Vijf-en-twintig jaar moeten wachten…

Kijk, het zat zo, er speelde in Amerika een jonge vent goed honkbal en diezelfde kerel excelleerde ook in de football-sport.

Dat was weleens meer voorgekomen in de geschiedenis, maar bij deze man, Deion Sanders, werd het toch wel een dingetje.

Ik kreeg een tip uit Amerika dat die Sanders iets heel speciaals ging doen op die bewuste 11e oktober 1992.

Maar eerst de avond van de 10e oktober. Sanders kwam in wedstrijd 4 tussen Pittsburgh en Atlanta het veld in en speelde. Atlanta won die wedstrijd en stond nu op 3-1 in wedstrijden. De volgende dag zou wedstrijd 5 gespeeld worden, maar zover was het nog niet.

Na afloop liet hij zich naar Miami vervoeren waar hij wakker werd op de ochtend van de 11e oktober. Hij nam een ontbijt met zijn teamgenoten, reisde naar het stadion, deed mee aan de warming-up, stond klaar voor het volkslied en speelde. Of er niets aan de hand was.

Hij was goed en vrolijk en het publiek vond hem helemaal het einde en de wedstrijd was afgelopen (Miami won) en Sanders haastte zich naar het vliegveld waar hij weer een privéjet nam om hem naar Pittsburgh terug te vliegen.

Daar immers speelde de Atlanta Braves weer tegen de Pittsburgh Pirates en omdat hij lid was van én de Falcons én de Braves, liep hij het clubhuis binnen, schoot snel zijn honkbalpak aan en liep het veld op.

Tot zover is het de inleiding van een jongensboek, nietwaar?

Nou hadden de Braves een wat oudere, ijzervreterige manager en die zag met pijn in zijn ziel zijn speler het veld oplopen.

Kort gesteld: deze man, Bobby Cox, had niet op Sanders gerekend en had direct door dat de speler in kwestie op een enorme stunt uit was: hij zou op een dag in twee verschillende profsporten, in twee plaatsen, in twee landelijk op de televisie uitgezonden wedstrijden spelen…dat had nog nooit iemand gedaan in de Amerikaanse georganiseerde profsportwereld.

Cox hield de speler aan en zei hem dat hij op de bank kon plaatsnemen. Hij had zich niet tot nauwelijks kunnen voorbereiden op de wedstrijd, hij had niet aan “batting practice” deelgenomen, hij kon zelfs wel moe zijn en dus…neen, vooralsnog was er voor Sanders geen plaats in het veld.

Zo bleef het.

Nou werd de wedstrijd van co-commentaar voorzien door een uitstekende analist die Tim McCarver heette. Zelf een meer dan voortreffelijk catcher in zijn tijd en een man die zijn hart op de tong droeg.

McCarver snapte natuurlijk ook de bedoeling van Sanders, maar wees, tijdens zijn commentaar de speler en het luisterende kijkerspubliek op een oneffenheid in de denkrichting van de beroemde Deion Sanders.

McCarver vond dat Sanders net een stapje te ver ging door doodgemoedereerd en onaangekondigd in pak het veld op te lopen.

Zijn medespelers moesten dan weliswaar lachen om de honk-footballer, maar ergens wrong het een beetje: Sanders had zichzelf belangrijker gemaakt dan de ploeg en strenge coaches, ijzervreters, recht-door-denkers, conservatievelingen en McCarver hadden daar een mening over.

McCarver liet dat via de uitzending weten en zei dat het weliswaar grappig leek, maar dat hij toch met zijn houding duidelijk maakte dat je in een play-off honkbalwedstrijd zo maar binnen kon lopen op zondagavond nadat je ’s middags een vrij zware footballwedstrijd had gespeeld elders in het land. Drie uur vliegen weg. Het was ludiek, het was stoer, dat alles gaf McCarver toe, maar het was niet gepast en Sanders zette zijn manager daarmee flink onder druk.

