Het Doornroosjescenario: dit museum wordt dichtgetimmerd voor de toekomst

Doornroosjescenario

Het scenario houdt in dat het museum, in zo goed mogelijk bewaarde staat, dichtgetimmerd wordt. Om zo, over een aantal decennia, als het museum vergeten is, de collectie weer te laten ''ontwaken'', vertelt Gerard Rooijakkers die het Doornroosjescenario voorstelde. ''Wanneer we in Nederland grote collecties hebben dan gaan de museale instellingen als een soort predatoren de lekkere hapjes uit die collecties halen: cherry picking. De rest van de collectie doet er dan vaak niet toe. Maar ik zeg: onze kinderen en kleinkinderen kunnen dat veel beter selecteren en op waarde schatten.''

Concreet stelt Rooijakkers voor dat de collectie bij elkaar blijft en in een depot wordt gestopt. Een strik eromheen en we kijken er de komende dertig jaar niet naar. ''De ironie is dat de dingen die vergeten worden, uiteindelijk het best bewaard blijven. Ik ben voor geconditioneerd verval, liefdevolle verwaarlozing. Laten we met elkaar proberen om ordelijk te vergeten.''

De meeste verzamelaars zien hun spullen het liefst permanent geëxposeerd worden. Jan Anderson vormt voor dit project een uitzondering. Sinds 1951 heeft hij een enorme verzameling van dingen die we meestal over het hoofd zien. ''Ik ben waarschijnlijk het belangrijkste erfgoed-stuk van Zuid-Holland'', vertelt Anderson. ''Alles wat er gebeurde in mijn leven, heb ik vastgelegd.'' De oplossing met Rooijakkers, daar is hij zeker voor in. Met de strenge voorwaarde: ''zolang ik nog leef, wil ik gebruik maken van de collectie.''