'Lomp gedrag van Dokter Hork, doe er uw voordeel mee!'

Dokter Hork, het is een onuitroeibaar verschijnsel. Ziet u erg op tegen kerstdis-familiediscussies, verhitter dan de gourmetpannetjes, over vluchtelingen en de politiek? Creëer dan eensgezinde, want gedeelde verontwaardiging jegens de medische stand door het onderwerp ‘onbeleefde, arrogante dokters’ aan te snijden.

Tante Gea gaat helemaal los met beeldende verhalen over haar horrorbevallingen, alle vier, waarbij bij nummer twee (“dat was jij dus, Gerben,” duidt zij, waarna neef Gerben zich met een rood hoofd zwijgend op de vol au vent stort) zomaar een vacuümpomp naar binnen werd geschoven: “nou ik kon die dokter wel wat dóén, met zijn mevrouwtje dit en mevrouwtje dat.” Oom Toon komt met een miserabele anekdote over een collega, “boom van een kerel in de kracht van zijn leven”, die door een eerstehulp-arts werd afgepoeierd met vage benauwdheidsklachten. “Doet u het wat rustiger aan meneer, zei die knul. Broekie, zo’n Floris-Jan in opleiding, je kent het wel.” Het gezelschap knikt geestdriftig. “Nou een dag later was ie dood. Hartinfarct.”

Zelfs oma, normaal gesproken met kerst strategisch in een hoek geparkeerd met haar gehoorapparaat uit en voorzien van een gestage toevoer van straffe vruchtenbowl, doet een duit in het zakje en komt met een even verward als verontwaardigd relaas van haar bezoek aan een specialist die niet eens luisterde, maar alleen maar op zo’n computer zat te loeren alsmaar.

Er valt, kortom, nog heel wat te verbeteren aan de bedside manners van onze witjassen.

Maar laten we in de discussie wel wat zaken op een rij hebben, voordat we jonge artsen een huftertest laten afleggen voorafgaand aan hun opleiding. Zo is een patiënt niet serieus nemen of een diagnose missen geen huftergedrag, maar een medische misser. En zelfs de meest geduldige kinderarts kan weleens een narrige bui hebben, niet leuk en goed voor vinnige oordeeltjes over ‘die arrogante dokters’ maar hee, artsen zijn net mensen. Blijft over: de groep horken in witte jassen die inderdaad niet met mensen kan omgaan.

Stel, ik had een ziekte. Iets engs. Zou ik het dan heel erg vinden als mijn supergespecialiseerde geneesheer op het intermenselijk vlak wat minder goed scoorde? Ik vermoed van niet. Idealiter is hij of zij even vriendelijk als kundig, maar liever een bezeten vakidioot die steeds mijn naam vergeet dan een sociaal soepele medische middenmoter.

Prettig gedrag zegt niets over medische deskundigheid, en dat laatste is wel het meest relevant. Horken kunnen prima chirurgen zijn.

Bovendien waag ik te betwijfelen of het nut heeft om kinderen vers van de middelbare school te testen op hun sociaal kapitaal. Leer ze nou eerst maar eens het vak, en een specialisatie, en laten we geen kinderen met het badwater weggooien door er op die leeftijd al mensen uit te filteren wegens een gebrek aan sociale vaardigheden. Wie zich gedurende de co-schappen op de zaalrondes in het Academisch ziekenhuis ontpopt als een kruising tussen Robert Mugabe en Basil Fawlty, kunnen we altijd alsnog naar een mooie laboratoriumfunctie wegpromoveren.

En verder, ach, koester uw lompe dokter. Het maakt het kerstdiner een stuk vrediger, liever samen zeuren op de schan-da-lige toestand rond de vleesboomoperatie van tante Lies dan de zoveelste discussie tussen de barse PVV-stemmende oom Frank en je chronisch verongelijkte Vrouwenstudies-zusje.

Luister de discussie terug over hufterartsen in het debatprogramma Kwesties op NPO Radio 1.