Sanders hoorde na afloop wat McCarver (een echte autoriteit in die jaren) had gezegd en werd boos. Weer een avond later. De Braves hebben de volgende wedstrijd gewonnen en vieren feest in de grote kleedkamer, ze gaan naar de World Series.

Terwijl de televisieman een speler stond te ondervragen na afloop, liep Sanders met een bak vol koud water en ijsblokjes op McCarver af en douchte de man vol. Hij herhaalde dat nog driemaal.

Dat werd een soort van rel, die ook wel weer gesust werd, waarbij Sanders echter nooit zijn excuses aanbood. Hij kreeg een boete vanwege onsportief gedrag in de kleedkamer van 1000 dollar…juist, een fooi voor Sanders.

Dit gebeurde dus in Amerika en ik zat letterlijk bovenop het nieuws, mede omdat er prachtig beeldmateriaal van was, inclusief de douche die McCarver kreeg. Dat kon ik in een leuk filmpje monteren en inspreken en dan zag je eens iets uit een andere sportcultuur.

Dus kaartte ik het van meer dan van harte aan bij de eindredacteur van dienst.

Deze dacht na en vond het niets. Bah, honkbal, bah American football, bah Amerika.

En zijn leven was al zo zwaar!

Ik herhaalde dat het allemaal vrij uniek was en dat het aan de andere kant van de wereld de volledige sportpagina’s en televisieprogramma’s beheerste, maar de eindredacteur van dienst schudde zijn moede hoofd:” Dat is allemaal van die opgeklopte Amerikaanse onzin,” zei hij en we zagen in plaats van mijn voorgestelde item een voorbeschouwing op Utrecht-Twente of zoiets.

Dat is nu 25 jaar geleden en ik herinner het me nog steeds.

Neen, boos werd ik nooit en toen ook niet.

Waarom ook? Boos worden heeft in zulke situaties nooit zin.

Het was, tijdens die dagen, een uniek voorval in de grote wereld van de sport en ik wilde dat graag groter maken door ook Holland mee te laten kijken, maar de eindredacteur zag er geen been in. Dus?

Niet doen dus..

Hoe ik daarop kom?

Omdat op dit moment in Amerika in de honkbalwereld door twee Hollandse spelers opmerkelijk gepresteerd wordt: de heren Kenley Jansen en Didi Gregorius blinken uit in de Finals van de twee conferences die nu gespeeld worden. Bij Los Angeles en bij de Yankees speelt een Nederlandse international, beiden zijn eigenlijk steengoed, maar zien we ze? Lezen we iets van ze, naast een stereotiepe krantenvermelding in zes regels?

Natuurlijk niet.

Zo is het altijd geweest en zal het altijd blijven.

Pas deze week zijn een paar mensen op verschillende sportredacties wakker geschrokken en zijn er, in Holland, wat opnames gemaakt waarin mensen hier vertellen hoe goed die jongens aan de overkant van de plas wel zijn.

Eindelijk, denk je dan als Amerikanofiel, zeker op sportgebied. Maar waarom zien we die gozers niet spelen?

En wat dat 25-jarig jubileum betreft…ik heb er een glas op genomen.

Het was toen iets heel speciaals, maar niet voor onze Nederlandse ogen bestemd.

Diezelfde Deion Sanders, overigens een showjongetje met een hele grote waffel ( hij had zichzelf de bijnaam “Prime Time” gegeven) deed nog een keer van zich spreken toen hij in een weekend een homerun voor zijn honkbalploeg in Seattle sloeg en een touchdown voor zijn footballteam in Los Angeles deed aantekenen. Maar ja, dat was niet op een dag…

Ja, hij was vrij speciaal. En o ja, hij speelde ook tegen NBA-niveau basketbal en vertegenwoordigde zijn school in de atletieksport. Later ging hij rappen, hing zijn nek vol met bling-bling en had een vrij ingewikkeld liefdesleven.

Maar juist dat is niet iets voor onze Nederlandse ogen…die sportieve prestaties juist wel.

How time flies….25 jaar.