Opinie & Commentaar
AVROTROS

Superlatieven te over

foto: ANPfoto: ANP
  1. Nieuwschevron right
  2. Superlatieven te over

Het was een goede week voor gebruikers van superlatieven binnen de sport. De verbale uithalen richting perfect waren niet van de lucht, hadden in vele topprestaties zeker reden om genoemd te worden en maakten van de gehele sportwereld een soort snelkookpan.

Eens te meer bleek dat de prestatie binnen de ene sport, niet aanslaat in een land waar een andere sportcultuur heerst. Een simpel voorbeeld: voetbal deed het goed in Nederland (Ajax) en Engeland (de kraker tussen Manchester City en Tottenham). In België gloeide een wielervolk op rond het nieuwe werelduurrecord van de voor velen onbekende wielrenner en tijdrijder Victor Campenaerts en in de gehele wereld werd de eerste plaats voor Lewis Hamilton en Mercedes bij de Grand Prix van China in Shanghai met lauw schouderophalen ontvangen.

Gewenning

Hier speelde de gewenning mee. Hoe knap er misschien gestuurd was, dat deed niet meer ter zake: Hamilton won te vaak, te gemakkelijk en van spanning was ook hier geen sprake. Een ploeggenoot werd tweede op ruim zes seconden. In het wielrennen zegt men dan: "Die tweede stond niet op de foto..."

Dat euvel van het ontbreken aan spanning overigens is gevaarlijk voor de GP-wereld. Als 'onze' Max fraai vierde wordt op een halve minuut van de winnaar, loopt ook meteen het gejuich rond de Limburger terug. Publiek is keihard. Vierde lijkt goed, die halve minuut is als een wereldreis, de afstand is te groot. Er was dus, zoals ik in een Hilversumse televisiestudio waar men gewoonlijk uitsluitend het gospel van Max predikt en men vaak volwassen sportmensen bij de voornaam aanspreekt, hoorde: "Eigenlijk helemaal niets aan."

Conclusie: te makkelijk en te veel winnen, gaat op enig moment afbreuk doen aan de prestatie binnen de sport. We zijn met zijn allen zo gewend geraakt aan de overheersing van Hamilton dat we met andere ogen naar de races zijn gaan kijken als, pakweg, een jaar geleden toen er meer de mogelijkheid bestond dat onze Max (sorry, maar ik moet toch lachen om die term) heel dicht bij de Britse narcist kon komen.

Wat te doen met Tiger Woods?

En wat doen we dan met de Masters-titel van Tiger Woods? Omdat wij hier te lande geen golfcultuur hebben en vele mensen ineens en volkomen bespottelijk, met een geaffecteerd klinkende stem gaan praten zo gauw een gesprek over golf gaat, werd de titel gepaard aan de manier waarop Woods speelde hier niet erg hoog aangeslagen, terwijl in Amerika men uitzinnig werd. Van vreugde, van adoratie.

Tiger was back en de parabel van de verloren zoon was genoeg voor heerlijke overdrijvingen en toch ook uitingen van verrassing. Terug na een droogte van ruim een decennium. Terug na allerlei privézaken die buitengewoon zwaar gedrukt hebben op het leven van de sportman Woods. Zullen we die donkere kanten van de golfer hier maar buiten beschaving laten... Wat hij in Augusta, Georgia als sportman deed was ongemeend knap.

Hoe zagen of lazen wij dat terug? Minder dan in landen waar golf begrepen en meer gespeeld wordt en waar golfspelers veel bekender zijn dan bij ons. Blind gesteld: Amerikanen zetten de prestatie van Woods veel hoger in dat die van Ajax, Hamilton, Campenaerts en Amerikanen weten helemaal niet dat ene Epke Zonderland op dezelfde dag dat Woods de wereld verbaasde, een van de meest perfecte rekstokoefeningen ooit turnde. Hij deed dat bij het EK en alleen die term al zegt genoeg voor de Amerikanen: een plaatselijk toernooitje.

Wij, trots volk van achter de dijken, waren best wel trots op de jonge arts en vader en geloofden het copy-paste commentaar van Hans van Zetten wel, maar vonden ook dat het een toefje rustiger kon: te veel is ook hier te veel. Olympisch London 2012 was groots (en leek uniek) en die ontploffing was spontaan (?), maar dit was toch een herhaling van woorden.

