Patrick Martens: 'Ik ben echt een overdenker'

Behoefte aan structuur

Patrick Martens speelde de afgelopen jaren in talloze series en films, en presenteerde daarnaast verschillende televisieprogramma's. Toch betekent al dat succes voor hem niet automatisch dat er ook rust in zijn hoofd is: "Ik ben echt een overdenker. Ik kan bijvoorbeeld heel onzeker worden over mijn werk. Dan realiseer ik me dat ik al drie jaar geen televisie heb gemaakt, en ga ik heel erg nadenken over waarom dat zo is. Voor je het weet zit ik dan zo diep in mijn eigen onzekerheid, dat ik er niet meer uit kom. Naarmate je ouder wordt, wordt de onzekerheid die acteren met zich meebrengt lastiger. Ik merk dat ik eigenlijk steeds meer behoefte heb aan structuur."

Dit jaar speelt Martens in de musicalbewerking van De brief voor de koning. In de voorstelling vertolkt hij maar liefst tien verschillende rollen. "Het is een hele uitdagende rol voor mij als acteur. De ene rol staat heel dichtbij mezelf, de ander totaal niet. We spelen twee shows op een dag; dat is enorm intensief. Maar ik heb in ieder geval weer structuur dit jaar."

Zelfacceptatie

Eerder dit jaar bracht Martens het boek Vandaag voel ik me goed uit. In het boek neemt hij de lezer mee in zijn zoektocht naar zelfacceptatie. Die zoektocht begon al op jonge leeftijd. Want hoewel hij al vroeg van acteren hield, koos Martens na de basisschool voor de land en tuinbouwschool. "Kinderen van mijn basisschool gingen ook naar die school, en mijn vader had er ook op gezeten. Daarom leek het toen een logische keuze. Dat was misschien niet helemaal goed doordacht", vertelt hij.

Die periode was voor hem moeilijk en speelde een belangrijke rol in zijn zoektocht naar zichzelf. "De school zat vol met stoere gasten, en ik was een vrije jongen die hield van verkleden en playbacken. Toen ik daar op school kwam, dacht ik: oh, dat kan helemaal niet meer. En naarmate ik in de puberteit kwam en wist dat ik op jongens viel, werd ik steeds meer gesloten. Het vrije, vrolijke jongetje in me was verdwenen."

Bang voor afwijzing

Ook zijn coming-out was een belangrijk onderdeel van zijn proces naar zelfacceptatie. "Ik kwam pas op mijn 23e uit de kast. Ik voelde altijd al wel dat ik anders was dan, bijvoorbeeld, mijn broer. Toen ik eenmaal doorhad dat ik op jongens viel, wilde ik niet 'die teleurstelling' van de familie zijn. Die angst werd versterkt door het dorpje waar ik opgroeide, waar totaal niet positief werd gesproken over homo's. Daarom dacht ik toen echt: ik wil helemaal geen homo zijn."

Zijn angst voor afwijzing zat erg diep. "Ik overdacht toen al alles, en had in mijn hoofd een worst-case scenario gecreëerd waarbij mijn ouders en broer niks meer van me wilden weten en ik met fakkels het dorp uit werd gezet. Daardoor werd de drempel om uit de kast te komen steeds groter." Als hij daar nu op terugkijkt, vindt hij het vooral pijnlijk dat hij zijn familie zo verkeerd heeft ingeschat. "Ik vind het heel jammer dat ik mijn ouders en broer niet op waarde heb kunnen inschatten. Natuurlijk hadden ze me niet het dorp uitgezet, dat weet ik nu."