Opinie & Commentaar
AVROTROS

Geweldig dekt niet eens de lading

foto: ANPfoto: ANP
  1. Nieuwschevron right
  2. Geweldig dekt niet eens de lading

Ik weet niet of ik ooit een interessantere tenniswedstrijd heb gezien, ook nog middenin de nacht. Maar met veel dank aan Eurosport en mijn vrouw die ten langen leste ook mee ging kijken en die, net als ik, compleet in vervoering raakte van de partij tussen Rafa Nadal en Dominic Thiem.

Ja, ik zag ooit Borg en McEnroe op Wimbledon, ik zag een aantal uitgaves van Federer die het predicaat 'onwaarschijnlijk' verdienden, ik smolt weg bij de Olympische tennisfinale van Rio 2016 (gezien in een klein restaurantje, samen met tientallen gillende en super enthousiaste wereldburgers die tot diep in de nacht Del Potro op het allerlaatst zagen sneuvelen tegen Andy Murray), maar wat zich afgelopen woensdag in (onze) ochtend van de vijfde september dus, afspeelde, raakte soms het meer dan onwaarschijnlijke aan.

Episch

Wij journalisten willen nog wel eens makkelijk strooien met superlatieven en dan het woord 'episch' gaan opvoeren, maar deze partij naderde toch heel dicht de inhoud van dat woord. Wat een gevecht, wat een strijd, wat een spelers, wat een ongelofelijk mooie sport.

De commentator van Eurosport die het grote geluk had deze wedstrijd te mogen begeleiden zei ergens middenin de nacht: "Ik weet geen superlatieven meer" en ik kon hem heel goed volgen. Deze wedstrijd was voor de eeuwen: een superfanatieke Spaanse veteraan die maar niet wil buigen tegen een strakke, jonge, vaak gedisciplineerd spelende Oostenrijker. Twee generaties, een wens: winnen.

Thiem, die een schijntje van nu al blasé-te-zijn in zijn spel draagt, vermoordde Nadal in 24 minuten door de eerste set te winnen: 6-0. Alleen die eerste set mag, ieder jaar weer, op een van te voren afgesproken tijd en datum, aan alle sportvolgers ter wereld getoond worden. Thiem die bijna foutloos speelde (geheel foutloos bestaat nl. niet) en Nadal die geen enkele greep op het beukende spel van zijn opponent wist te krijgen. Zelden zag je een veteraan-kampioen hulpelozer dan hier. Wat hij ook deed, wat hij ook probeerde, Thiem sloeg alles snoeihard langs zijn opponent en Nadal wist bij God niet wat hij met die Oostenrijker aan moest. Uitrazen, dat leek hem het beste en dat deed hij dus

Neurotische Nadal

Dat alles gebeurde rond de klok van tussen drieën of vieren in de nacht en ik miste geen slag, geen service en zeker niet de opzichtige en eigenlijk doodvervelende en vooral neurotische bewegingen van Nadal. In het korte verleden deed hij die alleen voor het serveren en ik ben er haast van overtuigd dat iedere in sport geïnteresseerde medemens inmiddels weet hoe de ritmiek van die verschrikkelijke gebaartjes precies in elkaar zit.

Klaar staan, onder de wenkbrauwen door naar de tegenstander kijken, broek uit bilnaad halen, piemel goed op de plaats duwen, neus aanraken, slaap aanraken, onzichtbare haren wegstrijken, dubbele aanraking neus, andere slaap, ook daar onzichtbare haren wegstrijken, weer (en nu nors) naar de overkant kijken en dan serveren. In deze marathonpartij (speelduur vier uur en negenenveertig minuten) moet Nadal het honderden malen gedaan hebben. En heel veel van die maniertjes heb ik gezien en heeft de regisseur van de Amerikaanse televisie ons laten zien. Onlangs nog, in Parijs, zocht de Franse regisseur ter plekke het het in het juist niet laten zien van al dat bekende gefriemel en dat werkte eigenlijk wel prettig.

Ik ken mensen die knetter nerveus worden van alleen het kijken naar Nadal. Ik heb dat niet zo; ik kijk en beschouw en laat de Spanjaard het recht deze volkomen krankzinnige afwijking te hebben. Overigens heeft mijn vrouw me geattendeerd op het feit dat de actie na de bilnaad, het rechttrekken van de piemel dus, van de laatste tijd is. Een extraatje. Ik herinner me ook dat wij het thuis wel gehad hebben over de ontwerpers van de Nike-tennisbroekjes... Er moet toch een inpandig vastgenaaid onderbroekje te maken zijn dat niet meteen in de naad kruipt en waar de jongeheer Nadal zich nog redelijk in kan bewegen. Zo zijn wij thuis bezorgd over het wel en wee van Nadal. Kan je nagaan!

