street.

Kees Boonman

Kees Boonman is politiek-analist. Elke zaterdag te horen op 09.00 uur in Nieuwsweekend op NPO Radio 1 bij Omroep Max en is verslaggever bij Spraakmakers van KRO-NCRV.