'Wolven zijn net mensen, alleen iets slimmer, mooier en minder laf'

Wolvenles op school

Er was eens een wolf die Rami heette. Ze woonde in een opvang voor wolven die ooit in gevangenschap waren geboren maar later werden mishandeld of gedumpt. Rami was gewend aan mensen en mocht daarom met haar nieuwe geleiders mee naar scholen. Tijdens die bezoekjes kregen de kinderen wolvenles. Ze leerden over de belangrijke rol die wolven spelen in de natuur, dat ze best wel op mensen lijken, en hoe ze met elkaar in een roedel leven.

Als de kinderen beloofden Rami niet aan te raken, lieten haar begeleiders haar loslopen door de klas. Vaak bleef Rami tijdens zo’n klassenbezoek bij één specifiek kind staan. En wanneer ze dat deed mocht juist dat kind Rami wel aaien. Na verloop van tijd vroegen haar begeleiders de leerkrachten of er misschien iets bijzonders was met het kind dat door de wolf was uitverkoren. En altijd was het antwoord dat Rami het meest eenzame en gepeste kind had uitgekozen. Maar, met de aandacht van de wolf was ook het zelfvertrouwen van het kind gestegen. De klasgenoten toonden meer respect en vaak werd er daarna niet meer gepest.

Het lijken net mensen

Rami’s verhaal is opgetekend door Rick McIntyre, een van de bekendste wolfecologen uit de Verenigde Staten. Hij vertelt ook het verhaal van de mensenmoeder die met haar baby achter een hek stond te kijken naar wolven die eveneens in een opvang woonden. Toen haar baby begon te huilen stond een van de wolvinnen op. Groef wat in de grond, haalde een stukje vlees tevoorschijn, bracht het naar het hek en schoof het met haar neus naar de mensenmoeder toe. Een lekker hapje zou haar kleintje wel kalmeren.

McIntyre schreef door de jaren heen ook over de wolven van Yellowstone die hij dertig jaar lang bestudeerde. Hij beschrijft de levens van de fiere Wolf 8 en zijn aangenomen zoon Wolf 21. Over de keiharde en venijnige Wolf 40 en haar liefdevolle zusje Wolf 42. Alle karakters en gedragingen van tientallen wolven komen in zijn boeken voorbij. En tijdens het lezen van die verhalen denk je telkens: het lijkt wel over mensen te gaan.

Kalmte in het bos

"Vorige maand zag ik mijn eerste wolf. Hij liep wat slungelig over een breed pad in het bos. Door mijn kijker zag ik hoe hij doodgemoedereerd zijn weg vervolgde om uiteindelijk op te lossen in het groen. Enkele kilometers verderop liep een groep zwijnen. Het bos was eindelijk compleet, dacht ik. Geen mens was hier nog nodig. De cirkel was rond."

Later die ochtend raakte het bos bevolkt met mountainbikers, racefietsers en hardlopers die in schreeuwende kleuren luid van zich lieten horen. Ze hadden geen idee wat er zich even daarvoor in de coulissen had afgespeeld. Dat ze een kraamkamer doorkruisten, een woonruimte, een adres dat met kalmte moest worden betreden.

Het doodvonnis

En toch had de rechter daar vorige maand geen boodschap aan en sprak het doodvonnis uit over GW3237M. GW staat voor grijze of genetische wolf. 3237 is zijn nummer, M betekent man. Maar kortweg heet GW3237M, Bram. Bram is de zoon van het allereerste wolvenpaar dat welpen kreeg op Nederlandse grond. Brams ouders leven nog altijd. Ze zijn bovengemiddeld oud en doen het bovengemiddeld goed. Maar ze hebben wel een probleemkind op de wereld gezet.

Zelf vinden die ouders dat ze hun zoon goed hebben opgevoed: hij verdedigt zijn huis tegen inbrekers, zet te opdringerige soortgenoten - waaronder onze honden - op hun nummer, en komt op voor zijn gezin. Precies dingen die wij mensen ook zouden doen. Ik zei het al: wolven zijn net mensen.

Lafaards

Dat deze wolf nu door jagers mag worden gedood, en misschien is dat bij het uitzenden van deze column al gebeurd, is een knieval voor de lafaards en de haters. De uitspraak van de rechter heeft namelijk niets met een oplossing te maken.

Zolang wij mensen de bossen als ware kolonisten blijven betreden zullen er confrontaties en rechtszaken zijn. Wil je die vermijden, dan zijn er twee oplossingen: een legale en een illegale. De legale is: inschikken en de wolven in het kraamseizoen de ruimte geven. De illegale: alle wolven in West-Europa opnieuw uitroeien. Anders zullen er vanuit het oosten steeds nieuwe dieren komen. Wolf op wolf.

En vergeet niet dat die wolven allemaal vaders zijn, of moeders, zonen en dochters uit een gezin. Dat het Rami’s kunnen zijn die mensenkinderen weten op te tillen uit hun isolement. Wolven zijn net mensen, alleen iets slimmer, iets mooier en minder laf.