Advocatenbroers Anker na 40 jaar met pensioen: 'Advocaten zijn harder nodig dan ooit'

“Ik heb in de rechtbank mijn betoog gehouden en toen dacht ik wel: dat was mijn laatste keer”, vertelt advocaat Wim Anker in NOS Met het Oog op Morgen. Gisteren had hij zijn allerlaatste betoog in de rechtbank. “Na afloop realiseerde ik dat ik nooit meer zou pleiten. Dat heb ik in mijn 40-jarige carrière altijd een hoogtepunt gevonden.”

Afscheid

Zijn broer Hans Anker hield eerder deze week zijn laatste betoog. Een emotioneel moment voor hem, vertelt Wim. “De rechter zei: gaat u eens zitten meneer Anker, dan gaan wij voor u staan.” De drie rechters, officier en griffier stonden op voor de advocaat. Als afscheid werd hij toegesproken door de groep. Wim Anker zelf werd opgezocht door zijn partner na afloop van de zitting. “Mijn cliënt wist het ook en ik heb hem verteld dat ik hem nog wel op ga zoeken. Misschien ga ik wel volgend jaar bij de zitting achter in de zaal zitten.”

Bijstaan

De broers staan erom bekend dat ze hun cliënten voor een lange tijd bijstaan. Volgens Wim Anker komt dat door de betrokkenheid bij de mensen. “Wij zijn langzamerhand in de TBS praktijk gekomen. Daar zitten mensen lang in. Ik heb wel meegemaakt dat iemand er 57 jaar zat en een ander 42 jaar. Je hebt dan tientallen jaren contact ”, legt hij uit. Daarnaast waren de broers ook bezig met mensen met een levenslange straf . “Toen kwam de Volkskrant met de kop. ‘Anker: de advocaten van de uitzichtlozen’.”

Lessen

Anker heeft veel geleerd van zijn tijd als advocaat. Zo is het, volgens hem, belangrijk dat je niet een al te somber mensbeeld moet hebben. “Ik neigde daar weleens naar toe, omdat wij het alleen maar zien als het ernstig mis gaat. Wij krijgen alleen de gevallen waar het gruwelijk misgaat.” Als advocaten kregen de broers veel te maken met bloederige taferelen. “Dan moet je elkaar een beetje opvangen.”

Daarnaast heeft hij ook geleerd om heel blij te zijn met de tijd die hij samen heeft kunnen doorbrengen met zijn broer in de advocatuur. “Ik ben heel blij dat we elkaar zo prachtig aanvulden.” Anker vertelt dat zijn broer organisatorisch sterk was. “Hij was de man van binnen en ik was de man van buiten.” Wanneer Wim Anker zich neergeslagen voelde, pepte zijn broer hem weer op. “Hij zei dat ik aan het praktijkmotto moest denken: het is de tegenwind die de vlieger doet opstijgen. Daarna sloeg hij mij op de schouder en dan dacht ik altijd: prachtig.”

Advocatuur

Ook heeft Anker de advocatuur zien veranderen in veertig jaar. “Toen ik en Hans begonnen, was resocialisatie een prachtig begrip. Dat stond centraal. Met hulp weer terugkeren in de samenleving.” Nu jaren later is van dat begrip niet zo veel meer te zien. “Nu gelden begrippen als vergelding en repressie. Dat is een totale verandering.” Hij vindt ook dat wetgeving van de afgelopen aantal jaren ten kosten gaat van verschillende mensen binnen het rechtssysteem. “Het gaat ten koste van de verdachte, veroordeelde en van de advocaat.”

Hij ziet dat verdachte mensen advocaten nu echt nodig hebben. “Ik heb tegen collega’s in de afgelopen maanden gezegd dat wij als advocaten nu harder nodig zijn dan ooit. Wij stoppen, maar zij moeten verder. Knokken, vechten, rijden, schieten en knallen voor de cliënt.”