Oorlogsjournalisten hebben meer last van propaganda dan fysiek geweld

Toen Hans Jaap Melissen nog studeerde, en berichten over oorlog voorbij zag komen, vroeg hij zich af, waarom sta ik niet daar, in Baghdad. "Ik heb altijd het gevoel gehad dat daar een soort thuis op mij wachtte en dat ik dat werk ook goed zou kunnen doen."

Melissen vertelt dat het belangrijk is dat je je niet alleen fysiek, maar ook journalistiek staande houdt als journalist in oorlogsgebied. Kritisch blijven is belangrijk en je moet tegen de invloed van propaganda kunnen. "Dat is eigenlijk een lastiger karwei dan dat fysieke geweld waar je je weg in kunt vinden."

Mee met rebellen

Iran, Afghanistan, Irak, Congo en Sri Lanka, Melissen reisde de afgelopen jaren naar diverse landen waar oorlog werd en wordt gevoerd. In het verhaal dat hij deelt in De Nieuws BV gaat hij terug naar het begin van de oorlog in Syrië, in 2012. In die periode volgde Melissen de rebellen, een omgeving die veelal bestaat uit mannen.

Al vrij snel kwam hij in de frontlinie terecht, de sfeer was opgefokt en mannen liepen rond op adrenaline, dat begon hem dat tegen te staan. Melissen besloot afscheid te nemen van de rebellen en ging op zoek naar een ander verhaal.

Een chaotische plek met bloed op de grond

In Aleppo kwam hij in aanraking met de Deir Al Shifa kliniek. Een kleine kliniek waar rebellen en burgers werden geholpen. Melissen omschrijft het als een chaotische plek waar bloed op de grond lag en mensen half dood binnen kwamen.

Te midden van de chaos was er één man die rust uitstraalde: dokter Osman. "Dokter Osman moest deze mensen opereren en vertellen of ze überhaupt nog een kans hadden. Een heel ingetogen persoon, een groot contrast met de mannen waar ik tussen had gezeten."

Dokter Osman

Melissen vertelt dat het zoontje van dokter Osman over de vloer van de kliniek rende, uitgleed over het bloed dat er lag en speelde met injectienaalden. Destijds vroeg Melissen niet aan dokter Osman waarom hij zijn zoontje had meegebracht.

Toen de kliniek werd gebombardeerd en Osman naar een nieuw ziekenhuis vertrok stelde Melissen hem toch de vraag. Osman vertelde dat zijn hele gezin in het ziekenhuis woonde. Ze hadden bedacht dat ze of de oorlog samen zouden overleven, óf eventueel met z'n allen niet overleven. Door samen te blijven namen ze hetzelfde risico. "Dat benam mijn adem."

Samen overleven of samen ten onder

Samen overleven, of samen ten onder, het klinkt bijna romantisch. Zelf heeft Melissen ook een gezin. "Ik snapte zijn keuze zoals hij is als persoon, maar ik zou het zelf niet doen. Misschien zit hier een rotsvast geloof in dat als het mis gaat, je samen in de hemel zit."

Meer van De Nieuws BV?

Volg ons op Instagram, Facebook en Twitter.