Voor gesloten deuren

Het is gesloten deuren-seizoen op Het Binnenhof. Tijdens de formatie is haast iedere week wel ergens een crisisberaad. Journalisten zijn daar dol op. Ze drommen dan samen voor de gesloten doorgang. Het is wachten op nieuws, op een ontluikende crisis, een doorbraak of überhaupt op actie. Voor er iets gebeurt ben je soms uren verder.

Dit jaar had ik mijn eerste post-momenten en dat is best even wennen. Waar wacht je eigenlijk op? En wat doe je in de tussentijd? De doorgewinterde deur-posters hebben telefoonopladers mee en pluggen direct in de vrije stopcontacten. Anderen claimen vlug een plekje in een vensterbank of op een van de sofa’s die in de gangen van het parlement te vinden zijn.

Saaie shots

Ondertussen testen cameramannen -het zijn haast altijd mannen- de belichting op elkaar. Die van RTL en NOS overleggen welk filter er over de lampen geschoven moet worden. Saaie shots worden geschoten, makkelijk voor de montage later. En de journalisten overleggen eerst over wie er binnen zit en wie wat heeft gezien. Met een beetje geluk wil een langslopend Kamerlid zelfs even een kijkje nemen en beschrijven wie er aan tafel zitten.

Zo kom je de eerste minuten wel door. Naarmate de tijd zich voortsleept begint de verveling toe te slaan. Ik heb al meegemaakt dat een RTL-verslaggever met een onbewaakte D66-snoeppot rondging, hoe hele boekbesprekingen gehouden werden en hoe Joost Vullings als een volleerd sportverslaggever zijn analyses gaf van bekende en onbekende wielerkoersen. En echt, hij heeft er verstand van.

Achter de deur

Binnen wordt dan druk vergaderd en lopen de gemoederen hoog op. Tenminste, dat hoop je. Met een beetje geluk hoor je hoe iemand zijn stem verheft of hoe een raampje wordt open gezet. Maar bijna nooit zie je iemand naar de wc gaan -ik ben benieuwd hoe ze dat doen- omdat niemand zin heeft die journalisten te treffen.

Je zou zeggen; leg je oor tegen die deur. Hang je microfoon bij dat open raam. Probeer op slinkse wijze wat te weten te komen. Dat mag dus niet. Wie betrapt wordt in afluisterpose krijgt de wind van voren. Zelfs als er per ongeluk een microfoon richting de deur hangt kun je al op de je lazer krijgen Met een beetje pech krijg je zelfs een officiële klacht aan je broek. Zoiets kan je tijdelijk de toegang tot het parlement kosten.

Het hoort ook niet bij het spel. Want zoals bijna alles in Den Haag is ook hier een ritueel aan verbonden. Politici overleggen binnen, maar weten ook dat het overleg niet te kort mag duren. Je moet ze buiten laten wachten. Zo laat je zien dat het menens is. Soms wordt er niet eens vergaderd en horen we zelfs op de gang dat binnen het achtuurjournaal aanstaat. Van Uri Rosenthal begreep ik dat zelfs hele voetbalwedstrijden werden gekeken terwijl op de gang de parlementaire pers stond te wachten.

Hongerige pers

Toch is het lang niet altijd spelen met de beeldvorming. Als het crisis is kan zo’n vergaderzaal aanvoelen als een kooi. De hongerige pers, soms letterlijk, staat dan buiten op je te wachten terwijl jij iedere crisissfeer probeert weg te nemen. Lang blijven zitten? Dan juist liever niet. Een statement geven? Jazeker, maar kort, nietszeggend en met een knipoog. Spindoctors proberen dan met briljante oneliners de pers met een mond vol tanden achter te laten. Terwijl die journalisten juist meer doorvragen dan ze normaal zouden doen, ze hebben natuurlijk niet voor niets staan wachten.

Meestal eindigen de deur-post-sessies in een anti-climax. Deze dinsdag nog stond ik met een handvol collega’s bij de D66-vertrekken. Het formatieteam was bijeengekomen voor overleg over de verdere onderhandelingen. Na lang wachten gingen de deuren open. Pechtold zei beleefd goedenavond, snelde naar zijn kantoor en dat was dat. Het enige wat ik wijzer ben geworden is dat ik het boek over wielrenner Tyler Hamilton moet lezen, dat schijnt heel goed te zijn.

David van der Wilde is politiek redacteur voor De Nieuws BV