Babeth Fonchie Fotchind schrijft Regenbooggedicht 'wij waren'

Babeth Fonchie Fotchind (1993) is jurist en dichter. Ze debuteerde in 2022 met de dichtbundel Plooi en draagt regelmatig voor op podia en festivals. Haar Regenbooggedicht wordt verspreid via sociale media. Ook zal ze het op 19 juli voordragen in De Nieuwe Kerk bij de Pride Talk.

'Vrijheid claimen'

Het gedicht schreef Fonchie Fotchind voor haar vriendin. "Ik kreeg deze opdracht en toen dacht ik, (...) volgens mij is het alweer een jaar geleden dat ik een gedicht specifiek voor haar heb geschreven, dus het werd weer eens tijd."

Maar het gedicht is meer dan dat: het is ook voor mensen in de queergemeenschap geschreven. Oftewel: "Dat het voor hen is en niet over hen." Fonchie Fotchind wil 'vrijheid claimen' in het gedicht, zoals ze die bijvoorbeeld ziet bij heterostellen die uitgebreid kussen op straat. "Ik zie dat niet veel queermensen doen, behalve op festivals of op feestjes waar ze zich vrij voelen."

Luchtig, speels, met een zware lading

"Als het in literatuur over queermensen gaat, dan is het vanuit trauma of leed", zegt de dichter, "maar ik wilde ook iets schrijven waar iets luchtigs in zat. Waar de speelsheid in zit. En tegelijkertijd is het ook een gedicht waar een wat zwaardere lading aan kleeft. Omdat ik merk in de huidige tijdsgeest dat de rechten die we hebben verworven voor queermensen onder druk staan. Dat is iets waar ik het over wilde hebben. Tegelijkertijd probeer ik in het gedicht kijken naar de binnenkant."

Fonchie Fotchind hoopt dat mensen bij haar gedicht stilstaan en er ook bij kunnen lachen: "En te kijken naar, deze liefde is er ook. En die liefde is best gewoon."

'waar wij'

van hoge plafonds droomde ik, een gelijkmatige lichtinval vanuit het noorden

jij van een groene bank, misschien twee parkieten die overdag

vrij door het huis vliegen

niemand kent deze kosmos behalve wij

en de mens die dit gedicht leest en nog eens

in de eerste kringloopwinkel vonden we onze groene velours driezits

dat was geen toeval maar had zo moeten zijn

zoals hoe jouw hand exact om mijn borst past

deze bank is het vertrekpunt voor onze dagen

buiten op de magere brug staand of een willekeurige brug in een andere stad

het mag ook in een park maar wel stop ik mijn vinger, nat,

in jouw oor en lach breed. als teken van vergiffenis

plaats jij je lippen op de mijne

iedereen mag ons zien

zij die eenzelfde genegenheid kennen

zij die haar schuwen of vreemd zijn

niet omdat wij twee vrouwen maar omdat wij twee mensen

die kozen voor de goedkopere plakplinten met de belofte

dat als het folie loslaat we het meteen herstellen

onze pantoffels zullen niet kleven zoals de sokjes

die ik van mijn moeder kreeg, niet vuil zijn

jij en ik hebben oog ook voor het stof

boven op de hanglamp die van je vader is geweest

de mensen die ons zien mogen denken dat we geen plek hebben

en daarom op een brug traag durven kussen

maar wij weten van de ruimte buiten, het licht tasten en van de groene bank

die altijd op ons wacht thuis

Regenbooggedicht 2024

Vorig jaar werd het Regenbooggedicht geschreven door Valentijn Hoogenkamp. Luister het hieronder terug, of lees het hier.