Mart Smeets over het WK: 'Goed, voldoende, matig of…bedroevend'

De man die door sommigen als hofnar van te Nederlands voetbal wordt gezien heeft voor mij andere kwaliteiten; hij doorziet het spelletje geheel en durft voor zijn mening uit te komen, ook als die mening tegen ons aller gevoel in gaat.

De dinsdagavondwedstrijd was de druppel

Een ander voetbaldier, Willem Vissers van de Volkskrant, kwam daags na de de dag waarin werkelijk op zijn aller, allerslechts werd gespeeld, de dag dus van (ZZ Top) Zweden-Zwitserland en Colombia-Engeland, met een zelfreinigend verhaal dat niets heel liet van het vooral het voetbal van twee laatstgenoemde landen. Terwijl collega Henk Hoijtink van Trouw nog steeds met hoopvolle inkt zijn dagelijkse bede om beter voetbal in de correct christelijke ochtendkrant liet neerdalen, was vooral die dinsdagavondwedstrijd voor mij toch de spreekwoordelijke druppel.

Ja, ook Zweden-Zwitserland was afzichtelijk met een resem aan foute passes dat niet geteld kon worden, maar er zat nog een rudimentair overblijfsel van “sport” in deze confrontatie, hoewel de Zweden volgens mij beter bandy kunnen spelen of rally’s kunnen rijden en een soort heel verveeld en vervelend voetbal spelen met twee treiterende, voortdurend zeikende pestkoppen in hun midden waardoor je tot in ver in de toekomst hoopt de drie kronenploeg niet meer op welk internationaal toneel te hoeven aanschouwen.

'Dat een mens hier nog plezier aan kan beleven'

Pesten, jammeren, breed leggen, mekkeren en die stijve benen maar niet los kunnen krijgen. Dat een mens nog plezier kan beleven aan dit gedoe dat voetbal schijnt te heten, is me een raadsel.

O.a. Zweden, om nog even terug te denken aan wat maanden terug, hield de Oranjeploeg weg uit dit toernooi. Onze nieuwe coach Koeman maakte, verleden week nog, een ferme uitglijder door te stellen dat 'wij' geen slecht figuur geslagen zouden hebben op dit toernooi in vergelijking met een aantal landen dat (toen nog) in de race was.

Behalve het feit dat het ongepast is die opmerking in het openbaar te maken, slaat het werkelijk nergens op. Het is een opmerking die, zoals een oudoom van mij ooit zei: ”Klonk als een drol tegen een sluisdeur”.

Kijk dan niet

Terug nu naar de gewraakte avond toen ik voor de zoveelste maal in mijn leven tegen mijn tweede ik zei: kijk dan niet, zoals mijn (weldenkende) zoon doet. Niet kijken is niet jezelf de kans geven om je te ergeren.

Ik verloor in ieder geval weer mijn geloof in de sport voetbal door één wedstrijd, zoals wel vaker in mijn leven was gebeurd. Proletengedrag werkt op mijn gevoel zoals niets anders.

Engeland en Colombia speelden een gedrocht van een sportieve ontmoeting en moeten dat zelf toch ook gevoeld hebben. Hun gedoe leek nergens naar; het was een bende asocialen dat zich schoppend, vloekend, aanstellend, gemeen, hersenloos en zonder klasse over het veld bewoog. Intimidatie, doortraptheid, het volkomen ontbreken aan manieren, zelfs de laagste manieren, botheid, het gebrek aan het aanvaarden van een beslissing van de compleet incompetente Amerikaanse scheidsrechter, pesten en sarren; het voortbestaan van de mensheid kreeg op deze avond voor mij een flinke knauw.

Ik geef toe, het klinkt bijna te mooi, maar ik heb ooit geleerd dat “sporten” goed voor een mens is, dat het vormend werkt, dat het gezond is voor een mens en dat je als deelnemer en als toeschouwer “er plezier aan en mee kunt beleven”.

Dat gold niet voor het boeventuig dat hier over het veld liep. Voetbal verwerd tot een bijna pannenkoek platte klucht waar alleen ergernis overbleef en waar duidelijk werd dat een mens soms heel bespottelijke dingen wil en kan doen om slechts een sportwedstrijd te kunnen winnen.

Schoppen, hakken, vasthouden, schelden, het hield niet op

Schoppen, hakken, vasthouden, schelden, intimideren, in shirts of broekjes hangen, de ander trachten te raken en liefst blesseren…het hield niet op. Het werkelijk aller slechtste wat wij mensen in ons “bestaan” dragen, kwam hier naar boven. Soms kon je zelfs iets van haat in de ogen van de spelers zien, afgewisseld, dat wel weer, met soms ook iets van een meewarige lach of een zure grijns.

De Engelsen waren onmachtig iets behoorlijks te doen en wonnen, zoals U nog wel weet, omdat ze er een strafschop meer inschoten in de beslissende reeks na, naar het leek, urenlang treitervoetbal. De Colombianen maakten van ieder moment dat het spel maar even stil lag een aanklacht tegen sportiviteit en die arme Amerikaan-met-de-fluit-in-de-mond dacht al pratend en delibererend hier een eind aan te kunnen maken. Opmerkelijk dat de FIFA-bazen deze dwaling toestonden door deze man de wedstrijdfluit te geven. Welke gedachte moet hierachter gezeten hebben? Geen idee.

De Colombianen en Engelsen, met de Zwitsers en Zweden in het voorgerecht, maakten op een dag duidelijk dat hier in Rusland niet goed gevoetbald werd, wat de 'kenners' mij ook willen doen geloven. Die wedstrijden waren affreus qua uitvoering, een schande voor de sportende mensheid; op vrijwel alle denkbare gronden.

De primair reagerende mens, de schoft en het canaille, de schopper, aansteller, kwelgeest, toneelspeler, gemene hond, doortrapte eenling…zij allen stonden op en degradeerden voetbal en dit toernooi tot een nare, zure, plat volkse bezigheid.

Een zaak ontbreekt al drie weken: klasse. Op vrijwel alle fronten; in een sport die wij als belangrijk in ons bestaan wensen te herkennen.

Ik pas.