En dan Ajax

En dan Ajax. Na een bijna vervelende eerste helft, waarin kleine pesterijen, aanstellerijen en een resem aan balverlies en soms giftige overtredingen de inhoud bepaalden en de Ajax-verdediging heerlijk ingeslapen was om de soms hautaine C.R. af te stoppen werd de tweede helft een plaatje van een sportwedstrijd.

Nou kijk ik nooit met nationaal gekleurde ogen naar wedstrijden, maar het eerste wat me opviel was dat de jeugd van Ajax de routine van Juventus moeiteloos sloopte en van de soms zo getructe neefjes van de Oude Dame niet veel meer overliet dan stuntelende artiesten die tempo misten en zelfs met gemeen spel niet de wervelende angel uit het spel van Ajax wisten te krijgen. Sterker nog; op enig moment waren de Juventus-spelers zo murw gespeeld dat zelfs natrappen, zuigen en aanstellen geen succes meer hadden.

Dat was opmerkelijk. Voor de tweede maal dit jaar overspeelden de Ajax-jongens mannen die harder, op papier beter, rijker, verwender, roomser, gemener, doortrapter en pseudo-zelfverzekerder waren dan het bijna leuk gestructureerde jongekaasvoetbal van de Amsterdammers. Ajax speelde knisperend en kreeg in voetballanden de handen op elkaar, maar daarbuiten was het slechts een uitslag: Juventus-Ajax Amsterdam 1-2, terwijl wij toch allen gezien hadden dat de uitslag, met een iets andere instelling, op 1-4 of 1-5 was uitgekomen.

Terwijl velen van ons in een soort delirium verzeild raakten en het unieke van de prestatie gevierd werd als de tocht naar Chatham, kon je toch, vrij nuchter, constateren dat er weliswaar 3,7 miljoen mensen naar het wonder van Turijn hadden gekeken, maar tevens dat bijna 13 miljoen mensen dat dus niet gedaan hadden. Toegegeven; het lijkt een te simplistische manier van rekenen, maar er valt niets op af te dingen. 'Wij' zijn trots op Ajax, zoals Amerika trots op Tiger is en België wegloopt met Campenaerts en Britten juichen om Hamilton, maar dat een heel land nu achter de Ajacieden stond... Nou, neen.

55 kilometer in een uur

Blijft dat intrigerende werelduurrecord van die tamelijk onbekende Vlaamse wielrenner (geboren in Wilrijk) over. Hoe knap is het 55.089 kilometer in een uur te rijden. De Lotto-renner deed het in een ogenschijnlijk prima cadans. Traagste ronde in 16.53 seconden en de snelste ronde in 16.01 seconden.

Het was tevens grappig om daags voor de aanval op het record van Bradley Wiggins de ervaringsdeskundige Thomas Dekker in het AD te lezen. Hij zei: "Mijn gevoel zegt dat hij het niet gaat halen." Niet de eerste maal overigens dat Dekker zijn gevoel niet echt goed afgesteld had.

Moeten we Manchester City-Tottenham er nog bij nemen? Spektakelvoetbal van de eerste orde, een feest vol denk- en doefouten met een suspense einde, geheel vorm gegeven door de VAR. Ja, de VAR. Daarover misschien later meer, maar sinds de VAR zijn/haar opwachting heeft gemaakt in onze wereld, kijk ik toch iets anders naar voetbal. Opveren na een doelpunt? Spontaan reageren? De VAR zet ons in de twijfelmodus en de uitvoerders zijn bepaald geen sterke persoonlijkheden en de uitkomsten van hun bevindingen nemen nu juist dat spontane na een gemaakte goal weg. Dat laatste is jammer.

En wat is nu uw volgorde in sporthoogtepunten van afgelopen week?

  • Ajax
  • Campenaerts
  • Tiger
  • Epke
  • City-Tottenham
  • Hamilton

Wat was mooier, knapper of beter?

Of was het gewoon uw zoon of dochter die thuiskwam en zei dat zij of hij lekker gespeeld had. En op ww vraag wie er gewonnen had, zei: "Ehh, dat weet ik eigenlijk niet."

Over Mart Smeets

Mart Smeets is radio- en televisiepresentator, journalist en sportcommentator. Iedere zaterdag beschouwt hij voor EenVandaag gebeurtenissen en verhalen uit de sportweek, en zaken die daar aan verwant zijn.

Ster advertentie
Ster advertentie