Geen winnaar

Die partij dus, die ongelofelijk goed gespeelde wedstrijd, hoorde, zoals Thiem later zei, eigenlijk geen winnaar te krijgen. Het werd Nadal, nadat de Oostenrijker een zichtbaar eenvoudige volley ver buiten de lijnen priemde. De twee mannen omhelsden elkaar lang en spraken, de drijfnatte koppen dicht bij elkaar, elkaar toe. Later zou Nadal zeggen dat hij tegen Thiem had opgemerkt dat hij geweldig gespeeld had en dat hij zo door moest gaan... Een toppositie zou spoedig op zijn pad liggen.

Het was een warme, neen snikhete avond/nacht in New York, plus een vochtigheid die gelijk een zachte douche werkte. Als beiden hadden gewild hadden ze wel zestien nieuwe shirts aangedaan, plus een aantal broekjes, schone sokken en waarschijnlijk ook nieuwe schoenen omdat de Nikes en Adidassen die de twee droegen vol water gestaan moeten hebben. De stapels handdoeken die gebruikt werden waren torenhoog neergelegd.

Het werd een fenomenale uitputtingsslag tussen een jonge gast die een aanval op een klassiek bouwwerk inzette en die die aanval op het allerlaatste moment net niet af kon maken. Ja, dat moet zeldzaam frustrerend voor Thiem zijn geweest... dat 'net niet kunnen afmaken'. Nadal vertraagde, vroeg 546372891 maal om een handdoek, veegde dan een imaginaire zee aan zweet weg en zette pas daarna zijn handelingen weer in. In de korte tijd dat hij moest wachten zag je soms die jonge vent aan de andere kant van het net denken: "Schiet op man, lul, ik sta hier net zo lekker te spelen", maar daar ging het Nadal dus ook om en dat besefte Thiem zich dan weer. Sport is zo boeiend en heeft niet alleen met uitslagen van doen.

0-6, 6-4, 7-5, 6-7 (4), 7-6 (5)

De setstanden waren 0-6, 6-4, 7-5,6-7 (4), 7-6 (5). Dat zijn koude cijfers; de film van de wedstrijd bood alles wat topsport boven cijfers kan tillen: spanning, emotie, falen, slagen, deceptie, zenuwenwerk, hoop, angst, missen, twijfel, nog meer hoop, verliezen en winnen. Zelden had ik zo’n monsterlijk goede wedstrijd gezien. Thiem sloeg 171 punten bij elkaar, Nadal 166. Thiem had 74 'winners' achter zijn naam staan, Nadal 55. En toch won de oude krijger, ondanks die 'mindere' cijfers.

Op routine, op wilskracht en ook omdat hij, als vroege dertiger, nog net de puf had tegen de kanonskogels van Thiem te gaan werken met de wapens die hij bezat: vertragen, vertragen irriteren, kort spelen, proberen geen onnodige fouten te maken en met zijn krullende forehand rond Thiem te gaan spelen, hetgeen soms onwerkelijk mooie acties opleverde. Hogeschooltennis, ware topsport.

Het was o zo boeiend en goed en toen het acht uur was en in New York dus twee uur in de nacht, gingen de tennisspelers naar de douches, naar hun persconferenties en naar hun masseurs. Om dan later nog te gaan eten en te gaan nadenken over wat er op deze bijna historische avond allemaal gebeurd was op de tennisbaan. Ik bedacht dat ik eigenlijk graag wilde weten om hoe laat de Oostenrijker en de Spanjaard in slaap waren gevallen die ochtend in New York.

Nieuws?

Wij thuis zetten het NOS Journaal van acht uur aan. Het ochtendjournaal wel te verstaan, waar Nederland dus mee opstond. Met daarin nog verwerkt één tennisuitslag uit New York, maar wel eentje van de vorige dag. Tot mijn stomme verbazing las de NOS-mevrouw niet de uitslag voor van de grote wedstrijd die tien minuten eerder was geëindigd, maar kwam ze met oude koek. Omdat het zo in het draaiboekje stond, omdat ze die tekst voor moest lezen, het stond immers in de autocue en dus....

Nieuws? Waar nieuws? Wie zaten er in hemelsnaam te pitten daar in Hilversum?

Heinrich Heine heeft zo soms nog wel eens gelijk. Zelfs het sportnieuws komt bij ons later door dan in de rest van de wereld. Omdat er iemand in Hilversum gewoon niet zat op te letten, omdat iemand geen gevoel voor verhoudingen had en niet snapte dat 'yesterday's news' geen nieuws was nu er werkelijk nieuws voor handen was, gebeurde er wat er gebeurde.

Eigenlijk was het een grote schande, maar ach... Het was maar sport (sic) en het zal, ter redactie, niemand echt opgevallen zijn.

Over Mart Smeets

Mart Smeets is radio- en televisiepresentator, journalist en sportcommentator. Iedere zaterdag beschouwt hij voor EenVandaag gebeurtenissen en verhalen uit de sportweek, en zaken die daar aan verwant zijn.

Ster advertentie
Ster advertentie