Mart op maandag: toptennis in Londen

Omdat de betaalzender Fox Sports het Nederlandse doorgeefluik van deze heerlijkheid was en de gemiddelde Nederlandse sportfan de weg naar die eindbestemming niet altijd weet te vinden, was ik op maandagochtend benieuwd hoeveel kijkers naar een van de boeiendste tenniswedstrijden van het jaar hadden zitten kijken.

Kijkcijfers dus. De bijna altijd licht choquerende rapportcijfers voor goed (of minder goed) gedrag van de kijker.

Heeft u een idee?

Ik schatte: tussen de 25.000 en iets meer, omdat eerder in de week bleek dat dit tennis het HELEMAAL NIET DEED bij de Nederlandse kijker. Het verdict voor de zondag lag op 12.000, een aantal waar je je als liefhebber voor dood schaamt.

In Londen lag niet alleen de ATP-titel klaar, maar ook de plaats van nummer 1 speler van de wereld. Twee ingrediënten die het kijken naar de heren Andy Murray en Novak Djokovic toch op zijn minst en op voorhand licht attractief maakten, temeer daar de ‘coverage’ van dit toernooi traditioneel Brits strak en zeer goed was.

Dus keek ik op zondagavond vanaf kwart over zeven naar superbe uitgevoerd tennis. U kent de uitslag inmiddels, neem ik aan.

De tenniswereld heeft een pluizige Schot als nummer één en de finale werd gespeeld met ijswater, azijn en een onbekend stolselmiddel in de aderen van de twee heren.

Een fout maken was vaak dodelijk, de precisie van hun slagen grensde soms aan het ongelofelijke en toch lag er iets “onderkoelds” over het hele duel.

Kwam dat door het bijna dodenmasker dat de Serviër zich voorgehangen had? Waarschijnlijk.

Hij speelt al een tijdje niet zijn allerbeste tennis en hij wist dat bij het begin van de wedstrijd als beste. Soms was zijn spel grimmig en soms ook door boeiend heen: giftig, kil en mechanisch.

Hij klauwde zich vast in de spieren van Murray en de Schot wist dat dit ging gebeuren. Murray heeft in de jongensspeeltuin van de top-vier tennissers nu de grootste en hij wil die plaats even blijven behouden. Het komt hem overigens toe.

Murray had in de zaterdagse halve finale tegen de ook zo keurig “cool” spelende Canadees Milos Raonic op het randje gebalanceerd (matchpoint tegen) en moet tamelijk moe de finale ingegaan zijn. Hij speelde dus op onverzettelijkheid, wilskracht en concentratie.

Zijn motto: probeer foutloos te spelen en haal, als het er is, het scoreritme bij Djokovic weg. De Serviër deed ongeveer hetzelfde bij zijn tegenstander zodat je soms een bijna bevroren toestand in het spel ging zien. Met beheersing als basis, zonder opsmuk of humor, werd er angstig goed tennis gespeeld. Murray won die slag.

Eigenlijk makkelijk, kon je na afloop stellen. De humor in de uitzending kwam van bijzit John van Lottum, ooit een leuke, grappige, onberekenbare toernooispeler die het tot bijna subtopper schopte. Hij is vrij vaardig met zijn woorden en dat leidde tot deze situatie: bij het in beeld namen van de moeder van Murray, de immer dwingend aanwezige, streng uitziende Schotse mevrouw, schoot Van Lottum er ineens uit: "Ze doet me zo aan de film de Dalmatiërs denken."

Bingo, want dat dacht ik op datzelfde moment ook en wellicht heel veel meer kijkers. Na enige tellen stilte schoot commentator Theo Bakker (veruit de beste commentator die het Nederlandse tennis kent en licht onwennig met een analist naast zich) in de lach en bleef daar een tijdje in. Zoals ook deze kijker/luisteraar.

Ace dus. Een opmerkelijk moment omdat het bij 2-2 voor heel even de dodelijke ernst van het spel doorbrak en alle televisieprogramma’s (ook sport) hebben van die momenten nodig.

Van Lottum had nog een heel goede. Toen Bakker, licht filosoferend, hem bij een korte pauze vroeg hoe deze absolute topspelers zich nu moesten voelen, riposteerde de Fox-tennis-analist: "Dat weet ik eigenlijk niet, want ik ben natuurlijk nooit zo goed geweest…"

Een heerlijke, juiste en eerlijke openbaring. Maar wat speelden de heren Murray en Djokovic soms angstig mooi tennis! En wat bleken er, bij het bestuderen van de heilige kijkcijfers, dan toch verdraaid weinig mensen naar dit boeiende tennis te hebben gekeken.

Scoort toptennis niet meer? Is de FOX Sports 2 hoek te onbekend? Of is de gemiddelde Nederlandse sportfan (de gewone man en vrouw?) op zondagavond gewend zijn/haar eredivisie voetbalwedstrijden op de bekende wijze opgediend te krijgen?

Dat laatste toch, want naar Studio Sport keken 2.725.000 kijkers, voorwaar een knap aantal. Als je dat afzet tegen de magere 12.000 van het tennis, nietwaar? Dat betekent dat je mag stellen dat bijna niemand op dat tijdstip op zondagavond naar het beste tennis ter wereld wilde kijken. Dat vooral.

Hoe eerlijk de analist ter plekke, hoe goed voorbereid de commentator ook was en hoe briljant er bij tijden in Londen gespeeld werd; het hielp niet. De Nederlandse televisiekijker had op deze zondagavond even geen zin in echte topsport. En kan iemand me uitleggen waarom er naar de huldiging in Londen nog duizend mensen meer keken naar naar de wedstrijd zelf?

Mart Smeets is iedere maandag te horen in Radio EenVandaag.