Géza Weisz over zijn overleden vader, regisseur Frans Weisz: 'Samenwerken was de kroon op ons leven'
- Nieuws
- Géza Weisz over zijn overleden vader, regisseur Frans Weisz: 'Samenwerken was de kroon op ons leven'
Regisseur Frans Weisz overleed 7 december op 87-jarige leeftijd. Hij maakte sinds de jaren '60 film na film, werd in 2018 geridderd en liet een oeuvre na waarin leed en levenslust zij aan zij bestonden. Zijn zoon, acteur Géza Weisz, spreekt voor het eerst openlijk over het verlies van zijn vader in Wat blijft.
Luister het fragment hier
'Vrolijke Frans'
Frans Weisz werd in 1938 geboren in een Joods gezin. In de oorlog moest hij onderduiken op een boerderij, terwijl zijn beide ouders naar Auschwitz werden gebracht. Weisz' vader werd daar in 1944 vermoord. "Hij heeft zoveel vreselijk verdrietige dingen meegemaakt", vertelt Géza. "Het is eigenlijk voor geen mens mogelijk om daar vrolijk uit te komen. Maar dat lukte hem wél – heel goed zelfs. Hij vond een manier om films te maken van zijn pijn en zijn verdriet. Dat is echt zijn redding geweest, volgens hemzelf."
Frans zou het leed niet laten overheersen. "Hij werd wel eens 'Vrolijke Frans' genoemd", aldus Géza. "Hij had echt een warme blik op het leven, op alles om hem heen. Er zat geen opportunisme bij, geen hiërarchie. En hij was altijd op zoek naar het goede van iemand, nooit het lelijke. Zelfs zijn jeugd, ondergedoken op een boerderij, heeft hij ervaren als een hele leuke tijd. Mijn vader was één van de meest bijzondere mensen die ik ooit heb ontmoet."
Vader en zoon Weisz zouden vaak samenwerken, met 2018 als gedeeld hoogtepunt. Toen speelde Géza de hoofdrol in Het Leven is Vurrukkulluk, de laatste speelfilm van zijn vader. "Dat was de kroon op ons leven", herinnert Géza zich. "Het was zó liefdevol. Ik kan wel huilen van geluk als ik eraan terugdenk. Mijn vader was heel goed in bewonderen, daardoor kon je jezelf als acteur ontstijgen. Voor mij was het ook al goed geweest als er nooit iemand naar die film had gekeken – zo magisch was het om met hem te mogen werken."
Alzheimer
De band met zijn vader was "symbiotisch", volgens Géza: "Het klinkt heftig, maar ik heb altijd gedacht dat ik niet zonder mijn vader door zou kunnen leven. Ik ben mijn hele leven ook bang geweest voor zijn overlijden. We waren echt een duo." Bij Frans werd de ziekte van Alzheimer vastgesteld. Géza kijkt er met gemengde gevoelens op terug: "Het was natuurlijk heel moeilijk om mijn vader steeds meer te zien verdwijnen, dat is wat Alzheimer doet. Maar ik denk ook dat de ziekte mij de ruimte heeft gegeven om aan de gedachte van zijn overlijden te wennen. Daar ben ik zijn Alzheimer ergens wel dankbaar voor. Ik voel dat ik nu, naast mijn verdriet, de moed heb om door te gaan."
De ziekte heeft het beeld van zijn vader niet veranderd, stelt Géza: "Nu hij zijn laatste adem heeft uitgeblazen, en de herinneringen zich vanzelf afspelen in mijn hoofd, komt hij terug zoals hij altijd geweest is. Daar ben ik heel blij mee. Hij heeft mij geleerd om van het leven te houden, om de kleine dingen te zien, om je te verwonderen."
Géza wil de levensvreugde van zijn vader blijven uitdragen: "Als ik op de fiets zit of om me heen kijk, voel ik de liefde voor het leven meer dan ooit. Het is een aanstekelijk geluk dat hij mij heeft meegegeven, en ik ga heel erg mijn best doen om dat in stand te houden."
Gerelateerde podcast
Wat blijft
