We hebben de natuur nodig omdat zij zo prachtig is

Mijn vader werd geboren eind oktober 1933. Hij zou dus vorige week 90 zijn geworden. Dat heeft hij helaas niet gered, maar omdat zo'n datum altijd een mooie lading blijft houden en omdat ik door een bizar toeval op zijn geboortedag met Lebbis speelde in Den Helder, de door wind verwaaide stad waar mijn ouders de laatste twintig jaar van zijn leven woonden, dacht ik extra aan wat ik met hem deelde, wat ik van hem leerde. En dat gaat bijna altijd en helemaal over de natuur. Over planten, bomen, beesten, beestjes en seizoenen, weersomstandigheden, over alles waar we het in dit programma wekelijks over hebben.

En ja, hij luisterde al toen dit programma nog Weer of geen weer heette. En nee, klimaatverandering daar spraken mijn vader en ik eigenlijk niet over. Want in zijn tijd had je nog geen klimaat, je had weer. En daar had je je handen en paraplu meestal meer dan vol aan.

Paraplu in windkracht 7

Opeens zie ik een beeld voor me van iemand. Het is vaak een vrouw. Waarom, dat behoeft nader wetenschappelijk onderzoek. Iemand die dacht dat een novemberdag met inderdaad behoorlijk wat neerslag, maar toch ook windkracht minimaal 7, wel een goed moment zou zijn de paraplu weer eens onder de kapstok vandaan te pakken, waarna er meestal in een drukke straat een soort choreografie van wanhoop ontstaat, met een door windstoten steeds weer in- en uitklappende paraplu, en een steeds wanhopiger en natter wordende dame.

En dan maar zien je beschaving te bewaren. Te doen alsof je niet ziet dat iedereen je ziet en bijna iedereen denkt: Je had vandaag met deze wind beter zonder paraplu kunnen proberen. Eventueel aangevuld met, schat, liefje of wijfie. Maar ik garandeer dat ik nooit zo kijk en al helemaal nooit zo denk. En aansluitend te beslissen dat paraplu en dag verloren zijn. Hetgeen de volgende vraag oplevert: "Waar laat je dan de resten ingeknakt regenscherm?!" Maar ik had het over mijn vader.

Blij met een ijsvogel

Als ik aan hem denk zie ik hem natuurlijk met een biertje en een sigaret naar Studio Sport kijken en ontstemd zijn als Ajax de tegenstander niet met minimaal drie doelpunten verschil van de groene mat veegde. Ja, het waren in vele opzichten andere tijden, lieve vroege luisteraar.

Maar, verder eigenlijk altijd op een bospad, een dijk, een duintop, een fietspad, aan de rand van een polder vol vogels, op de vloedlijn van het strand bij Bakkum, met een hengel, met een verrekijker in een stevig natuurgroen jack en dito corduroybroek. Ik zie hem met Petterssons vogelgids of een vergelijkbaar boekwerk. Ik herinner me dat hij elk jaar weer kleine notities maakte van welke vogel hij op welke plek voor het eerst had gezien dat jaar. En hoe blij hij kon zijn met een ijsvogel of een roofvogelvariant, die hij helemaal niet boven onze boomtoppen verwachtte.

We hebben natuur nodig

Hij leerde me van de getijden en springvloed. Van hoe planten en bomen zich vermenigvuldigen. Van hoe een brandnetel je te pakken neemt en hoe ik meen zuring de brandende pijn weer verzacht. Hij leerde me dat een grasstrootje in je mond een lange wandeling minder dorstig maakt. En hij was meteen in de buurt toen een wesp mij in mijn rechter knieholte stak. Ik lag op mijn buik te lezen in het gras. Het verhaal was dusdanig spannend, dat ik de volledige natuur om me heen vergeten was en ook niet had gevoeld dat hij mijn magere beentjes als rustplek had uitgezocht.

Hij was niet van links en milieuactievoerders. Hij kwam uit een regio van boeren en vissers. Maar ik weet ook zeker dat hij de allesoverheersende agrarische economische activiteit ten koste van alles dat er nog aan groen en groeiend en bloeiend, heel erg had gevonden. Omdat hij hield van de natuur, van wandelpaden, van de route weten. Ook als je van de aangegeven route afwijkt. Omdat alles om je heen in de natuur prachtig is. Vaak simpel en onbegrijpelijk complex tegelijkertijd, omdat we het zo nodig hebben.

Dankjewel pa en uw allen een fijne zondag.