De rechtszaak als politiek zwaktebod

Minister van Binnenlandse Zaken Kajsa Ollongren (D66) vindt 'praten over rassen in het politieke debat' een bedreiging van de kernwaarden van Nederland. Ze wrijft dat Thierry Baudet en zijn partij Forum voor Democratie in een lezing aan. Die teksten zou je trouwens eerder van haar politiek leider, Alexander Pechtold, verwachten. Hij ging eerder met Geert Wilders de strijd aan en trok mede daardoor D66 uit het electorale moeras. De electoraal-strategische redenen voor een aanval op Baudet liggen voor de hand. Bij haar functie -Ollongren draagt als minister mede verantwoordelijkheid voor de beveiliging van bedreigde politici- past misschien een voorzichtiger toon. Maar het is gezegd.

Heilloos

Baudet is geïrriteerd. Maar in plaats van Ollongren naar de Kamer te roepen, doet hij aangifte van smaad. Dat staat hem vrij, maar politici voor de rechter slepen vanwege hun opvattingen lijkt een vrij heilloze weg. Neem het 'minder-minder'-proces tegen Geert Wilders. Klagers –waaronder velen die een voorbedrukte aangifte invulden, waar ze zelf weinig van snapten- zijn wellicht tevreden over de veroordeling in eerste aanleg. Juridisch hebben ze iets bereikt, 'de facto' is er niks veranderd aan de opvattingen van de PVV-leider. Wilders blijft Wilders, met dezelfde boodschap en presentatie.

Je moet íets

Des te vreemder was de aangifte die Wilders eind vorig jaar zélf deed, tegen minister-president Mark Rutte. "Rutte discrimineert de gewone Nederlander" luidt de aanklacht. Het is een aangifte die niet erg kansrijk lijkt en vooral ingegeven is door hang naar publiciteit. Er bestaat een grote kans dat hij, ondanks dat hij de tweede partij van het land leidt, de komende jaren weer schreeuwend langs de zijlijn staat. Niet zonder invloed, maar toch. En intussen dreigt Baudet in de peilingen langszij te komen. Dan moet je íets. Toch heb ik niet de indruk, dat Rutte zich iets van deze aangifte gaat aantrekken.

Pony’s

Natuurlijk belanden er regelmatig politici terecht in de beklaagdenbank. Neem bijvoorbeeld het geval van Jos van Rey (ex-VVD). Hij is uiteindelijk in hoger beroep veroordeeld voor stembusfraude, corruptie en het lekken van informatie. Dit raakt het functioneren van onze democratie en het openbaar bestuur. Andere gevallen zijn ook vrij duidelijk: Hendrik Koekoek, destijds leider van de Boerenpartij, werd in 1979 veroordeeld voor het verwaarlozen van zijn Shetland-pony’s. Foute boel. Dat wisten ze ruim voor het ontstaan van de Partij voor de Dieren al.

Maar politici die een collega willen bestrijden vanwege zijn of haar ideeën hebben de rechter helemaal niet nodig. Die kunnen dat prima aan het Binnenhof doen. De rechtszaal is echt een zwaktebod.

Remko Theulings is politiek verslaggever en commentator van EenVandaag. In die hoedanigheid volgt hij de ontwikkelingen op het Binnenhof op de voet.