Pjotr Sauer: ‘Mijn vader is ondanks alles nooit cynisch geworden’

Derk liep door het ongeluk een dwarslaesie op. Hij bleef mentaal scherp, maar kon nauwelijks zelfstandig ademen. “We hebben alles kunnen bespreken. Er waren geen losse eindjes meer. Familie stond voor hem altijd op één, en dat heeft hij ons in die weken opnieuw meegegeven,” vertelt Pjotr vanuit het vakantiehuis van de familie in Zeeland.

Die periode bracht ook waardevolle momenten met zich mee. “Iedereen leefde in zo’n mooie harmonie. Niemand hoefde sorry te zeggen. We zagen elkaar gewoon zoveel mogelijk.” Tegelijkertijd bleef Derk plannen maken. Hij wilde nog een podcast opnemen met Twan Huys, bleef buitenlandse journalisten helpen, las boeken, en genoot van zijn gezin.

Pjotr herinnert zich hoe actief en fit zijn vader nog was. “In Italië reden we nog samen een prachtige wielerroute. In Griekenland wilden we bergen beklimmen. Nu moet ik dat zonder hem doen, maar ik heb hem beloofd dat ik die bergen blijf beklimmen. Het zal nooit hetzelfde zijn.”

Een ander idee van Derk was om samen met zijn zoon een boek te schrijven over hun tijd in Rusland. “Dat idee geeft me nu extra motivatie. Mijn moeder heeft jarenlang aan het archief gewerkt. Ik ga erin duiken, ook al had ik het liever samen met hem gedaan.”

Om zijn vader te eren overweegt Pjotr een jaarlijkse wielertour in Nederland te organiseren. “Zijn passies waren wielrennen, zeilen en journalistiek. Hij zou het verschrikkelijk vinden als wij daar iets van zouden laten vallen.”

Pjotr sprak ook over de bijzondere parallel tussen zijn vader en Vladimir Poetin. “Ze zijn exact even oud. Het voelde altijd als een soort race: wie overleeft wie? Ik dacht altijd dat mijn vader het zou zijn, maar dat is niet zo gebleken. Dat maakt me verdrietig.”

Boven alles wil Pjotr dat mensen zijn vader herinneren als iemand die tot het einde streed voor onafhankelijke journalistiek. “Hij heeft nooit zijn geloof in mensen en in de wereld verloren. Ondanks alles is hij nooit cynisch geworden.”