Spannend vooruitzicht

Wist u overigens dat Kroon heel veel van vogels weet en daar met plezier minutenlang over kan vertellen in de uren en uren durende reportages van de Giro d'Italia? Het leuke in de werkwijze van Kroon is echter ook dat hij een heleboel zaken van het leven belangrijker vindt dan het 'trekken aan een krom stuur', zoals Jean Nelissen ooit wielrennen definieerde.

Voor een vlaai

Terug naar Dumoulin, die bij de niet lang geleden verreden Amstel Gold Race-op-een-circuit, als een soort mystery guest, aan de kant van de weg mocht staan. Koersdirecteur Leo van Vliet had de net over de grens in België wonende Dumoulin uitgenodigd de koers van tamelijk dichtbij te volgen mits hij een vlaai meebracht.

Tijdens de wedstrijd werd de misschien wel ex-renner even in beeld gebracht; hij leek wel een bezienswaardigheid zoals hij daar aan de kant van de weg stond, een bijna buitenaards wezen dat stond te kijken naar een bezigheid die hem in een vorig leven ook had bezig gehouden: het hard fietsen over Gods wegen.

Tokio

We zijn nu een paar weken verder en een soort van chemische reactie in het brein van Dumoulin (die ik overigens graag mag en niet alleen als renner) heeft ertoe geleid dat hij de dunne draad die voor hem klaar lag langs die wegen van het opperwezen, gevonden heeft en zelfs heeft opgeraapt.

Hij wil graag Olympisch fietsen in Tokio en dat zal dan gebeuren (als Tokio doorgaat) gedurende de laatste dagen van juli. Hoezo die twijfel over het doorgaan? Omdat ik gealarmeerd werd door de uitspraken van de Japan-kenners annex tennissers Osaka en Nishikori, twee topsporters die wat zware vraagtekens lieten vallen omtrent het doorgaan van de complete Olympische Spelen in Japan.

Waarschijnlijk waren hun ideeën gevoed door de voortdurend groeiende afwijzing van de Spelen door het Japanse publiek dat het eigenlijk helemaal niet ziet in het "vrolijk sporten" van de wereldjeugd in een door coronaproblemen overheerste Japanse maatschappij.

Benen hebben

Maar… maar laten we aannemen dat er een heel steriele uitvoering van die Spelen zal plaatsvinden en Dumoulin daar dus werkelijk kan rijden namens het Koninkrijk der Nederlanden, stel dat hij 'benen heeft', zoals dat heet, met welke gevoelens gaan we dan naar beelden uit Tokio kijken?

Even er tussendoor: voor alle sporters geldt daar: aanvliegen, direct in quarantaine gaan, niet tot nauwelijks contact met anderen, waar mogelijk kort en met enorme restricties trainen, sportieve kunstje doen, douchen en zo snel mogelijk weer wegwezen. Geen Olympisch toerisme dus, geen extra dagen verblijf-voor-de-lol, geen "even naar andere sporten gaan kijken". Alleen maar zelf sporten en het vliegveld ligt daar verderop, bedankt voor je komst en de groeten aan Limburg en jullie vlaaien.

Dumoulin wil dus graag daar gaan rijden. Om duidelijk te maken dat zijn retraite van een paar maanden geen definitieve uitgang van de wielersport was en dat hij van zijn tweede, derde en vierde ik de opdracht heeft gekregen toch nog maar eens zijn lijf op heroïsche wijze af te gaan beulen in training en wedstrijd en om daarmee voor zichzelf duidelijk te maken dat het waakvlammetje in zijn bestaan als topwielrenner nog best even op kon lichten.

Teruggedraaid

Good for him, dacht ik toen ik dat nieuws hoorde. Het leek mij overigens toe dat zijn ploeg (die wij thuis bijna liefkozend 'De Jumbo's' noemen) nogal schrok van de keuze van de Maastrichtenaar. Iets van "Hemelse goedheid, waar komt ons probleemkind nu weer mee?"

Er zijn meerdere topsporters geweest die, ergens middenin hun sterke jaren, ineens en verrassend, een dik vraagteken achter hun hele bestaan hebben gezet. Velen van hen zijn blijven twijfelen en zijn niet meer op hun oude niveau teruggekomen. Omdat zij in hun geest al bijna afscheid hadden genomen van hun sportleven, bleef die geest hen bij voortduring kwellen. Ze hadden immers al bijna volledig afscheid genomen, dus waarom moest dat teruggedraaid worden en kon vooral die geest daar niet goed mee omgaan?

