'Peuterpijpers'. Auw, dat doet pijn

Vooral de leraar Duits is op internet uitgegroeid tot een culticoon. Deze Heydrich verstopt twee Chassidische Joden in zijn klaslokaal dat behangen is met meer of minder subtiele verwijzingen naar Nazi-Duitsland. Op zijn bureau staat een LEGO-molentje met als wieken een hakenkruis. En op het papiertje voor de schriftelijke overhoring staat Arbeit macht frei. Op het randje? Waarschijnlijk er overheen, maar ik kan er niets aan doen. Ik vind het gewoon zo grappig. Alvast mijn excuses.

Nu begint later deze maand het tweede seizoen, nu van tien afleveringen. Ik kan niet wachten. Dus heeft Rundfunk een stuk of zes promo’s uitgebracht, als opwarmertjes. Over een kotsende conciërge, een ontspoorde spreekbeurt en over Heydrich natuurlijk, die zijn collega-docent wiskunde terroriseert. De laatste tot nu toe, nummer 6, kwam echter keihard binnen. En ineens vond ik Rundfunk niet meer zo grappig.

Tim in het klooster

In promo #6, getiteld ‘Tim in het klooster’ zien we de hoofdrolspeler met vroom gevouwen handen, met daarover heen twee met spijkers gedekte handschoenen. ‘Je mag ook niet masturberen als je naar het klooster gaat,’ aldus de zuster vanaf de preekstoel. (Geen idee wat ze daar doet trouwens, maar dat is een detail.) Onze zuster vertelt Tim wat-ie allemaal moet doen als-ie het klooster in wil:

‘Het heilig doopsel ondergaan, bestaande uit een onderdompeling, het drinken van het bloed en het eten van het lichaam van Christus, het pijpen van de peuter.’

Okee, ik ga even niet in op de talloze fouten in het katholieke jargon, maar wel op dat laatste natuurlijk. Auw, dat hakt er hard in voor mij als belijdend rooms-katholiek. Het schandaal van het seksueel misbruik in pastorale relaties is een wond die voor velen nog lang niet geheeld is. Tim vraagt dan ook om uitleg. En die krijgt hij. De zuster legt uit dat je dat allemaal niet zo letterlijk hoeft te nemen: het doopwater wordt voorverwarmd, en het lichaam en bloed zijn slechts brood en wijn. Maar Tim vraagt door, en zij antwoordt:

‘Daar zou ik mij helemaal geen zorgen over maken. Ze fokken die peuters in het lab van het klooster. En ze zijn hartstikke steriel. En na ieder ritueel worden ze gewoon weggegooid. Dus je krijgt een gloednieuw exemplaar.’

Griezel. Ik wilde me er psychologisch uitredden door te bedenken dat Rundfunk hier een verborgen kritiek presenteert over de abortuspraktijk in Nederland, maar dat ging uiteraard niet lukken. Mijn favoriete serie, waar ik zo om gelachen heb, waar ik zo naar uitkijk, en dan deze grove belediging van mijn geliefde kerk, en – vooral – van alle slachtoffers die mijn instituut gemaakt heeft. Moet dat nu, Rundfunk?

Hypocriet

Tegelijkertijd vind ik mijzelf nogal hypocriet. Grapjes over andersgekleurde Nederlanders en apen, grollen over swastika’s en Hitlergroetende LEGO-poppetjes, homograppen, ik vond het allemaal erg leuk. Maar nu de harde satire van Rundfunk zich richt op iets dat voor mij heilig is, dan ineens is mijn gevoel voor humor verdwenen als sneeuw voor de zon. En dat is behoorlijk hypocriet. Schuldig. Ik beken. Nogmaals mijn excuses.

Nu zijn er twee mogelijkheden: of ik vind met terugwerkende kracht ook de Jodengrappen van Heydrich niet meer leuk, zodat ik met recht boos kan zijn om de peuterpijpersgrap van Rundfunk, of ik moet leren om dit soort grappen te incasseren. Ik kies voor het tweede. Dergelijke foute grappen over de Rooms-katholieke Kerk leren mij de nodige nederigheid, die ik niet alleen karakterologisch kan gebruiken, maar die datzelfde geloof nota bene nadrukkelijk voorschrijft.

Bovendien: we (van de Rooms-katholieke Kerk) hebben ’t er ook wel naar gemaakt. We moeten waarschijnlijk de komende decennia lijden onder dergelijke grappen. Laat dat dan onze bijdrage zijn aan het uitboeten van de straf die onze kerk toekomt, maar die door geen rechter kan worden gegeven. Ik buig ’t hoofd en zet promo #6 nogmaals aan. Het went al, maar het doet nog steeds zeer. Dadelijk maar weer naar Heydrich kijken.