Mart Smeets - Simpel gesteld: Sky is the limit…

Team Sky, rijdend met de Columbiaan Serge Henao, de Witrus Vasil Kiryjenka, de Spanjaarden Mikel Landa en Mikel Nieve, de Britten Luke Rowe, Ian Stannard, Geraint Thomas en Chris Froome en de Nederlander Wout(er) Poels won deze uitgave van ’s werelds meest bewierookte (maar zeker niet het meest boeiende) wielerspektakel.

Hulde voor Froome, waarschijnlijk een der minste “dalers” van het hele peloton, hulde voor zijn ploeggenoten bij wie Poels een wel angstig sterke rol vervulde, terwijl hij toch ergens 38e in de eindstand werd omdat hij slechts knecht was en zich op sommige dagen rustig liet wegrijden; knechtswerk vindt immers in de schaduw van succes plaats.

Hulde voor de verantwoordelijken die inzagen dat alleen een sterke ploeg met mensen die in het midden- en hooggebergte mee kunnen komen, een winnaar kan afleveren.

Team Sky kon dat, ingegeven de enorme budgetten die de organisatie kan aanwenden om zich rijk in te kopen.

Geen enkel andere sponsor (met misschien de uitzondering Astana Pro Team) kan zulke bedragen op tafel leggen als Sky dat wel kan. Het verschil in mogelijkheden om wielerkoersen te beheersen is daarmee simpel uitgelegd: money.

Omdat er binnen het wielrennen nooit een money-cap heeft bestaan en zal komen (daar is die wereld mentaal nog lang niet aan toe) kan Sky, met Froome en eventueel Poels als spitsmannen nog wel een paar jaar doorgaan met het, zoals sommigen het noemen, “vermoorden” van de wielersport.

Ja, het klinkt en is gek dat Team Sky met meer dan 35 miljoen euro aan sponsorgeld in dezelfde wedstrijd uitkomt waar ook Fortuneo-Vital Concept (Franse ploeg van de Britse sprinter Daniel McLay) met een paar miljoen euro kapitaal per seizoen tegenstander is.

Het is echter niet alleen geld dat de basis vormt van het succes van Team Sky en Chris Froome. Bedenk dat niemand de extreem magere en aardige man uit Afrika kende of zelfs maar aansprak toen hij in 2009 in de Ronde debuteerde. Hij werd er toen 84ste en werkelijk helemaal niemand keek naar hem om. Hij vertelde eens dat hij tot diep in de derde week van die Ronde geen enkele journalist tegenover zich tegengekomen was die hem iets had gevraagd, anders dan na de spectaculaire val van zijn teamgenoot John-Lee Augustyn.

Sensatie dus en geen werkelijke interesse in de mens…

Diezelfde Froome werd overigens in 2010 uit de Ronde van Italië gegooid omdat hij daar “gesnapt” was terwijl hij zich, na een valpartij, op grote achterstand rijdend aan een passerende motor had vastgegrepen.

“Om me sneller naar de bevoorrading te laten rijden waar ik toch zou opgeven” zei Froome daar later verduidelijkend en excuserend bij.

Daarna, na die voorzichtige eerste jaren, ging hij zich specialiseren op het rijden van slechts een grote ronde per jaar; hoewel het “vreemd” klinkt: hij kopieerde daarin bijna ene Lance Armstrong.

Deze Tourzege is de derde voor de Brit die wel terug wil komen in Frankrijk, waar hij ook al beschimpt, uitgescholden, bespuugd en besprenkeld werd met warme urine van krankzinnige toeschouwers.

Niet lang geleden werden zijn “waarden” en zijn “wattages” tegen het licht gehouden en zeer ernstig in twijfel getrokken. Froome en de professioneel georganiseerde P.R.-afdeling van Team Sky gingen direct in de tegenaanval en publiceerden alles van Froome in de openbaarheid; de mensen mochten zelf kijken hoe het toeging bij de ploeg en wat de cijfers waren die rond Froome hingen.

Froome heeft deze aflevering van de Franse ronde nauwelijks een serieuze aanval op zijn positie gekend, net zoals er deze aflevering niet aan zijn “oprechtheid” werd getwijfeld. Afgelopen zaterdag reed de teleurstellend rijdende Colombiaan Nairo Quintana; (let wel) vier seconden voor de Brit uit: het was een bijna cynisch bedoeld cadeau van Froome.

Voor de rest was deze Tourzege er eentje uit het Sky-boek. Heers met een glimlach, houdt de gelederen gesloten en raak niet in paniek.

Geen enkele ploeg kon, zelfs bij benadering, tippen aan de overmacht, het tactisch vermogen en de organisatie van Team Sky.

De ploeg won eerst en Froome was de gekozen kopman en won via (zegge) een aanval en later de controle van zijn personeel.

Ik maak me sterk dat Wout Poels beter reed dan zijn kopman dit jaar.

Hij daalde in ieder geval beter, want in dat onderdeel van het wielrennen is Froome een “sissy”.

Sturen is sowieso moeilijk voor hem; hij rijdt niet graag in een vol peloton waar volwassen mannen schouder aan schouder, knieën aan knieën en vloekend en briesend met grote vaart op een finishlijn af sprinten.

Froome is rustig, bedaard, misschien wel een beetje bang aangelegd en heeft een heleboel wielereigenschappen op de harde manier moeten leren. Niets kwam “natuurlijk” bij hem.

De in Nairobi geboren man leerde op een universiteit in Johannesburg pas hoe de wetten van het dagelijks leven in elkaar zitten. Later, op zoek naar enig sportieve genoegdoening en plezier, leerde hij de mores van het professionele fietsen en ja, daar tellen toch andere wetten en die moest hij ook maar eens leren begrijpen....voor zover dat mogelijk is.

Hij bleef echter een bescheiden, stille verschijning, een man met manieren, bijna atypisch in de wereld van elkaar en de buitenwereld besodemieterende sportjongens die een andere opvoeding hadden genoten dan hij.

Froome werd de kopman van een goed georganiseerde, grote ploeg en met het vele, vele geld van Sky, de sponsor, kon het raamwerk van een ideale ploeg in elkaar getimmerd worden.

In een bepaald niet spectaculaire Ronde ven Frankrijk waar te veel gesprint werd, waar winnaars voortijdig vertrokken, waar zelden een serieuze, grote aanval opgezet werd en waar de aanwezige verslaggevers hun verhalen danig en onterecht dienden op te poetsen om er voor het thuisfront nog iets van te maken, bleef Froome bibberend overeind.

Neen, zeker geen grote Tour, gered door de pias-achtige, maar wel acceptabele trucs van Peter Sagan en ja, ook door het bijna serene werk van Froome.

En het Nederlandse wielrennen?

Een compleet falende Lotto-ploeg waarbij de geur van gangreen nog te ruiken was; nog altijd een overblijfsel van de oude, falende Rabobankploegen van weleer.

En konden “we” juichen?

Ach…Twee, bijna drie superbe momenten en een vervelende val van Tom Dumoulin en verder veel gedoe met Bauke Mollema, die de weg in extremis geheel kwijtraakte.

In het land waar men ooit een grootse huldiging organiseerde om de verloren finalisten van het WK voetbal glorieus binnen te halen en te eren, verfde men in 2016 ook het gemeentehuis van de geboorteplaats van Mollema geel.

Ja, echt waar.

Dan is een heleboel verklaard.

Froome zal daar waarschijnlijk besmuikt en achter de hand om grinniken.