Opinie & Commentaar

De bijna antiheld

foto: ANP
  1. Nieuwschevron right
  2. De bijna antiheld

Het was donderdag in de Tour. Bovenop Luz Ardiden, een vreselijke pukkel in de Pyreneeën waar de Franse president Macron aan PR kwam doen om de doodvermoeide wielrenners in Frankrijks nationale ronde vanop acceptabele afstand toe te klappen.

Het had iets potsierlijks: de Franse drager van rugnummer één klapte en rond hem klapten anderen mee: beschaafd, beleefd, licht onderdanig vooral.

Elders zaten renners bij te komen van een heftige klauterpartij die winst had opgeleverd voor een jonge Sloveen. De NOS-camera ving het beeld van een man uit Amersfoort die met een zichtbare schram op de kin zat uit te hijgen. Hij had de schade weten te beperken kon je aan zijn hele lijf aflezen.

De verslaggever van de nationale zender probeerde Wilco Kelderman op te fleuren door hem de vierde of vijfde plaats in Parijs voor te houden…een hartstikke goede prestatie.

De renner hapte niet meteen en lachte voorzichtig het overkokende enthousiasme van zijn gesprekspartner weg: Parijs was nog ver, nietwaar? Nog een sprint-etappe, nog een tijdrit en dan die potsierlijke, veel bekeken parade naar de Champs Elysées in Parijs.

Dan zou er een algemeen eindklassement opgemaakt worden en dan zou blijken dat (deze woorden worden op vrijdagmorgen opgetikt) deze Nederlandse jongen van 30 jaar oud de beste vaderlander in deze Tour was geweest. Een vette top-tien klassering was zijn deel; een geweldig goede prestatie, nietwaar?

Of?

Onherkenbaar

Stel Wilco Kelderman loopt bij u door de stad of het dorp, winkelend met zijn vrouw. Zou u hem direct herkennen? De vraag stellen is ‘m beantwoorden. Neen, u herkent hem niet. Ik zal iets duidelijker zijn: hij is 1.85 meter lang en slank gebouwd, 66 kilo schoon aan de haak. Blond, rustige ogen. Onopvallend vooral.

Zoals hij drie weken door Frankrijk heeft gefietst: onopvallend.

Steeds voorin als de grote meneren elkaar gingen testen, steeds onopvallend weggestopt in etappes voor vluchters of sprinters. Ja, vooral onopvallend. Kunt u zijn drie beste prestaties in deze Tour nog voor de geest halen? Reed hij weleens ergens pregnant duidelijk in beeld? Hebben we hem überhaupt “groots en meeslepend” in beeld gehad? Zette hij, waar dan ook, de wielerwereld ergens op zijn kop?

Ja, hij viel en schaafde zijn kin. De kenners riepen in koor: Wilco Kelderman is weer gevallen. Met de nadruk op 'weer'.

Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.

Stuiteren

Ja, dat watermerk achtervolgd hem ook. Hij heeft nog weleens pech en stuitert dan over Gods wegen. Criticasters roepen dan meteen: "hij kan niet sturen!" Of criticasters dat inderdaad weten, is maar de vraag. Het lijken eerder aannames.

Als je hem gaat googelen (wat tegenwoordig iedereen van iedereen doet) dan kom je zijn erelijst tegen: overwinningen in Denemarken in 2013 en Nederlands kampioen tijdrijden 2015.

Verderop vindt een mens meer gegevens over deze profwielrenner.

Ik zal het kort houden: 6 x top-tien in een grote ronde (voor de niet-kenners: de Tour, de Giro en de Vuelta), podium in de Giro, 1 x toptien in Tirreno-Adriatico, 2 x toptien in Catalonië, 1 x toptien in Baskenland, 3 x toptien in Romandië, 3 x toptien in de Dauphiné, 2 x toptien in Tour de Suisse en her en der nog toptien klasseringen in rondjes die ver van ons bed verwijderd zijn.

Conclusie?

Een ronderenner die bijna in het volkomen onbekende schemergebied van de toptien rijdt. Altijd aanwezig in kleine kopgroepen tijdens grote beklimmingen, altijd in de buik van het peloton als lawaaimakers dolle sprints voor ons neerleggen.

Je ziet of hoort hem nauwelijks in die drie weken fietsen in Frankrijk: hij is er, steeds op het eerste blad van de klassement-lijsten, maar, op een of andere manier, toch steeds in de schaduw van anderen en wellicht eigenlijk ook in de schaduw van zichzelf.

De stille krachten

Topsport kent zulke mensen: ze zijn eigenlijk zeer goed, maar winnen te zelden. Zij klasseren zich heel vaak bij de besten, maar niet luid, opvallend of aanstellerig. In het geval van Kelderman mag, neen moet, je wel zeggen dat hij vrij onzichtbaar en geruisloos zijn wedstrijden afwerkt, waar dan ook, ook in 's werelds meest bekeken meerdaagse wielerwedstrijd.

Of dat in hem zit?

Ik heb hem wel eens direct meegemaakt: geen grote mond, geen snoever, geen op-de-voorgrond-treder, geen druktemaker, meer een stille vent die anderen aan het woord laat en de kat uit de boom kijkt, waar dan ook.

Dat is, hoe je het wendt of keert, een niet heel erg veel voorkomende karaktertrek in de topsportwereld.

Wilco Kelderman is eerder stil, misschien dat het begrip 'bleek' wel bij zijn manier van fietsen past. 'Bleek' als nauwelijks opvallend, bleek als tamelijk onzichtbaar.

Maarrrrr…hij is er wel. Aan de zijde van de grote meneren, stoempend en zuchtend, vaak vooraan in de bergen, nog vaker onzichtbaar in andere etappes.

Wij zijn geneigd naar kleurrijke figuren te kijken en hen te prijzen vanwege het feit dat ze presteren en kleurrijk zijn, of ook wel omgekeerd.

`Zelden of nooit hebben we aandacht voor “bleke” sportlieden die altijd op het appèl zijn, die zelden verzaken, maar die zevende, vijfde of negende worden, op korte achterstand van de winnaars.

Reporters rennen niet als wilden achter deze mensen aan, je ziet zelden of nooit kleine, leuke portretjes van die gasten en toch zijn zij even belangrijk als die winnaarstypes die wij wel kennen en bewieroken.

Een peloton heeft ook renners van het slag Wilco Kelderman nodig; ook zij zijn een zeer belangrijk onderdeel van het wielerleven. Niet alleen gele truidragers, sprintwinnaars en idioten, clowns en durfals bepalen het aangezicht van een sportwedstrijd, ook deze wellicht onbekenden zijn bepalend voor de uitslag van een etappe.

Pogacar en Cavendish bestaan ook door de aanwezigheid van Kelderman en omgekeerd.

Het korte vraaggesprekje van Kelderman met Han Kock van de NOS van afgelopen donderdag was een prachtig inkijkje in het bestaan van de renner.

Bescheiden, licht op zijn hoede, geen snoever, geen grootspraak, nog een deel verwondering in zijn manier van reageren en zacht en aardig. Met een rode kras op zijn kin.

Ook verliezers

Ik hoop dat u ook zo tegen hem wilt aankijken. Dit soort sportmensen wordt te snel en te makkelijk af geserveerd door ons buitenstaanders. De wereld bestaat namelijk niet alleen uit winnaars.

Als je het goed bekijkt is het allergrootste deel van alle sportlieden ter wereld ook verliezer.

Wilco Kelderman is gewoon een zeer goede renner die deze Tour geheel in de schaduw van anderen reed en verreweg de beste Nederlandse coureur in Parijs werd afgaande op zijn eindklassering. En ja, hij reed ook (en dat is knap) in de schaduw van zichzelf.

Mooi gedaan Wilco. Hulde.

Download de NPO Radio 1-app

Met onze app mis je niks. Of het nou gaat om nieuws uit binnen- en buitenland, sport, tech of cultuur; met de NPO Radio 1-app ben je altijd op de hoogte. Download 'm hier voor iOS en hier voor Android.

Ster advertentie
Ster advertentie