Brexitblog: Lincoln’s Inn Fields

Vlak naast nummer 61, waar ik zit, begint het complex van de London School of Economics (LSE). Nobelprijswinnaars, wereldleiders en latere boeven zoals Saif al-Islam Kaddafi, hebben hier ooit hun diploma behaald. Het is op loopafstand van Downing Street en het British Museum.

Waar kun je beter zitten om de ‘bevrijding’ (The Sun: “In just 4 days we can finally be free”) of een ramp (David Cameron: ”At my office I sit two yards away from the Cabinet room where Winston Churchill decided in May 1940 to fight on against Hitler”) waar te nemen. Op dit plein zie je het Verenigd Koninkrijk zoals het is: verdeeld, opgewonden en in verwarring.

Ooit was het hier fashionable, dé plek voor de haves. Hier woonden mensen die mochten stemmen. Wie een huis en ’n stuk land had, kreeg stemrecht. De haves-not, de bezitslozen, hadden vóór 1812 het nakijken. Geen geld, geen stemrecht. Zo simpel was de democratie geregeld.

Historische gebeurtenis

Niemand kan het hier ontgaan dat er een historische gebeurtenis aanstaande is. Vierentwintig uur per dag gaat het op de nieuwszenders over de ‘one-in-a-lifetime opportunity‘, het derde referendum ooit in de geschiedenis. Op websites zie je de teller lopen. Nog zoveel dagen, uren en minuten en dan is het moment supreme. Dan is de UK weer van ‘zichzelf’. Of niet natuurlijk. Wat weer tot horse-race-reporting leidt: wie wint, wie verliest? De journalistiek is er gek op.

Brood, koffie en soep

Bij mij hier op het plein zag ik dit weekend vooral de losers. Had het niet verwacht, zo vlak voor de deur van de LSE, waar economische modellen worden uitgedacht om verlies te voorkomen en winst te kunnen omarmen. Hier wordt op zaterdag en zondag brood, koffie en soep uitgedeeld aan daklozen, illegale migranten, dronkaards en zoekenden. Het Imperial College heeft een Soup Run Society, een soort rijdende voedselbank die, zo begrijp ik, bij mij voor de deur een uitgiftepunt heeft.

Maar het zijn ook moslimorganisaties die hier de hulpzoekenden te eten geven vanachter een uitklaptafeltje. Buiten eten in het openbaar. De Britten, lees ik in Jeremy Paxman’s The English, houden er niet echt van. Voor de groep hier biedt het uitkomst. Jammer dat het keihard regent.

Politiek commentator Kees Boonman houdt deze week een dagboek bij over het EU-referendum in het Verenigd Koninkrijk.