Americans in London…

Ja, London, de hoofdstad van het wereldvoetbal, om duidelijk te zijn.

Zes of zeven ploegen in de Premier League, de ene Chileen, nog rijker dan de andere Spanjaard of welke achterspeler uit welk ander land dan ook. Miljoenairs onder elkaar dus.

Kijk, de NBA, de Amerikaanse basketbal-prof-liga zoekt al een goed decennium uitbreiding van haar markt. Dat is in feite al gelukt, want NBA-basketbal is een wereldomvattend product geworden waar kantoren vol marketeers, advocaten, ideëenmakers en managers hun stevige salaris verdienen.

Het verspelen van wedstrijden in London, ja, dat London dus, die stad waar je voor meer dan driekwart van de dag niet opschiet in het eeuwig voortkruipende verkeer, vond afgelopen donderdagavond plaats.

En ja, ik mocht of moest daar werken voor Ziggo Sport omdat de wedstrijd tussen de Boston Celtics en de Philadelphia 76-ers op het programma stond van de Nederlandse betaalsportzender. Per week worden daar tenminste twee NBA-wedstrijden uitgezonden.

Als snoepje van de week kwam daar op 11 januari dan de wedstrijd uit London bij.

Omdat het zo “dicht bij huis” was.

Eerlijk is eerlijk, ik was op het ergste voorbereid, want ooit had ik een vrij kritisch stuk gelezen van een Amerikaanse collega die de Londonse wedstrijd van dat jaar afdeed als een salonsportwedstrijd waar sport volkomen bijzaak was en het erom ging zo veel mogelijk bekende artiesten, voetballers, rugbyspelers, filmsterren, aantrekkelijke groupies, schrijvers, would-be beroemdheden, politici en televisiepersoonlijkheden bij elkaar te krijgen en daarmee een tableau-vivante aan de wereld te tonen dat haar gelijke niet kende. Tenminste oostelijk van Los Angeles.

En is wist dus dat ik me schrap moest zetten voor een bestorming van allerlei ongeregeld voetbalgebroed rond het speelveld; jonge, hoogbetaalde sterren in hun eigen wereldje en, omdat het waarschijnlijk zo hoort tegenwoordig, helemaal “in awe” met de NBA.

En behalve een redelijk interessante basketbalwedstrijd (waarvoor ik gekomen was) kreeg ik een waar pandemonium aan pseudo, halve en hele beroemdheden voorgeschoteld waar Henk van der Meyden en Evert Santegoeds samen hun handen tot en met hun ellenbogen voor hadden afgelikt.

Het ging, zo werd me in de rust van de wedstrijd langzaamaan duidelijk niet om de NBA-spelers, want wat wisten die nou van London en waar ze speelden, nietwaar?

Dat zeg ik omdat een aantal Amerikaanse spelers voor de Britse televisie gevraagd werd over hun kennis van Groot-Brittannië en de gewoontes in dat land.

Dat leverde hilarisch domme antwoorden van de Amerikaanse spelers op, met als hoogtepunt een jonge NBA-prof die hardop zei:” Ik hoop dat ze hier hamburgers hebben, want al dat vreemde eten lijkt me maar niets.”

We leven dus in 2018, stumper.

Neen, het ging woensdagavond om gezien te worden rond het speelveld. Tientallen “wereldberoemde” mensen in hun veelal shabby kleding, spijkerbroeken met scheuren, sombere kleuren in lubberende T-shirts, veel baard dragende mannen en rond hen een ware cavalcade aan oogverblindende jonge vrouwen.

En ja, ook Sir Alex Ferguson liep er rond en gelukkig had de in Madrid voetballende voetbalheld Antoine Griezman nog net een privé-jetje kunnen huren om “naar de game te komen”. Hij zat naast Alexander Lacazetta, die andere Franse vedette, die graag in grote Bentley’s schijnt te rijden. Hij betaalt ze cash.

En onze eigen (let op, want ik schiet dra in de lach) Patrick van Aanholt en Juiro Riedewald (bij God, als je ze los zou laten in de Kalverstraat in Amsterdam zou helemaal niemand ze herkennen) van wereldclub Crystal Palace droegen beiden een opvallende Givency sweater. De een een knal rode, de ander een maagdelijk witte. Wat leuk he?

En ik herkende ook nog Kevin de Bruyne en Jan Vertonghen en die Belgische keeper Courtois die nog een gesprekje met “onze” Francisco Elson had aan de rand van het veld.

Interessant om te weten, toch?

Of?

Er waren van vele kranten “spotters” opgeroepen om alle beroemdheden te duiden. In een van de pulp-ochtendkranten vond ik hulp. Wie had ik niet herkend?

Ik zal het bij een beperkte selectie houden: Eden Hazard, Andreas Christensen, Hector Bellerin, Nacho Monreal, Olivier Giroud (met zijn eigen vrouw!!!), Sead Kolesinac, Rob Holding, Timothy Fosu-Mensal, Cesc Fabregas, Andre Gay (in complete Guzzi-aankleding), Big Shaq, de Britse rapper, Eric Dier, Michael Ballack (ook met zijn eigen vrouw, hoera), Thierry Henry (die een echte NBA-fan heet te zijn), Manuel Lanzin, Robert Pires, Michael Dapaah, Shkodran Mustafi, Raheem, Sterling, Ilkay Gemdoha, Julian Drexler…

Help.

O ja, Boston won de wedstrijd. De basketbalwedstrijd dus.

Na afloop werd het veld letterlijk overspoeld met beroemdheden die gingen huggen, high and middle-fiven, die lachten, die selfies maakten, die poseerden, die geïnterviewd werden, die door God en alleman werden aangehouden voor een snapshot…

Het bleef nog lang onrustig in de O2-Arena.

Of de NBA-leiding deze poppenkast voorzien had?

Ik betwijfel het.

De spelers van de Celtics en 76-ers maakten zich op om naar huis terug te vliegen. Om daar weer basketballer in een andere sportcultuur te zijn.

Neen, zij hadden ook geen idee wie al die kleine mannetjes waren die eigenlijk belangrijker waren dat zij, de NBA-spelers.

En dan heb ik het nog niet eens over de halve Britse rugbywereld, wel 37 cat-walk-meiden van naam en faam, twee busladingen televisiepersoonlijkheden, muzikanten, veel rappers in nauwelijks opvallende kleding (!!!!!) en ook Jan van der Weerd.

Pardon?

Jan van der Weerd?

Ja, oud-speler van Blue Stars uit Amsterdam in de jaren zestig en vroeg zeventig van de vorige eeuw.

Na die tijd hadden we elkaar nauwelijks nog gezien.

Ik was blij hem in het O2 letterlijk tegen het lijf te lopen.

Of de tijd had stil gestaan.

Hij had dit kansje maar eens aangegrepen en had op zijn oude dag nog maar weer eens voor een basketbalwedstrijd met wat Amsterdamse maten ingescheept.

Hij vertelde dat hij genoten had en zijn ogen had uitgekeken.

Ik was blij voor hem.