Pieter Derks: de Britse volkssport vol strijd en trots is kapot gebureaucratiseerd

Vandaag gaat Groot-Brittannië naar de stembus om te kiezen voor of tegen een brexit. Ik zit bij dit referendum een beetje met dezelfde als vraag als met het EK: voor wie moeten we zijn nu we zelf niet meedoen. Ik moet zeggen dat ik het qua voetbal heerlijk vind dat wij er niet bij zijn. Het kijkt heel ontspannen; ik ben gewoon voor niemand en tegen Portugal en tot nu toe is dat genieten geblazen. Bij EK-wedstrijden laat ik mijn support gewoon afhangen van wie er leuk voetbalt. Als Wales lekker speelt ben ik voor Wales, en als een wedstrijd met Duitsland te saai is dan ga ik gewoon die van Polen zitten kijken.

Maar bij het brexit-referendum wordt dat nogal lastig. Geen van beide ploegen speelt namelijk een hele fraaie wedstrijd. Niemand weet natuurlijk wat er na dit referendum gaat gebeuren, of het nu voor of tegen wordt, dus iedereen heeft er z'n eigen scenario van gebakken. Volgens het blijven-kamp zal bij een brexit de pond instorten, de Londense City leeglopen, de economie achteruithollen, de werkloosheid toenemen, zal de koningin overlijden en zal Engeland de achtste finales van het EK verliezen, waarna een duistere eeuw van honger en ellende aanbreekt, tot het hele eiland een donker woud vol trollen en weerwolven zal zijn.

Terwijl volgens het vertrekken-kamp een brexit juist zal zorgen voor een krachtigere economie, meer koopkracht, minder immigranten, een sterkere pond, elke dag zon, langere theepauzes, nog minder koolzuur in het bier, en een voor iedereen gratis toegankelijk naakt reünie-concert van the Spice Girls samen met Take That.

Allemaal volslagen brexshit natuurlijk, maar goed, feiten zijn ook niet zo belangrijk. Dit referendum gaat over sentiment, over ontevreden burgers die genoeg hebben van het Europese imperialisme, zoals de tegenstanders dat zo mooi uitdrukken. Ik moet dan altijd een beetje lachen: Britten die tegen imperialisme zijn. Als dat geen briljant, ironisch klotegeintje van de geschiedenis is, dan weet ik het ook niet meer.

Honderd jaar geleden was verdomme de halve wereld nog Brits. Toen was er nergens een referendum. Als er één land is dat zijn stempel op de wereld heeft gedrukt, dan is het Groot-Brittannië. Kom op jongens, we spreken jullie taal, we spelen jullie voetbal, we drinken jullie thee, is het dan echt zoveel moeite om je aan onze regeltjes over het importeren van fetakaas te houden?

Het is in elk geval grappig hoe de situatie is veranderd. Vroeger, als het Britse volk ontevreden was, dan werd er uitgebreid, dan werd er een nieuw landje veroverd, en nu probeert men onvrede juist te sussen door terug te trekken. Gaat natuurlijk niks helpen maar goed, als er een volk is dat nog veel opties heeft wat vertrekken betreft dan zijn het natuurlijk de Britten. Als ze Europa niet verlaten kunnen ze uit het Gemenebest, dan kunnen Schotland, Wales, Noord-Ierland en Engeland nog uit Groot-Brittannië stappen, dan kunnen alle graafschappen en hertogdommen nog uit hun land, kortom, je bent als Britse populist zo een stuk of zes referenda verder voordat je een andere strategie moet verzinnen.

Maar ja, ergens snap ik de kritiek op Europa ook wel weer. Dat bureaucratische, dat stroperige, dat ambitieloze; kijk wat Europa met het voetbal gedaan heeft. De groepsronde van het EK betekent inmiddels dat landen die niks presteren, een beetje achterin blijven hangen, omdat ze met 0-0 altijd nog verder kunnen als één van de beste nummers drie.

De Britse volkssport vol strijd en trots is volledig kapot gebureaucratiseerd. Winnaarsmentaliteit betekent in het moderne Europa een jongetje van acht vragen wat-ie later wil worden, en als antwoord krijgen: de beste nummer drie. Misschien ook wel logisch, want veel politici in Brussel zijn ook de beste nummers drie van hun land, maar toch, ik weet nog steeds niet voor wie ik vandaag ben. Misschien doe ik maar gewoon hetzelfde als bij het EK; ik ben gewoon voor niemand, en tegen Portugal. Dus mijn standpunt hangt volledig af van wat de Britse pensionado's in de Algarve stemmen.

De column van Pieter Derks is hier terug te luisteren: