Mart Smeets: Golf anyone?

Hier in Nederland heeft hij er geen tijd voor. Zoals trouwens voor velen geldt, maar dat terzijde. Naar golf op de televisie kijken? Doet u dat weleens en zo neen, waarom niet? Thans worden The Masters in Amerika verspeeld en kan je werkelijk alles zien wat zich daar op die klassieke baan in Augusta, Georgia afspeelt. Ziggo Sport biedt vele mogelijkheden (met Amerikaans of Nederlands commentaar), de BBC doet het op zijn BBC’s en ook de Duitsers hebben een speciale coverage. Bij mijn weten kijken er honderden miljoenen mensen naar The Masters. Vergelijk het met een voetbalwedstrijd waarin Messi en Ronaldo elkaar treffen, vergelijk het met de Superbowl, de beklimming van de Ventoux in de Tour of de finale 100 meter hardlopen tijdens de Olympische Spelen. Huge dus.

No-go zone

Voor velen is het spelen van golf een no-go zone in het leven, maar het kijken ernaar juist weer niet. De vraag is alleen of je als kijker ook blijft kijken, want je kan (als je wilt) rustig zes uur achter elkaar zitten en staren en je vergapen aan het gebodene. En wie kan dit in het huidige, haastige leven waar ook “de samenvatting” bestaat, zich permitteren? Wie gaat op zaterdagmiddag van drie tot laat in de avond naar een golfwedstrijd zitten koekeloeren?

Hoe krijgen die mannen (neen, vrouwen komen er bij dit toernooi niet aan te pas: The Masters is en blijft een bij tijden onbegrijpelijk stug, conservatief en te daarom ook best te verwerpen mannenbastion) die bal over 160 meter weggeslagen en ligt dat kleine balletje steeds weer dichtbij de vlag die elders in het zichtbaar goed onderhouden grasveldje is geplaatst? Waarom is “putten” zo moeilijk? Waarom doen er zo weinig mensen van etnische minderheden mee? Is het eigenlijk moeilijk? Kan je tot je zeventigste meespelen? Wie is de huidige kampioen en waarom?

Ja, ik kan verdrinken in de uitzendingen uit Augusta. Strak in beeld genomen door de Amerikanen, keurig overgenomen in de rest van de wereld en ja, de Britten (met Paul Azinger als ijzig onderkoelde -Amerikaanse- analist) zijn koplopers als het om “rust” in het programma gaat. Als je ooit BBC-commentatoren aan de slag hebt gehoord, krijg je ernstige nijgingen om die mannen bij “al onze sporten” als leermeester in te gaan zetten.

De Amerikanen zelf, met ex-speler Davis Love III als kundig analist, zijn redelijk to the point en kennen de kracht van de stilte al langer en de Nederlanders, vakmensen van Ziggo Sport, gebruiken heel veel woorden en weten veel en soms te veel. Het stilte-knopje wordt bij hen te weinig aangeroerd, je zou bijna denken dat ze bang zijn hun kennis van feiten te weinig te laten doorklinken.

Kijken naar golf: een behaaglijk gevoel van rust

Kijken naar golf, kijken naar de Masters, geeft een mens een bijna behaaglijk gevoel van rust, vooral door de werkelijk verstillende werking van het traag aan elkaar schakelen van mooie beelden. De natuur op Augusta is mooi en overweldigend en in zekere mate ook de basis van het succes van het toernooi. Daar waar Amerikaanse traditie ten volle gebruikt wordt (de caddy’s, de mannen die, gelijk slaven de golftassen van de spelers dragen -en niet op een karretje mogen meenemen- en die allen een witte overall dragen met op de rug de naam van hun speler) in kleine zaken die het binnen onze sportcultuur niet goed doen, is golf dus ook een sport die voor ons “uitgelegd” moet worden en bij The Masters gebeurt dat in licht overdreven mate; net alsof het toernooi iets heiligs is…Golfmensen staan nu direct op en roepen “Dat is het ook,” maar geldt dat voor eenieder van ons? Neen.

The Masters dit weekend

De lieden daar in Noord Georgia, de plaats waar tot voor vijftig jaar nog bikkelharde segregatie voorkwam en waar wit en zwart het nauwelijks tot een vreedzaam samenleven konden/kunnen brengen en de sociale ongelijkheid groot is, zie je het massaal in lange korte broeken geklede blanke golfpubliek met tienduizenden langs de grasranden staan en genieten. Men probeert helden aan te raken (de “bots” is dit jaar erg in) en Tiger Woods wordt (weer) als de Messias van de golfsport gezien en als dusdanig behandeld en vereerd. Kortom: als u het nog nooit op uw gemak gedaan heeft, raad ik u aan naar The Masters te gaan kijken dit weekend. Zeg maar vanaf drie uur in de middag “live” op diverse kanalen bij Ziggo en de BBC. Voor velen zal een compleet nieuwe sportwereld opengaan en ja…het boeit, het zet aan tot vele vragen en het kalmeert je. Valdispert kan er niet tegenop.

De vreselijke muziekjes die in Amerika gebruikt worden om onder de tussenstanden (constant wisselend uiteraard) en uitslagen te zetten, hebben iets acceptabel “ouderwets” in zich. De beelden van de overweldigend roze bloemen doen de rest. Je leert van Amen Corner, van een houten drie, van een man die Singh heet en eentje die “the cut” net niet haalt. De winnaar krijgt, in een bijna sacrale processie op zondagnacht (bij ons), een groene blazer om de schouders en de winnaar mag, volgens traditie het kampioenenmaal van het volgend jaar samenstellen. Dit jaar was het kreeft in een lekkere, kruidige rijst: juist verleden jaar won een Spanjaard, Sergio Garcia. In de verlenging; bloedstollend. Puntje van de stoel. Neen, gehaksballen, andijviestamppot of erwtensoep is op Augusta nog nooit uitgeserveerd; ook dit jaar doet er geen landgenoot mee: Joost Luiten had daarvoor niet de juiste papieren.

Toch: ik raad het eenieder aan: ga eens een uurtje naar The Masters zitten kijken en probeer te begrijpen wat daar gebeurt. De finale, vaak zondagavond rond het middernachtelijk uur, is vaak van ongekende schoonheid.