Poetin te paard

Als dochter van een paardenfokker belandde ik als kind al snel op de rug van een pony. Om vervolgens ook vaak op de grond te belanden, als dat zogenaamd edele dier zijn eigen wil op een duidelijke manier aan mij begon op te dringen. Ponyrijden en later paardrijden bleek toch vooral een kwestie van vallen, opstaan en doorgaan.

Ondertussen werd ik ouder en kwamen er naast vriendinnen ook vriendjes in mijn leven. En die vriendjes vonden dat paardrijden best suf en bovendien: hoe moeilijk kon het nou eigenlijk zijn dat paardrijden. Een beetje op zo’n knol zitten. Aantrappen en gaan, dat was toch wel zo’n beetje het idee. Tsja, jongens met praatjes, blijkbaar viel ik ervoor. Maar ik deed vervolgens altijd hetzelfde: ik vroeg aan het desbetreffende vriendje of hij het zelf dan eens wilde proberen. Natuurlijk was het antwoord ja. Hij zou wel eens even laten zien wie de baas was, het paard temmen en alle hindernissen in de manege overwinnen.

Klein mannetje

De dag naderde en het was zover en oh oh , wat veranderde de stoere praatjesmaker in een klein mannetje op het moment dat hij naast het paard stond. Onhandig raakte zo’n jongen het grote gevaarte aan en ik zag mijn merrie denken: daar heb je er weer zo een, dat wordt lachen.

Het opstijgen was al een ding op zich, want hier stond geen stoere cowboy, maar een zenuwachtige beginneling die onhandig probeerde zijn lichaam op dat dier te hijsen. Maar het lukte, daar gingen ze en ik zag de spanning op het vriendjesgezicht. Nu moest hij laten zien wat hij daadwerkelijk waard was. Nu moest hij zijn stoere woorden omzetten in daden en oh wat bleek dat lastig.

Want toen hij de merrie aanspoorde, voelde zij het meteen: ja hoor, een onervaren ruiter op mijn rug! Dus daar ging ze, in een vrolijke draf die overging in stevige galop waarbij ze van links naar rechts schoot. Mijn vriendje veranderde van een stoere gast in een schreeuwende ja bijna huilende lappenpop die bij elke beweging meer naar een kant begon te hangen.

Ik kreeg spijt op dat moment, want mijn keuze om hem te laten rijden, kon weleens desastreus aflopen voor ruiter en paard. Ik schreeuwde allerlei aanwijzingen waarvan de belangrijkste was: sturen naar de bomen en struiken, in de hoop dat dit tot stilstand zou leiden. Het lukte! Ik pakte de teugels, het gevaar was geweken en zo stapten we nog een aantal rondes zodat we allemaal konden bedaren. Van het ego van mijn vriendje was weinig meer over, maar wat ervoor in de plaats was gekomen was een bovengemiddeld ontzag voor het paard, alle ruiters die hem voorgingen en hun voortdurende pogingen om vast in het zadel te blijven zitten.

Het loopt verkeerd af met Trump

Wat een zwaar onverantwoorde exercitie om zo’n onervaren, overmoedige blaaskaak de teugels in handen te geven! Dat kan je zeggen. En hetzelfde hoorden we de afgelopen tijd als het om Trump ging. Geef hem de teugels in handen en het loopt volledig verkeerd af met de VS, de wereld, ja met het universum. Want hij is de man die doet alsof hij met twee vingers in zijn neus president kan zijn, die beweert dat zijn voorganger er niets van bakte en die zegt dat hij de boel eens stevig zal aantrappen. Hij is dat vriendje met zijn grote mond die denkt dat hij een cowboy is zonder ooit op een paardenrug te hebben gezeten.

Dat is waar, maar nu komt voor hem het moment van de waarheid. Nu moet hij de teugels daadwerkelijk in handen gaan nemen en gaan bewijzen hoe stevig hij in het zadel zit. En dat kan weleens tegenvallen. Hij zal onherroepelijk gaan merken dat het berijden van een paard vraagt om geduld, om fijngevoeligheid en niet een kwestie is van aantrappen en gaan. Hoe louterend zal dit proces zijn? Misschien komt er bescheidenheid in plaats van arrogantie. Misschien zal hij inzien dat de ruiters hiervoor het zo slecht nog niet deden en misschien leert hij wel heel goed paardrijden. Zo goed dat hij op een dag de teugels kan laten vieren zonder te vallen.

Margje Fikse is presentator van Dit is de Dag en Langs de Lijn En Omstreken