Eva Eikhout over theatervoorstelling: 'Je bent niet beperkt als je een beperking hebt'

Eikhof moet zelf nog een beetje wennen aan het idee van een theatervoorstelling. "Dat vraag ik mezelf ook wel een beetje af hoor, waarom ik het theater in moet. Ik was bij een voorstelling van een vriend, raakte daar aan de praat met zijn producent en voor ik het wist had ik een hele theatertour aan mijn broek hangen", vertelt ze lachend.

Boodschap

De titel, Het leven is kort, net als ik, zegt volgens Eva Eikhout eigenlijk alles over de voorstelling. "Want het leven ís kort. Dus wat haal jij eruit, zodat je een fijn en gelukkig leven leidt? Tegelijkertijd komt het leven met heel veel dingen waar we niet voor kiezen. Zoals ik er niet voor heb gekozen om kort te zijn. Jij hebt er ook niet voor gekozen in welk lichaam je geboren wordt. Je kiest niet voor de wieg waarin je terechtkomt. Dat zijn allemaal dingen die we in de loop der jaren tegenkomen, en waar we ons op een bepaalde manier toe moeten verhouden."

Ze benadrukt dat haar beperking niet haar hele verhaal bepaalt, maar er wel deel van uitmaakt. "Ik leef met een lichamelijke beperking. Dat is niet mijn keuze, maar het is wel wat het is. En ik hoop met mijn verhalen te laten zien dat je niet beperkt bent, als je een beperking hebt." Humor speelt daarbij een grote rol: "Daar hou ik van."

Positief

Volgens Eikhout brengt haar beperking ook iets positiefs met zich mee. "Mensen denken vaak dat een beperking alleen negativiteit met zich meebrengt, maar het brengt zoveel moois in mijn leven. Ik denk dat ik misschien beter kan vertellen hoe het is om met een beperking te leven dan jij, omdat mensen dat van mij sneller aannemen." Tegelijkertijd ziet ze dat haar zichtbaarheid mede hierdoor komt. "Ik weet niet of ik deze kansen in de media had gehad zonder mijn beperking. Het brengt een nieuwe stem en een nieuw perspectief dat we nog niet vaak genoeg horen."

Regisseur

Om haar verhaal naar het toneel te brengen, werkt Eikhout samen met een regisseur. "Het moeilijkste vond ik dat we dingen mochten veranderen omdat het theater is. Mijn regisseur wilde bijvoorbeeld de naam van mijn kinderdagverblijf veranderen om er een grap over te kunnen maken. Maar dat kon ik niet. Het heette gewoon Okidoki, en dat blijft zo. Ik krijg daar een error van." 

Boosheid

De samenwerking heeft haar ook geholpen emoties op te roepen. "Ik moest een scène doen over iets waar ik echt boos over ben, maar ik vond het moeilijk om die boosheid te voelen. Toen zei hij: 'Als jij dit lachend vertelt, gelooft niemand je.' Uiteindelijk trok hij het er echt uit. Dat vond ik verschrikkelijk, maar ook bevrijdend."

Die boosheid ging onder meer over hoe de wereld zich niet aanpast aan mensen die afwijken van de norm. "Als je een beetje aan de norm voldoet, kun je er prima doorheen fietsen. Maar zodra je een beetje afwijkt, is het een verloren zaak. Dat is best oneerlijk." 

Rolstoelplekken

Eikhout merkt wel dat de toegankelijkheid van theaters nog veel beter kan. "Toen de kaartverkoop begon, kreeg ik meteen berichten van mensen in een rolstoel dat alle rolstoelplekken al vergeven waren. Er zijn zo weinig plekken. Dus heb ik de producent gebeld en gezegd: ik ga geen rolstoelen weigeren." Uiteindelijk werd er in bijna alle theaters extra ruimte gemaakt, op het toneel. "Ook om een statement te maken. Je ziet mensen in een rolstoel al bijna nooit op een podium. Nu hebben ze de beste plekken."