Dumoulin is een intelligent mens. Hij kent zijn lijf, hij kent de sport waarin hij terecht is gekomen en hij kent het regime van de topsporter nog. Op een of andere manier wil hij uit de cocon van afwachten en twijfelen stappen en weer terugkeren naar het spijkerharde bestaan van profrenner. Ja, misschien wel voor heel even, bedacht ik me. Misschien wel voor een bijrol in de wegwedstrijd waarin hij de spieren op spanning kan houden en daarna op de tijdrit. En dan? Fini?

Gruwelijk te bevechten

Het rijden van een perfecte tijdrit (en dat wordt van hem gevraagd, vooral door hemzelf) is geen sinecure. Het is moeilijk in het kwadraat en vraagt om perfectie in alles: voorbereiding, training, voeding, materiaal, geestelijk evenwicht en de beste benen ter wereld.

Dumoulin weet dat het circuit in Fuji tamelijk gruwelijk is om te bevechten: het kent klimtrajecten en afdalingen, is verre van vlak en dus lastig, zeer lastig.

Het grappige is wel dat Dumoulin juist op dit soort parkoersen goed uit de wielen kan, zoals hij eerder bewees. Echter…resultaten behaald in het verleden. Juist, in datzelfde verleden gaf hij ook bijna de pijp aan Maarten.

Eerder telt niet, zegt u? Misschien is dat zo, maar eens hij deze beslissing heeft genomen om dus door te gaan en zich weer van meer dan honderd procent op deze koers te storten, kan hij niet meer terug. Op 24 juli (één dag na de officiële opening van de Spelen) mag hij de wegwedstrijd als opwarmertje gebruiken om vier dag later 'vol te gaan knallen' over 44 kilometer.

Alles moet kloppen

Wat zich ooit eerder in zijn geest afspeelde doet er in die goed drie kwartier dat hij zal rijden niet meer toe: hij kan niet meer terug, hij mag nooit die twijfels van weleer in zich op laten komen, hij heeft nu voor een complete overgave aan zijn wil een goede tijdrit af te leveren gekozen en geen enkel excuus telt nog, weeklagen heeft geen zin, nu moet het gebeuren.

Topsport op dit hoge niveau kan soms wurgend eng voor een mens zijn; slecht zij die geestelijk deze hele gecompliceerde materie aankunnen, kunnen slagen. Dumoulin heeft, terwijl hij misschien wel aan het timmeren was in de schuur van Karsten Kroon, besloten die uitdaging met zichzelf toch maar weer aan te gaan.

Het zal geen makkelijke opgave zijn voor hem. Alles moet kloppen, er mag geen radertje stroef draaien en hij zal zichzelf testen zoals nooit tevoren.

Slaagt hij, dan is het prima.

Betekent dat ik hier zeg: "Alleen als hij wint, dan is het goed?"

Neen en ja.

Alleen op het allerhoogste, bijna echt enge niveau van topsport, is winnen het enige dat telt. Zegt men. Tweede worden op 3.79 seconden achter de winnaar heet al verlies te zijn.

Geestelijk heel blijven

Maar als hij, Tom Dumoulin, in het bezit van al zijn verstandelijke vermogens en met goede benen er op dat moment alles uithaalt en geen goud wint, heeft hij toch bereikt wat hij wilde bereiken.

Hij heeft immers geen kennis en inzicht in datgene dat zijn concurrenten doen of als voorbereiding gedaan hebben. Als alles eerlijk verloopt, zal niemand 'flink geladen' met onvindbare middelen rijden, maar mensen zijn mensen, nietwaar?

Tijdrijden is een solo voor een enkeling afgezet tegen de tijd die een andere enkeling in diens solo legt. Wie het hardst trapt, het langst een superieure cadans vasthoudt en diegene die de meeste inhoud heeft en verschoond blijft van materiaalpech of geen ineens opkomende tegenwind ondervindt, krijgt wat hij verdient. Geestelijk heel blijven, het verdrijven van twijfel en het counteren van zware fysieke pijn in die tijd dat hij op die supersonische fiets zit, is een vereiste, misschien nog wel meer dan lichamelijk in orde blijven.

Van dit hele proces, vanaf nu tot straks na de finish, zou ik liefst alles later in een film vastgelegd zien. Ik ken wel mensen die dat willen en kunnen maken.

Download de NPO Radio 1-app

Met onze app mis je niks. Of het nou gaat om nieuws uit binnen- en buitenland, sport, tech of cultuur; met de NPO Radio 1-app ben je altijd op de hoogte. Download 'm hier voor iOS en hier voor Android.