Thuisblijver Cécile wil er niet bij horen

Tot enkele leden van de Bruce Springsteen-sekte zich ongevraagd in het vraagstuk mengden. Als je zo van Springsteen houdt, dan ga je toch? Je moet er bij zijn. Inderdaad, ik hou van Springsteen. Hij is een van de muzikanten die mijn jeugd kleurden. Als ik het gevoel van intense heimwee naar vroeger wil oproepen, luister ik naar The Boss.

Twee keer eerder had ik een concert van hem bijgewoond. In 1988, tijdens zijn Tunnel of love-tour, en twee jaar geleden in het Olympisch Stadion van Barcelona, samen met mijn in Barcelona woonachtige broer, mijn enige echte Bruce Springsteen-buddy, met wie ik eindeloos over Springsteen kan ouwehoeren en met wie ik tijdens onze puberjaren een diepe vriendschappelijke band ontwikkelde.

Nu wordt altijd gezegd dat een concert van Bruce Springsteen een welhaast religieuze ervaring is, terwijl mijn broer en ik overtuigd atheïst zijn. Meezingen en meeklappen met de massa is doorgaans niet aan ons besteed. We gaan gewoon voor de muziek, zeggen we dan. Of voor het voetbal, want net als muziek is ook voetbal entertainment voor de massa.

Uiteindelijk kreeg ik van een Springsteen-adept een kaartje voor het Malieveld aangeboden. Ik besloot te gaan. Alleen. Op groene regenlaarzen. Twintig minuten voor aanvang van het concert was ik ter plaatse. Ik wurmde me naar voren, tot ik in de verre verte de band zag opkomen. Gelukkig hingen er grote schermen.

Bruce Springsteen opende met Badlands, gevolgd door No surrender. Mijn traanbuizen jeukten en met kippenvel op de armen stuurde ik een korte geluidsopname naar mijn broer, die ik op dat soort momenten hevig mis. En net als twee jaar geleden speelde Springsteen mijn favoriete nummer, Racing in the street. Dat doet hij bijna nooit, alleen als ik er ben. Dacht ik. Heb ik dan toch een lijntje met God?


Deze column werd door thuisblijver Cécile uitgesproken op NPO Radio 1: